Bij het begin van het nieuwe academiejaar woei er een piepklein briesje van hoop door de stoffige gangen van de oudste universiteit van België. In zijn openingsrede maakte Rector Luc Sels zich namelijk zorgen over de vrije meningsuiting. ’s Avonds was het briesje echter al grotendeels gaan liggen. In de Afspraak zat Bart Schols, de “Jolly Jumper” van Eén, reeds klaar om grollend zijn links geslepen tanden te tonen aan meneer de rector, die het had aangedurfd, uiterst exemplarisch overigens, de cancel culture in zijn betoog te verdisconteren.

Met een schrale kritische opmerking over Zijne Heiligheid de Vleesgeworden Arrogantie met de Gespleten Tong, Marc Van Ranst, trachtte Schols nog een suggestie van objectiviteit te veinzen, maar die had hij jaren terug al verspeeld op de progressieve VRT-roulette. Sels voelde de bui echter van kilometers ver hangen en censureerde zich gewillig door minutenlang, haast weerloos, te wauwelen over hoe week hij wel werd van woke. “Debatten gesloten, zaak in beraad, vonnis reeds geschreven!”, zou U denken. Maar nee hoor! De gemiste kans van de rector moest in De Standaard nog eens haarfijn overgedaan worden door Munganyende Hélène Christelle.

Door wie, vraagt U zich af? Munganyende Hélène Christelle. Mondje vol, zo’n naam, maar daar blijft het gelukkig ook bij. Het kind telt ondertussen 28 Rwandese lentes en geeft zich uit voor auteur, politicoloog en – nu komt ie! – “Beyoncéoloog”. Wat dat wil zeggen, blijft ons evenwel een raadsel. Het woord bekt niet eens makkelijk, maar dat doet Beyoncé zelf ook niet! Dus zal het er wel mee te maken hebben dat Hélène et cetera, et cetera, net als haar zwart idool, vooral een dikke kont met zich mee torst. Het achtervoegsel “loog” kan er dan weer op wijzen dat ze dat ook zelf weet.

Onder de titel “Cancel culture bestaat niet” mag Hélène Christelle van de krant haar benepen inzichten in drie kleine kolommetjes ventileren. Na lezing wil je alleen nog weten aan welke universiteit deze “politicologe” haar diploma, vermoedelijk met een fameuze zwarte strik er rond, cadeau gekregen heeft, want dit gegeerd attest behalen middels de gebruikelijke vorm van examinering moet voor haar uitgesloten zijn geweest! Zeg nu zelf, ronduit geloven in iets waarvan je zelf zegt dat het niet bestaat? Weinigen die haar dit huzarenstukje nadoen! Van God kun je beweren dat hij niet bestaat, maar dan ben je door de bank genomen een “ongelovige”. Datzelfde als gelovige beweren, ligt – waar ook ter wereld trouwens – toch iets moeilijker.

De cancel culture is als het “monster onder het bed” waarvoor kinderen vaak zo bang zijn maar “waarvan iedereen weet dat het er niet is”, meldt ons nog deze “opineuze” (een allochtone vrouw met een mening, hoe gek soms ook!) De angst ervoor, zo gaat dit “anders-intelligente meesterbrein” verder, is “de roep het nachtlampje aan te laten staan” (we weten het, “te laten branden” ware beter Nederlands geweest, maar goed, we leggen ook niet op elke slak kostbaar zout).

Op grond van die nog steeds onbestaande zotternij worden de pijlen vervolgens gericht op J.K. Rowling, schrijfster van de Harry Potter-boeken, die ooit beweerde dat menstruerende wezens in de wandelgangen vaak ook gewoon “vrouwen” worden geheten. Een joekel van een transfobe misvatting, beslisten de niet-existerende cancel-culture-dogmatici eenzijdig. Nochtans! Dat het afhakken van ongewenste piemeltjes aanleiding kan geven tot onsmakelijke bloedfonteinen, willen wij nog aannemen, maar dat deze bloedfonteinen ook periodiek, zelfs cyclisch, weerkeren, was ons vooralsnog minder bekend.

Het ergst van al, toch volgens de cancel-culture-ontkennende Munganyende, was het feit dat na deze verderfelijk vanzelfsprekende uitspraak van Rowling, de verkoopcijfers van de Harry Potter boeken alsnog bleven stijgen. Stel U voor, beste lezer, dat na zo’n gruwelijke transfobe misstap Rolling nog wordt gelezen ook? Wie had het kunnen denken? In feite pleit de in zeer beperkte kring vermoedelijk danig gevierde “Beyoncéologe” dus voor een heuse boekverbranding, wat de herinnering aan de jaren ’30 van vorige eeuw akelig levendig moet houden bij de verder onbestaande “cancel culturals”. Het niet woordelijk kiezen voor deze beproefde totalitaire methode van diversiteitsmoord, heeft wellicht alles te maken met haar afkomst: waarschijnlijk moet haar landseigen stam het vuur nog steeds ontdekken; niet onbelangrijk voor wie brandjes wil stichten!

Dat kleine meisjes die fier zijn op hun te gezwollen krent er in het openbaar af en toe ook wel eens jeugdig wild mee willen schudden, mag ons niet zozeer verontrusten, het echte leven haalt hen ooit wel in, maar dat de rector van een universiteit met een pedigree tot in 1425 week wordt van deze opeenstapeling suïcidale dwalingen en uitglijders, is wellicht, meer nog dan wat pueriel geleuter, het meest angstaanjagende in heel deze gore poel der schijnheiligheid.

**

Illustratie: Munganyende Hélène Christelle

**

Abonnees van ‘tScheldt lezen hieronder de tenenkrommende column van Munganyende Hélène Christelle in De Standaard.

De knop “HIER” om deze bijlage te lezen is alleen zichtbaar voor abonnees.

Wanneer U de knop “HIER” niet ziet, bent U geen abonnee of bent U niet ingelogd als abonnee.

Klik HIER voor de tenenkrommende column

***