Ophef! Wat een knullige term voor wat opwaaiend stof dat een gewone mens doet stikken van het lachen. Het verontwaardigd gehuil dat opklinkt vanuit de bossen rond het echte leven is van een dergelijke belachelijkheidsgraad dat je je afvraagt wat die universiteiten vandaag nog waard zijn.
Niet alleen is er niets wezenlijks aan de hand, neen, wij vinden het verfrissend dat er blijkbaar toch realiteitszin bestaat bij een aantal academici. U kent het verhaal: na een practicumexamen keuvelen een begeleidende prof en een assistent in de aula van het departement Biologie nog wat na. Hun bevindingen zijn doodgewoon en klinken vrij samengevat ongeveer zo: ‘Waarom moeten die gasten altijd hun eigen patsertaaltje praten? Zo moeten ze toch niet verwachten bij de vrouwen serieus te worden genomen? Vanuit de grond van hun hart willen die toch niet integreren. Nu moeten wij heel de tijd ons onderwijs aanpassen. Het zou voor iedereen gemakkelijker zijn om gescheiden les te geven zoals bijvoorbeeld bij de orthodoxe joden met hun eigen biologieboeken zonder afbeeldingen van geslachtsdelen. Het zijn altijd dezelfden. Neem nu die agressieve amokmakers in Brussel. Dat die van Noord-Afrikaanse afkomst zijn zullen ze waarschijnlijk weer niet durven zeggen’. Dat was het.
Dat de lesopname verder doorliep en dat daardoor de conversatie werd opgenomen bleek dus pech voor de twee medewerkwerkers die eerlijk hun gemoed luchtten. Overal waar je maar komt vinden zulke gesprekken plaats. Op elke werkvloer, in elke familiekring, aan elke toog. In heel Vlaanderen vinden die terechte verzuchtingen plaats. In onze gecensureerde wereld van vandaag moet dat quasi ondergronds gebeuren. De ‘hogere instanties’, de gesubsidieerde gedachtenpolitie en de wokemedia verscheuren woest elke zweem van waarheidsgetrouwe ervaringen. De burger moet zich insnoeren in het politiek correcte corset. Zowat iedereen heeft al miserie meegemaakt met ‘altijd dezelfden’. Is het niet bij schermutselingen op straat, dan is het wel bij collegiaal ziekteverzuim op het werk of in de flat van de ‘nieuwe’ buren of door een kleurrijke oververtegenwoordiging in de overlaststatistiek.
Het ontkennen van de werkelijkheid is structureel aan de universiteiten. Neen, er heerst een structureel intercultureel racisme, keft Kif Kif, de professionele bond der misnoegden. Rector Herman Van Goethem gaat het bekijken. Ja, dat hij het maar bekijkt. ‘Kwetsbare studenten die zich niet veilig voelen’? Te gek voor woorden. Helaas kunnen eerlijke woorden mensen nu broodroven.
**
**
