In een stampvol volkscafé op het Antwerpse Kiel voelde Filip Dewinter zich zondag helemaal thuis. De levendige sfeer en de onbedaarlijk pintjes afleverende tapkraan vormden een puike omkadering voor de presentatie van Dewinters nieuwe boek ‘Omvolking. De grote vervanging’. Sam Van Rooy, collega parlements- en gemeenteraadslid, leidde enthousiast zijn politieke leermeester in. ‘In ‘De Zevende Dag’ zal Filip Dewinter alvast niets over omvolking mogen komen toelichten’, sneerde Van Rooy. Het boek biedt een ontnuchterende kijk op de gestage bevolkingsverandering in Europa.
In het eerste deel citeert de auteur een aantal gezaghebbende stemmen die schetsen hoe in één generatie de inwonersamenstelling veranderde. De soepele naturalisatiewetgeving en de ‘evidente’ gezinshereniging zorgen voor veel meer instroom dan af en toe eens een asielzoeker aan de grens. In zijn speech benadrukte Dewinter dat het hem niet ging om individuele nieuwkomers (en jawel, er bevonden zich niet uitsluitend blanke bezoekers in de kroeg), maar wel om de ontwrichting en ontrafeling van ons samenlevingsmodel. Onnodige conflicten en ongemakken die door de kracht van het gewijzigde getal tot vervreemding langs twee kanten leidt. In 2000 telde België 18,4 procent personen met een migratieachtergrond; in 2021 is dat 32,9 procent. In de steden zijn de meesten daarvan mensen van niet-Europese afkomst. In die cijfers zijn voor alle duidelijkheid de talloze illegalen niet meegerekend. Op Europese schaal zijn de getallen nog indrukwekkender. En de voorspelde evolutie van de Europese sterftecijfers en de geboortecijfers elders in de wereld, houden niet enkel immense migratiebewegingen in, maar ook een torenhoge belasting op het vlak van milieu en voedselvoorziening. Het is dan ook als bezorgde grootvader dat Dewinter zijn boek opdraagt aan zijn vier kleinkinderen.
De snel-Belgwet vervalst de statistieken, want in de weldenkende kringen heeft men het altijd over Belgen en niet-Belgen. In werkelijkheid betekent een Belgisch paspoort niet automatisch een volle goesting tot inburgering. Het zijn vaak migranten die zich overtuigd inzetten voor hun nieuwe omgeving die als eersten met de vinger te wijzen naar vooral islamitische groepen die zich helemaal terugplooien op hun eigen leefwereld en gebruiken. Deze houding hangt samen met een religieuze visie op een ‘terechte’ overname van een gebied. De Canadese journalist Mark Steyn verwoordt het scherp: ‘Het is nu al te laat om de genadeloze transformatie naar Eurabië nog tegen te kunnen gaan’. Al in 1978 had The Islamic Councel of Europe het over de ‘karakteristieken’ van de moslimgemeenschap die wettelijk moesten worden erkend en indien mogelijk dienden te worden opgelegd eens er een moslimmeerderheid was ontstaan. Dewinter heeft het over culturele zelfvernietiging en humanitair negationisme. Jaarlijks komen er volgens Frontex tussen de 2 en de 3 miljoen niet-EU-vreemdelingen legaal Europa binnen en zeker zo’n 300.000 illegaal. Een Verenigde Naties-rapport met de veelzeggende titel ‘Replacement Migration’ pleit voor een doorgedreven migratie-import om aan de vergrijzing te verhelpen. Dit alles kadert in het pan-economisch idee van een One-World-regering met multiculturele toekomstdromen gekoppeld aan winstmaximalisatie door goedkoop gefabriceerde producten voor identieke consumenten op planetaire schaal. In Davos klinkt men daarop. Globalisatie en massamigratie, hand in hand!
Camus legt haarfijn uit hoe de beschavingsvervanging werkt…
Het middenstuk van het boek bevat een interview van Dewinter met Renaud Camus (75). Deze charmante Franse kasteelheer schreef 160 boeken, was docent Politieke Wetenschappen en Letteren en werd in 2011 met het boek ‘Le Grand Remplacement’ een boegbeeld voor identitaire bewegingen en nationalistische partijen in Europa en de Verenigde Staten. Camus zegt simpelweg dat we onze ogen moeten openen om een nieuwe demografische realiteit vast te stellen. Beweren dat de autochtone Europese bevolking wordt vervangen door migrantengroepen met een andere cultuur en religie stuit op verschrikkelijk veel weerzin bij zowel globaal georganiseerde bedrijven als bij de gesubsidieerde hulpverleners. Zich humanitair wanende politici met aan hun zijde de eeuwige artistieke elite zijn de nuttige idioten die deze nefaste evolutie actief promoten. ‘Weg met ons’ lijkt wel hun drijfveer.
