Het gaat niet goed met Groen, en dat is maar goed ook!

De groene verf pakt kennelijk niet meer op het gouvernementele canvas. Meyrem Almaci doet er nochtans alles aan om haar beide gewichten in de nauw luisterende politieke apothekersweegschaal van Vivaldi te leggen, maar dat is een beetje als trachten twee olifanten in één bestuurlijk wespennest te proppen. Teveel wild vlees maakt bovendien de etterende politieke wonde alleen maar afzichtelijker. Ondertussen vloekt de overvloed aan Turkse uier grondig met het gebrek aan Vlaamse stemmen. Het lijkt er sterk op dat Groen, onder Turkse vlag, naar een zoveelste onvermijdelijke schipbreuk navigeert. In “kapot regeren” heeft het nieuwe Groen duidelijk geen lessen te krijgen van het oude Agalev onder de onkundige leiding van de graaizuchtige “radensocialist” Jos Geysels en het parlementaire viswijf Mieke Vogels.

Waarin splijtzwam Almaci wel cum laude slaagde, is in het splijten van haar eigen politiek vehikel. Daar weet de onrijpe Catalaan Kristof Calvo y Castañer alles over! Na zeven jaar parlementair zeveren als een hoog sensitief klein kind moest hij, na confrontatie met de odalisk van sultan Erdogan, zijn heil zoeken bij het Nederlandse Groenlinks, waar hij ver weg van de camera’s zijn tranen de vrije loop mocht laten; een vlucht die op het nippertje verijdelde dat hij zich als politiek eunuch door het leven te slepen had. Nu zeikt hij de werkende Vlaming alleen nog in bijberoep af, maar is zijn electoraal gewicht geslonken tot wat interne stemverschuivingen. Extern en absoluut werd zijn piemeltje toch een aardig stukje korter geknipt, maar of Almaci zelf nu zoveel beter uit de strijd kwam, is zeer te betwijfelen. Dat deze vermeende ecologische coryfee niet eens beseft dat je de tak waarop je zelf zit best onaangeroerd laat, zegt veel, zo niet alles, over haar strategische kwaliteiten.

Als oud-gedienden buiten gesmeten worden, moeten nieuwe krachten de gelederen ijlings komen versterken en dat is rapper gezegd dan gedaan. Vanuit Europa werd Petra De Sutter voetstoots gefederaliseerd! Aangezien ze, ver weg van partijbeslommeringen, meteen voor Europa koos, haalde ze voor het federale parlement geen stem. Dat hoeft ook niet, maar of die sprong witte konijnen nu zo democratie-vriendelijk is, blijft toch de vraag. Als vice-premier en minister probeert ze daarom haar ideologisch beleid op technocratische wijze boven het partijgewoel uit te tillen. Een confrontatie met haar slordige voorzitster gaat ze als een bange wezel uit de weg. Om met een stel kunstmatig geplempte borsten tegen onvervalste “zandzakken” te beuken, heb je immers meer nodig dan een doordeweekse februaristorm … daarvoor behoef je een Beatrixvloed (1953), en die breekt terstond op de politieke deltawerken van een cordon sanitair dat electorale prutsers, ondanks een rist interne conflicten en een compleet gebrek aan visie, alsnog in het zadel moet houden!

Zelfs Petra De Sutter zeilt nog liever om de hete brij heen dan haar groene collega’s vol te steunen!

Nog zo’n vermeend technocratisch geval draagt de naam Tinne Van der Straeten! Deze bijtgrage groene kamikaze heeft het niet al te zeer begrepen op cijfertjes en procentpunten, maar wil wel doorgaan als “experte ter zake”. Ze leidt haar departement Energie dan ook met de bevroren poten van een beenhouwer-uitbener in een boetiek vol Zwitserse horloges. Als boomknuffelaar steekt ze diep in de zakken van het lucratief gasbedrijf, dat de oorlog heeft verklaard aan de CO2-neutrale kerncentrales. Middels een nooit echt ten volle te begrijpen woordenbrij van tegenspraak en contradictie tracht ze de energieverbruiker te overtuigen van CO2-brakende en nieuw te bouwen gascentrales die, in haar eigen bizarre fantasiewereld, zullen helpen om de klimaatdoelstellingen te bereiken. Ondertussen staat ze er in de regering De Croo helemaal alleen voor. Zelfs De Sutter zeilt nog liever om de hete brij heen dan haar groene collega vol te steunen! En hoewel CO2 noodzakelijk blijkt voor het groen van de plantjes, kreeg met Van der Straeten de uitdrukking “roepen in de woestijn” een wel heel verlaten betekenis. Klaarblijkelijk wist alleen Poetin haar, ongetwijfeld tijdelijk, op andere gedachten te brengen …

