De Snelle Jongens van de Afrekencultuur

Het gaat snel. Vindt U ook niet, beste lezer? Het gaat razend snel met die Cancel Culture! In de taal van Bredero heet het fenomeen ook wel eens “afrekencultuur”. En afgerekend wordt er gewis! Met dubbel krijt zelfs! Zoveel is duidelijk. Vandaag verkondigt een stapelgekke idioot dat hij zich altijd al een Rododendron in een mensenlijf heeft gevoeld; en morgen staat hij reeds in een bloempot op de Grote Markt in Mechelen te blinken van zelfzuchtig genot. Of er nu draagvlak voor is, of niet. Of het door velen ook zo wordt aangevoeld, of niet. De “normalisering” van de bespottelijkste dwaasheid volgt dan nadien in sneltreinvaart. Het volk is nog niet goed en wel bekomen van de slappe schaterlach of de wet is al aangepast. Denk maar aan de geslachtskeuze op de identiteitskaart.

De krankzinnige die een paar jaar geleden nog liefdevol terecht kon in de geestelijke gezondheidszorg, staat nu mee het beleid aan te sturen als ware hij een vakbekwame volksmenner. Of het nu gaat over de gendergekheid, zwarte Piet of het kapen van straatnamen door obscure uitheemse rebellen, het speelt allemaal geen rol meer, als het maar tegen de gangbare en gebruikelijke gemoedsrust en geplogenheden ingaat dan is het allang goed. Wat in ons verdorven compromisland meestal eeuwen kost om te veranderen, wordt – zo het de cancelcultuur betreft – door het parlement gejaagd als betrof het een mislukt “quickietje” van de eerste minister met een Italiaanse pornoster. En zo “quick” werd nog niemand afgewezen, geloof ons: meestal gaan “dames” overigens net iets fijnbesnaarder met die dingen om. Onze “Blauwe” liep z’n blauwtje zo gezwind, dat hij niet eens de tijd had op zijn eigen broek open te ritsen … Zo snel dus klauwt die cancelcultuur ons tegenwoordig in het aangezicht!

Hoe komt dat? Wat veroorzaakt toch die supersonische en verwoestende “afrekensnelheid”? Welke brandstof fungeert er als loodvrije benzine voor die venijnig “wakkere” vaart waarmee onze kwalitatieve cultuur bij het gescheiden restafval gezet wordt ten voordele van de kwantitatieve “diversiteit”, die terstond ook tot standaard dient verheven te worden? Dat, beste lezer, is de splijtende kernreactie tussen de “drie P’s” van de Cancel Culture. Drie P’s die, vermenigvuldigd met elkaar, een vierde P opleveren, maar daarover later in dit artikel meer.

Pro-Actieve Publiciteit

De eerste P – de zachtaardigste – is die van de “Publiciteit”. Nergens mag een ballonnetje van weer maar eens een of andere zotternij worden opgelaten of voor de reclamejongens is het al een verworven recht. Als je die kerels enige geloofwaardigheid zou toedichten, ligt heel Vlaanderen nu al tussen de lakens milieuvriendelijk te flikflooien met een negerin. Niks anders dan gemengde cohabitaties worden er op ons losgelaten! Het “Once you go black, you never go back” in al zijn rigeur en vigeur! Zelfs Jef Geeraerts kreeg dát niet voor mekaar! Het is trouwens ook alleen maar weggelegd voor lieden die schaamhaar blijven verwarren met prikkeldraad! Overal waar men kijkt – in de boekskes, in films, op televisie, op grote reclameborden in de stad – ziet men de “united colors of Beneton” op de beelden prijken alsof een huwelijk tussen twee blanken ongepast is geworden. “Diversiteit” verkoopt, mijn gedacht!

Maar zeg nu zelf: hoeveel gemengde huwelijken kennen we in onze uitgebreide kennissenkring? Het zullen er niet al teveel zijn, en als we er toch per abuis op zo eentje stoten dan meestal in het kader van een mislukking. De Wever mag dan in zijn boek “Het Kostbare Weefsel” (zijn “Burgermanifest” waar conform de Verhofstadt-doctrine verder niks mee gebeurde) het gemengd huwelijk als de enige echte weg naar integratie voorstellen, ook hij waaide toch maar zeer verstandelijk en verstandig tegen zijn Veerle aan! Het weze hem trouwens meer dan gegund! Een echte mislukking was dan weer het “gemengd gefoefel” van Peter Mertens (PVDA) met Zohra Othman dat, ondanks een nakomeling, strikt sub rosa moest blijven! Nu hij thuisgekomen is bij de Vlaamse Nadine Peeters (Districtsraad Antwerpen) mag plots iedereen het weten! Kom, kom vrienden, eerlijk blijven!

