Openlijke Islamisering
Dat onze samenleving aan een razend tempo islamiseert, is iedereen met een stevig koppel kijkers in de kop al wel opgevallen! De knieval voor de islam verbrijzelt zowaar de meniscus van onze beschaving! Straks is het immers weer ramadam, het vreetfestijn bij nacht en ontij. Het valt nu al met een meer dan meteorologische zekerheid te voorspellen dat de kranten flink zullen aandikken met allerlei artikels die het schransen van duiding moeten voorzien; schoolhoofden zullen zich voor de camera’s vertrappelen met aankondigingen van privileges voor moslimkindjes die ’s morgens, tomeloos volgevreten en stijf van de suiker, niet bij de les kunnen blijven; politici van schier alle partijen zullen zich alweer voor diezelfde camera’s uitsloven om geen iftar te moeten missen en hun ‘solidariteit’ met de geveinsd uitgehongerde islamitische gemeenschappen te betuigen en de complete culturele sector zal alle acteertalent weer uit de kast moeten halen om die ene traan over hun bolle wangen te laten rollen als bewijs van een gluiperig mededogen met zoveel religieuze opoffering.
De knieval voor de islam verbrijzelt zowaar de meniscus van onze beschaving!
Maar als er ergens, meestal besmuikt in een hoekje, een ‘obsolete’ katholiek zijn geestelijke vasten houdt, zullen diezelfde overgesubsidieerde artistieke acrobaten, met eenzelfde meteorologische zekerheid, alles in het werk stellen om het gammele geweer met zwier van schouder te veranderen en de verder voor niemand overlast bezorgende katholiek te honen en belachelijk te maken met zijn pseudo-seculiere levenshouding. Ach, wat weten ze het toch allemaal zoveel beter in hun door het klootjesvolk betaalde tempels van cultuuurmarxistische pezenweverij!
Even openlijk verscheen er, naar aanleiding van de publicatie van het boek ‘Boeh’ (Baas Over Eigen Hoofd), een artikel in De Standaard Weekblad van 26 maart dat voor de elfendertigste keer de uier van het hoofddoekenverbod tot een vacuüm getrokken vleeszak uitmelkte. Aan het woord komt Samira Azabar, sociologe en ‘onderzoekster’ aan de UA, die in de rivier der jammerklachten – of is het al een oceaan? – een steentje wil verleggen met de uitspraak: “Als vrouw met een hoofddoek mag ik geen maatschappijkritiek geven, maar wel poetsvrouw zijn.” Het vergt een door DPG-Media geformatteerd journalistenbrein om hier een graat in te zien. Wie zich tooit met een vrouwelijkheid beteugelende hoofddoek, zet zich immers ‘buiten de samenleving”, steekt er onverbloemd de middelvinger naar op en heeft niks te zeggen; wie zich echter, zelfs als een ten onrechte gebagatelliseerde poetsvrouw, inspant en meewerkt aan de samenleving, heeft natuurlijk ook iets in de pap te brokken. Nochtans krijgt Azabar bijval van Ida Dequeecker (78), eveneens lid van Boeh en ‘Dolle Mina’ van het eerste uur, die ongetwijfeld decennia geleden haar BH verbrandde om haar borsten de vrije loop te laten maar nu het hoofd gewillig wikkelt in het nauwsluitende textiel van de oppressie. Betere beschrijving, tevens ridiculisering, van het onsamenhangend feministisch gezwets is moeilijk denkbaar!
Sluimerend islamisering
Maar er is ook een veel minder opzichtige kant van de stellige islamisering. Veel meer verdoken, ja zelfs bijna clandestien! Laten we, met uw permissie, toch even bij de ‘vrouwenborst’ blijven. In november van vorig jaar verscheen bij uitgeverij Borgerhoff en Lamberigts het nieuwe vuistdikke boek “Dit is Europa” van de verfomfaaide professor Hendrik Vos, zoeteliefje van de openbare omroep en klaarblijkelijk ‘enige stem’ als het over de EU moet gaan. Op de kaft prijkt het schilderij van Erasmus Quellinus II (1607-1678), “de Verkrachting van Europa”; in volle glorie te zien in het Prado te Madrid. Quelllinus is geen onbekende! Hij was leerling, later naaste medewerker, van ‘onze’ onovertroffen Pieter Paul Rubens, meester van de Antwerpse Sint-Lucasgilde en telg uit een bekende artistieke familie.
Op het doek ziet men de stevige Fenicische prinses, in al haar barokke zwaarte, gezeten op de ietwat zelfingenomen witte stier, waarin Zeus zich had veranderd om nader tot haar te komen zonder dat zijn jaloerse eega, Hera, dit door had. Quellinus schildert Europa met ontblote borst, waarop, van in het midden, een knoertharde, bolle tepel je uitnodigend in de ogen kijkt! En net daar heeft de uitgeverij, op de kaft van het boek, een sterretje geplaatst, ongetwijfeld een referentie naar de ‘sterren’ van EU. Edoch, ik heb het boek met overtuiging niet gekocht. Omdat dat sterretje, net op die frivole maar kwetsbare plek, meer zegt over de huidige EU, dan Vos zelfs met een splijtende pen had kunnen beschrijven. De lectuur van het boek scheen plots volslagen overbodig!