Camus legt haarfijn uit hoe de beschavingsvervanging werkt. De massa-immigratie van vooral islamitische inwijkelingen kent een Kleine Vervanging en een Grote Vervanging. De Kleine wordt via de cultuurinstanties, het onderwijs en de media gerealiseerd. Zij promoten al decennia het ideaal van de universele mens die in peis en vree leeft met de hele wereld. Dit utopisch gelijkheidssprookje wordt aanvankelijk uitnodigend en vervolgens steeds dwingender ingelepeld. Wie kritiek uitoefent op de multicultuur is van slechte wil. Het vak geschiedenis wordt afgebouwd om ons identiteitsbesef te verdunnen. In alle disciplines worden diversiteitsquota ingevoerd. Een meerderheid aan blanken blijkt plots ‘not done’. Diversiteit is dan uiteraard verrijkend en trouwens, was de wereld van voor de kolonisatie-eeuwen al niet kosmopolitisch? Handelsmetropolen zijn inderdaad van alle tijden en aan de hoven speelden filosofen uit den vreemde vaak een geestverruimende rol. De identiteit van die samenlevingen bleef echter wel overeind. De naïeve zelfhaters willen blijkbaar vervangen worden.
Wokisme
Tegenwoordig ervaren we een tegen-kolonisatie waarbij uit wraakzucht alles wat naar ‘wit privilege’ ruikt moet worden afgebroken. Foute standbeelden, geijkte uitdrukkingen, culturele tradities, allemaal op de schop. Het wokisme is daarbij de kers op de bevrijdingstaart. De Grote vervanging is letterlijk te nemen: een kwantitatief groeiende groep migranten die via het opengrenzenbeleid in vooral de steden de oorspronkelijke inwoners vervangt. Geboortestatistieken bewijzen wat het blote oog kan zien. Een recente documentaire van Livre Noir toonde weer eens hoe je als ‘buitenstaander’ in het gastvrije Molenbeek wordt bejegend. De propaganda binnen de moskeeën en de ingebakken veroveringsdrang van de moslimideologie duwen als omgekeerde gentrificatie de Europeanen weg. Hiermee gelijklopende criminaliteitstabellen verdwijnen in de onderste schuif. Als die jongens niet racistisch behandeld waren geweest, dan hadden ze zich wel ontplooid, hoor, klinkt het koor der Gutmenschen dan. Criminaliteit een ‘fait divers’? Neen, eerder een ‘fait diversité’, spot Camus.
Grootste misverstand over omvolking: het Duitse Umvolkung door de Nazi’s binnen bezet gebied en de communistische gelijkschakeling binnen de toenmalige Sovjet-Unie zijn net dat waartegen Camus zich verzet. Hij wil juist de omvolking van het klassieke Europa beletten. Niet abnormaal dat rechtse politici waarschuwen voor dat wat laks links nalaat, namelijk de nood aan natuurlijke zelfverdediging. ‘Cultuur, identiteit en tradities zijn bijna instinctmatig en niet uit te roeien’, besluit Camus. De man in de straat heeft dat door, terwijl de politieke elite halsstarrig de ogen sluit.
In het derde deel van het boek trekt Dewinter harde maar onloochenbare conclusies: een bedreigde vrije uiting van opinies, druk op de vrouwenrechten, oneerlijke concurrentie met vzw-winkeltjes, drughandel, schaamte van bovenaf voor christelijke symbolen en anti-Vlaams racisme. Gebeurt dit proces spontaan of bewust? Delicate vraag, want voor je het weet ben je een complotdenker, zoals de ook door activistische rechters vervolgde Camus meermaals ondervond. Toen Hitler-fan Henry Ford in Amerika zijn gestandaardiseerde auto’s van de loopband liet rollen, startte in feite het globalisme. In de jaren ’70 ruilden Europese beleidsmakers plots onbetaalbare olie tegen betaalbare gastarbeiders. De liberalen bleven vrij verkeer van personen en goederen prediken en socialisten verwelkomden een vers kiespubliek. Critici werden tot doemdenker of populist uitgeroepen.
In de bijlage worden tot slot grafieken en tabellen aangereikt die de derde demografische transitie illustreren. Wie bereid is dit alles te laten doordringen, houdt er rillingen aan over. Dewinters boek is dan ook meer sociologisch getint dan militant partijpolitiek. Dat Dewinter en het Vlaams Belang (dat niet wordt vermeld in het boek) een immigratiestop bepleiten zal u niet verwonderen, maar grondig huiswerk leidde in deze publicatie tot een betoog dat ook iemand die Filip Dewinter minder kan pruimen, tot nadenken kan verleiden. Het boek is een privé-initiatief en werd uitgegeven bij het Hertogfonds.
Lezers die dit artikel meteen in de prullenbak willen kieperen tijdens het slaken van een ‘wat een subjectief racisme’-zucht, durven we desalniettemin aanraden Renaud Camus’ verzoek uit te proberen: Open uw ogen en geloof wat u ziet, niet dat wat men u als waarheid verkoopt.
**
Foto: cover van The National Geographic
**
**
***