Publiciteit wordt natuurlijk voor het overgrote deel gesponsord door mega-bedrijven. Voor hen telt alleen de markt! Liefst spreken ze een zo groot mogelijk deel van de bevolking aan, want er moet gelammerd worden! De bakkers en de beenhouwers om de hoek, en zeker de door corona geviseerde en moegetergde horeca-slaven, hebben doorgaans geen boodschap aan nationale reclame; mastodonten, vaak niet eens nog in Belgische handen, wel! Diversiteit laat bij hen de kassa rinkelen. Dat die door de staat disproportioneel bevoorrechte flinkerds ook wel eens een vergunning behoeven, bijvoorbeeld om in het kader van de economische expansie een half woud te rooien, maakt hen dan weer afhankelijk van hun politieke vetmesters; wat meteen naadloos de link legt naar de tweede P.

Pasteuze Politiek

De tweede P – de brutaalste – is de Politiek. De schaal van wereldvreemdheid strekt zich uit van een lichte goedgelovigheid tot een compleet van de wereld zijn; en dan heb je een hele tijd niks, waarna de politici hun opwachting maken; na nog eens een astronomisch zwart gat volgen uiteindelijk Bart SSomers en Lachaert de Leugenaar, Egbert voor de Vrienden. De ene heeft van eigendunk zijn autistische apotheose gemaakt, de andere liegt zich een stuk de kosmos in om een geveinsd serieux veilig te stellen, dat hij allang niet meer heeft! Maar laten we het niet nog eens over die twee ezelsveulens hebben; straks gaan ze nog denken dat ze belangrijk zijn …

Wat denkt U daarentegen van de Maltese Euro-commissaris voor Gelijkheid in het politieke bordeel van “Puffmutti” Von der Leyen? Dat is ene Helena Dalli. “Helena”, de naam doet altijd een beetje afdwalen naar die van Troje, het schoonste juffertje van Hellas, dochter van Zeus die zich, vermomd als zwaan, op de mooie Leda stortte. De Maltese telt onderwijl 59 lentes. Vroeger leek ze wel het evenbeeld van haar “mythologische” moeder: in 1979 liep Dalli als Miss Malta nog in de badpakkenspecial van Miss World; nu heeft ze meer weg van haar “goddelijke” vader, al lijkt haar zwaan ondertussen verdacht veel op een vlezige plofkip! Welk gevogelte het ook zij, Dalli heeft een fameus ei gelegd: het #UnionOf Equality-rapport, een gids voor de interne communicatie binnen de EU. Daarin pleit dit “kieken” om elke verwijzing naar Kerstmis achterwege te laten. “De wereld”, zo kakelde ze opgewonden, “heeft meer te bieden dan enkel het christendom.” Dat deze kloeke hen zich nochtans rijk lult in een Europese legbatterij, en niet in de mondiale, kon haar kippenlever schijnbaar maar moeilijk verteren. Wel wenste ze joden en moslims geluk met hun feestdagen. Daar zag ze, heel woke, dan weer geen “kippenbot” in.

De politiek is niet alleen het noorden kwijt, ze weet ook niet meer waar het zuiden ligt. Het daagt haar niet meer in het oosten, maar gaat, net als de zon, ten onder in het westen; en wij met haar! Bang van hun eigen schaduw verstoppen politici zich achter marxistische “expertologen” met een dubbele agenda en multi-interpretabele cijfers van dubieuze afkomst. En ook het verschil tussen belangrijk en onbelangrijk, tussen wat prioritair is en wat kan wachten, ligt hen loodzwaar. Als de dood zijn ze voor het verlies van nog maar eens een stem en daarom omarmen ze elke minderheid die zich verdrinkt in de dwaasheid. In hun kielzog volgen dan de onderdanige administratie en een dociel middenveld dat naar beneden raaskalt dat het de belangen van haar leden vertegenwoordigt maar, wegens institutionalisering, boven op de zolders van de niet gelegitimeerde macht mee de compromissen mag uittekenen. Wie legt hen overigens nog een duimbreed in de weg? De grommende waakwond van die macht is een hush puppy geworden, met lange hangende oren, zielig terneergeslagen ogen en een iets te ruime vacht waarin de uitgekeerde subsidies netjes opgeborgen kunnen worden. Waarmee we aan de derde P zijn aanbeland.

Plastieke Pers

De derde P – de debielste – is de Pers (en bij uitbreiding: de media). De pers is als een vrouwenborst: alles wat erin opgepompt en gepimpt werd, is fake. Het voelt zelfs stijf en ongemakkelijk aan. De “gazet” van tegenwoordig geurt meer naar de plastiek waarin ze verpakt zat, dan naar een in inkt geronnen diepere reflectie. Journalisten met aplomb moeten we al een poosje derven en schrijven kunnen ze al helemaal niet meer! Tweewekelijks is het zelfs uitkijken naar de column van Mia barones Doornaert of Joren Vermeersch, niet omdat zij altijd gelijk hebben, maar omdat je toch nog wel eens wat wil lezen dat het oeroude parfum van een gedragen gedachte verstuift. Wie het dus enkel moet hebben van oude roestbak Paul Goossens voelt zich nog meer afgezet dan in een Arabische soek! “Rood Polleke” denkt trouwens nog steeds dat de Odéon in Parijs door studenten bezet wordt en zijn journalistieke nazaten zijn zo mogelijk nog erger! Doornaert en Vermeersch daarentegen zijn de laatste atolletjes van weldenkendheid in een uitgestrekte oceaan van nepnieuws. Het zijn weliswaar de excuustruusjes van de krant, die hen misbruikt om objectiviteit te veinzen, maar zolang het duurt, blijven we ze graag lezen.