Kleinigheidje zegt U? Mogelijk. Maar dan is er de reclame van het beddenbedrijf Magnitude, Handmade Bedding. Iedereen kent de publiciteit van dit bedrijf wel: een vrouw ligt lang uitgerekt en genietend te slapen op de fluwelen vacht van tientallen wolven (vroeger zelfs negers, als ik me niet vergis) die zich in een ondersteunend imbroglio hebben gewenteld. Eertijds was de vrouw naakt tot het middel; ‘l’origine du monde’ kuis bedekt door een warme wolvenkop. Nu werd de vrouw een babydolletje aangemeten; gewis om de tere moslimhartjes – tenminste als het op bloot aankomt – niet te kwetsen.
En dan is ook nog die fameuze SPA-reclame! Het water, voor alle duidelijkheid, niet de opgeheven naam van de (alles behalve nog) socialistische partij van Vlaanderen. Drie zwart-wit foto’s van Linda Deplacie prijken onder of naast elkaar, de borsten ontbloot (althans in de ‘boekskes’). Op openbare plaatsen werden de foto’s reeds pudiek boven de tepelhof afgeknipt. Echt veel verschil tussen de drie foto’s, op de wat doffere ogen na, is er niet. Linda, nu 61, werd al eens op dezelfde manier gefotografeerd in 1985 en 2002; die foto’s staan nu zusterlijk naast elkaar geprojecteerd. De boodschap is duidelijk: wie SPA drinkt, blijft eeuwig jong! Nochtans, zelfs tegen de gecastigeerde openbare campagne kwam protest, volgens GVA, van ‘verschillende groepen jongeren’. Jongeren … waarvan ondertussen iedereen weet wat dat woord in journalistieke code betekent! Toch?
Sluimerende Islamisering overal en “tout court”!
Tot hiertoe ging het over de sluimerende islamisering in de bedrijfswereld: een uitgeverij, een beddenbedrijf, een fabrikant van water. Wie, zoals vanouds, de bedrijfswereld nu nog als “rechts” verslijt, heeft de laatste jaren op Mars gewoond – op Venus heerst de laatste tijd sowieso al een verstikkend zuurstoftekort! Rechts is de mercantiele sector echter geenszins nog! Eerder nog likken de handelshuizen, gretig en wars van elke culturele eigenheid, het grootste globalistische gat waaruit het meeste geld gutst: de ‘homo economicus’ in al zijn glorie! Maar ook elders is die sluimerende islamisering merkbaar! Neem Suzanne (pseudoniem, naam bekend bij de redactie), een kleuterjuf met een hart. Ze leek voor de job in de wieg gelegd; tot haar collega (niet in dezelfde school), juf Magalie van de Blokkendoos, door drieste islamitische ouders onterecht en zonder enige grond werd beschuldigd van kindermisbruik. Juf Magalie werd vrijgesproken, bewijzen ontbraken volledig, en toch kunnen de moslimvrouwen het mekkerend islamitisch gejodel ten gehore brengen op hun overwinningsfeest, want de juf zal voor het leven getekend blijven. Deze gruwelijke zaak zal haar blijven achtervolgen. Sindsdien censureert Suzanne zich, houdt dossiers bij, voelt elke spontaneïteit vlieden. Altijd waakzaam, ook waar het niet zou hoeven!
Een andere collega (in weer een andere school) had een hele poos geleden de jaarlijkse attractie “soep maken met de kleuters” al afgevoerd omdat de vader van een eenkennig kind, een Indische moslimfundamentalist, stennis had gemaakt toen de juf geen bevredigend antwoord bij elkaar wist te verzinnen op de vraag of de kip, in het kippenbouillonblokje, wel halal geslacht was … (Nee, we vinden dit echt niet ter plekke uit!)
Op een willekeurige bouwwerf in Antwerpen dan. De sfeer is voortreffelijk tussen de uitsluitend Vlaamse bouwvakkers: er wordt hard gewerkt maar ook gelachen, gezongen, althans verwoede pogingen daartoe ondernomen, bijwijlen warempel een Antwerpse schone “op haar retour” nagefloten die zich, heel toevallig, de niet meer verhoopte aandacht alleszins laat welgevallen en haar pas zelfs even matigt om de genieting te rekken. En ook de buren zijn tevreden: de bouwvakkers doen er alles aan om de overlast tot een minimum te beperken. Tot de afwerking van het gebouw nadert en de Vlaamse metsers bijstand krijgen van vreemde “chef d’oeuvres”. De bouwwerf metamorfoseert spoorslags tot een Babel waar de eertijdse spontaneïteit razendsnel uitkookt tot een rechten en plichten-discours over miskende (witte) privileges en de vanzelfsprekendheid verteerd wordt tot het ruïneuze residu van collisie en conflict.
Subtiele, sluimerende, welhaast onzichtbare islamisering is overal om ons heen. Misschien dat het hoog tijd wordt om toch eens na te denken over welke wereld we aan onze kinderen en kleinkinderen willen achterlaten.
**
Illustratie: Erasmus Quellinus (II)- The Rape of Europe
**