Wie meent dat het op lokaal niveau beter gaat met Groen, moeten we teleurstellen. Lokale mandatarissen antwoorden vooralsnog op elke prangende maatschappelijke vraag met slechts één gestandaardiseerd antwoord: “fiets!” Meer hoef je van hen niet te verwachten. Indien van vreemde origine wordt het compleet gebrek aan verbositeit soms nog uitgebreid met: “Leve de Migratie!” en “Weg met het VB!”, maar dan heb je wel zo ongeveer het volledig inhoudsloze repertoire gehad. Bizar toch, dat bloedachterlijke sujetten uit andere partijen het groene kreupelhout van een stevigere stam komen voorzien. Op de eerste plaats: de Open VLD, die enthousiast staat te popelen om de groene cactus te bewateren, in de hoop nog een paar broodnodige stemmetjes van Groen te bietsen. Mechelen spant ook hierin de kroon. In de stad van “de beste burgemeester van de wereld” is een coalitie van “gemeentelijke eenheid” aan de macht: Open VLD-Groen-m+. Schepen voor Mobiliteit, Vicky Vanmarcke, plaatselijke Open VLD-kluns en medewerkster van SSomers, neemt er dan ook voluit mee de groene egards waar.

Bekijk toch eens een foto van dit schaap! Toen zij, als laatste in de rij, mocht kiezen tussen verstand of tanden, koos ze zonder dralen voor het “émail-dentaire” en liet de grijze cellen varen. Met zo’n servies in de sneb wordt de spraak evenwel behoorlijk lastig. De nuance tussen in-spraak en aan-spraak, bijvoorbeeld, ontgaat deze pedante dertiger volkomen! Ook in Mechelen schijnt het inmiddels de geplogenheid te zijn om de stad mobiel te wurgen; in casu door de Vesten te voorzien van eenrichtingsverkeer en knips. Daartegen kwam de organisatie van Carl Bols, “Red de Vesten”, in verzet. De organisatie vraagt in-spraak! Waarop een ontketende Vanmarcke, met een bek vol aan-spraak, haar arrogante verwaandheid op de menigte uitbraakte. “Het eenrichtingsverkeer komt er sowieso!” snauwde ze de welmenende bewoners toe, onderwijl de laatste opborrelende brok volkshaat ecologisch recyclerend.

Wat het groene kaf aller landen echter tot één losse schoof verenigt, is de satanische bezetenheid op de portemonnee van de middenklasse. De groene aanpak zal kostelijk zijn, of zal niet zijn! De natuur is voor groen slechts een voorwendsel om brutaal in de zakken van de visceraal gehate middenklasse te zitten. Of het nu gaat over de te betalen maar wel héél geweten sussende plastic draagtas in supermarkt of boekhandel of over de inmiddels onbetaalbare energie- en brandstofprijzen; of het nu gaat over de mobiele moord op de stad die de kleinhandel de nek omwringt of over de even exclusieve als aanzienlijke tegemoetkomingen voor cultuurvreemde hangmat-allochtonen. En gaat het afromen van de autochtone beurs niet snel genoeg dan worden, zonder de minste groene gêne, de grenzen wagenwijd opengezet voor de invoer van nog meer Afrikaanse of moslim-armzaligheid of worden, even schaamteloos, miljarden westerse euro’s gedumpt in bodemloze putten, duizenden kilometers ver hier vandaan. Bedrieglijk “ecologisch Groen” werd aldus een ongelikte makelaar in armoede! In onze armoede!

Het gaat helemaal niet goed met Groen … en dat is maar goed ook!

**

**

Cartoon: Knarr Kroniek

**