In wat voor een wereld leven we als zelfs een politieke huppelaar als Bert Anciaux zich beklaagt over de dolgedraaide ‘Ik heb recht op alles wat mijn hartje begeert’-gulzigheidstelevisie van VTM. Familiezender VTM is WTF-TV geworden. Nu heel Vlaanderen voor de camera binnenstebuiten is gekeerd gaan we met z’n allen aan de kweek. ‘Wensouders’ (welk bureau bedenkt deze flapper-termen?) gaan co-ouderschap aan met een stel vreemden wier genitalia 24/7 een via Deliveroo bestelde vruchtbaarheidsdroesem produceren. Tupperwaredozen vol zaad staan naast de gin tonic.

Vlaanderen heeft zijn anusgrotten zien leegspoelen, zijn acné op tedere plekjes zien behandelen, zijn rommelbazaar zien opkuisen door professionals, zijn kleren zien uitspelen op een datingmatras, zijn BV’s over de rand van het welvoeglijke zien stuiteren, zijn quizkennis zien spuien, zijn boerinnen zien uithuwelijken, zijn gevaarlijke chauffeurs zien biechten, zijn viervoeters zien rijden, zijn topdokters zien verdienen, zijn corona-isolement zien overleven en zijn huizen zien herinrichten. Vlaanderen leeft! Tijd dus voor nieuw leven dat we zien maken en verpakken. Kortom, ‘Ik wil een kind’.

Wordt Vlaanderen zichzelf op deze wijze niet beu? Een mannelijke spuitzak en een ovenrijpe vrouw, meer heb je niet nodig om een groepsconceptie te creëren waarbij liefde overbodig is. Ja maar, er is na de succesvolle worp echt wel liefde voor het kind, zo verzekert de programmabrochure ons . Het VTM-kweekprocédé wordt begeleid door Dina Tersago, de commerciële drone die Vlaanderen al oneindig volgt. Waarom maken die VT-emmers niet zelf hun kroost? Freek Braeckman met Cathérine Moerkerke of Stef Wauters met Birgit Herteleer; dat zou pas pure televisiedrassigheid opleveren.

De maakbare samenleving is één giganteske globaliseringslolly waaraan leeggeleefde egocentrici zich suf kunnen likken. Alles mag omdat het kan. Iedereen meent recht te hebben op alles waarop je vroeger enkel kon hopen. Wie niets meer hoeft te hopen omdat ie alles kan kopen, wacht echter de wanhoop. Recent hoorden we het verhaal van een narcistisch leeghoofd dat haar dochtertje van acht opsloot in de bench van de hond omdat het kind mama’s zin niet had gedaan. ‘Ik wil misschien nog wel een tweede kind’, hijgde het loeder. Wellicht een ideale kandidate voor de VTM-topper ‘Ik wil een kind’ die beter ‘Ik wil aandacht’ zou heten. Of ‘VTM wil kijkcijfers’ om het plat samen te vatten.

**

***