Als ‘tScheldt aanwezig is op de nieuwjaarsreceptie van de PVDA of bij het fetisjfestival Darklands in de Antwerpse waagnatie is het niet ongewoon dat we ook het concert van de muziekformatie Tzahal bijwoonden in de AMUZ (de ontwijde Sint-Augustinuskerk). Overal waar wat te beleven valt en waar inzichten op te rapen vallen, daar gaan we heen. De organisatie Christenen voor Israël België richtte deze levendige avond in voor een volgepakte AMUZ. Zoals in vele vriendelijke verenigingen was er een tombola en gezellig gebabbel aan de toog. Natuurlijk ook een flinke vertegenwoordiging van de joodse gemeenschap, maar eveneens overtuigde christenen, bewonderaars van de joodse traditie en cultuur, sympathisanten van Israël en mensen uit het Antwerpse economische middenveld.
Er heerste een dankbare opluchting dat het optreden kon doorgaan nadat de beweging Antwerp for Palestine (AfP) een verbod aan het stadsbestuur had gevraagd. De band Tzahal zou ‘een menselijk gezicht’ aan het leger van Israël verschaffen maar toch opzwepende oorlogsliederen brengen. Daar hebben we binnen niet echt iets van gemerkt. Van alle 23 liedjes werden de teksten op een scherm geprojecteerd en die drukten een vredevolle en dankbare boodschap uit. Omdat het stadsbestuur het concert liet doorgaan uitte de AfP de beschuldiging dat hiermee ‘gedoogsteun werd verleend aan een bezettingsmacht’. Op de Groenplaats betoogden een tweehonderd AfP-‘militanten’.
Tzahal bestaat uit wisselende jonge dienstplichtigen van het Israëlische leger die de wereld rondtoeren met opzwepende en ontroerende nummers. Dat gaat van ‘Let It Be’ van de Beatles of ‘Hallelujah’ van Leonard Cohen tot een medley van de populaire hedendaagse Idan Raichel of het spirituele ‘Yerushalayim shel zahav’. Levenslustige meezingers en feestelijke klassiekers als ‘Hava Nagila’ en ’Heveno Shalom’ leidden tot een spontane publiekspolonaise rond de zaal. Jiddische mama’s met hun gul dominante moederliefde samen met qua dance moves wat verlegen christenen, dansend en zingend, zich verbonden voelend en dat was net de bedoeling van het hele gebeuren.
Ja, de live groep met een zanger en drie zangeressen traden op in uniform. Ja, de befaamde joodse band met de voorvaderen en de liefde voor het geschreven woord sprankelden in patriottistische ambiance. Ja, er werd aandacht gevraagd voor het project ‘Lone Soldier’ (soldaten die ver van huis een onderkomen krijgen). Ja, N-VA-Kamerlid Michaël Freilich benadrukte in zijn toespraak dat Israël in het Midden-Oosten de enige democratie is tussen vele autoritaire regimes. Neen, er werd niet gesproken over illegale bezetting van land, betwiste nederzettingen of een apartheidsregime tegenover de Palestijnen, hetgeen de AfP allemaal aanklaagt. Ja, we lazen ook ooit de aangrijpende roman ‘Het litteken van David’ van de Amerikaans-Palestijnse Susan Abulhawa uit 2007 waarin wordt beschreven hoe Palestijnse olijfboeren hun geboortegrond ingepalmd zien, maar we kennen ook de joodse historiek en tragiek. Angst en pijn treffen mensen zonder onderscheid en de complexiteit van het conflict is wellicht onontwarbaar. We zaten echter liever binnen dan dat we buiten stonden.
**
**