Wat de zogenaamde “onafhankelijke pers”, bijvoorbeeld, met de betoging tegen de tweesnijdende coronamaatregelen flikte, is van een onuitgegeven en teugelloze aanstootgevendheid. Verslaggeving die zich geconstipeerd wikkelt in een sluier van ideologische dogma’s en maximes, ver weg van de realiteit. Dát was het! Kleingeestige en woke “waarheidsvandalen” die zich, op een rij geschikt, overleveren aan de grootste afruksessie uit de geschiedenis van de Belgische journalistiek, met slechts één vraag brandend op de lippen: “Wie heeft het verst geschoten?” En tienduizenden gewone mensen met een vreedzame boodschap die zich gereduceerd weten tot één enkele aanwezige, met name Dries Van Langenhove, die aansluitend wordt afgevijld en uitgefreesd tot het ultieme kwaad. Zelfs Paul Joseph Goebbels ware fier geweest op zo’n regimepers! Toegegeven, ik val niet zo voor Dries, maar op die leeftijd had RAL en SAP-adept Frank Vandenbroucke al een hele trotskistische carrière – de permanente revolutie, weet U nog? – achter de rug en was hij aardig op weg om het zwart geld van zijn tweede en lucratievere keus, de SP, door de schoorsteen te jagen. Dan komt Van Langenhove, met een redelijk gaaf politiek parcours tot nu toe, er nog best goed vanaf.

Een achterban heeft de regimepers nog nauwelijks! Dat komt er van als je niks meer te zeggen hebt. Foerageren doet dit journaille op de financiële baksters van de grote boîtes-publiciteit en de politieke subsidies, waarmee de cirkel van de drie P’s rond is. En toch! Met plaatsvervangende gêne en regelrechte verstomming loopt men sporadisch toch nog eens een brave zool tegen het lijf die meent goed geïnformeerd te zijn omdat hij De Morgen of De Standaard leest. Schuilt daarin trouwens niet de finaliteit van de aan handen en voeten gebonden “onafhankelijke pers”? Polariseren hebben ze te doen. Tweedracht zaaien, met alle mogelijke middelen! Van gemanipuleerde straatinterviews – waar die ene stakker die het beleid nog ondersteunt, wordt geconfronteerd met de verfomfaaide marginaal die een weinig onbeholpen zegt wat iedereen denkt (naar beiden werd lang gezocht, maar uiteindelijk vindt men toch het schaap op zoek naar zijn particuliere “five minutes of fame” – tot het veralgemenende “de sector reageert …”, in welk geval het meestal gaat om het middenveld dat al geruime tijd in de politieke zak zit. Met inhoud en reflectie heeft dit allang geen uitstaans meer, maar wat wil je als geen enkele pennenlikker het nog moet hebben van de verkoop van zijn dwaas gezwets aan belezen lezers?

De Flipperkast-maatschappij

De vraag was: “Waarom gaat het vandaag zo razendsnel met die Cancel Culture?” Het antwoord: “Dat komt door de wederzijds versterkte reactie tussen de drie P’s van de afrekencultuur”. Wij leven, zo blijkt, in een flipperkast-samenleving waarin de loden poco-bal, eens door de shooter in het spel gebracht, tussen de Publiciteit (betaald door multinationals), de Politiek (met een zootje dompelaars uit de administratie en het middelveld erachter aan) en de Pers (met de hoogste polarisatiegraad) wordt rondgespeeld.

De rubberen acceleratieringen in de kast doen de rest en flikkeren de bal alle kanten op! Zaak is het dan de bal, door de flippers, in het spel te houden. Dat er aan de kast al eens geduwd en getrokken moet worden, maakt geen verschil: het heeft er immers alle schijn van dat deze flipperkast vooralsnog niet tilt kan slaan. De punten worden ook niet meer in digitale cijfers gelezen, maar uitgedrukt op de propaganda-schaal. Waarmee de belofte om terug te komen op de vierde P is ingelost: de drie P’s, onderling vermenigvuldigd, geven als uitkomst: Propaganda! In zijn puurste vorm nog wel, maar beslist van het laagste allooi.

**

Illustratie: Helena Dalli, de madam die het woord Kerstmis wil afschaffen in Europa

**

***