“Eindelijk!”, zuchtte ik, “Na jaren van kommer en kwel nog eens onverholen goed nieuws uit de barakken van ons nationaal televisiezendertje!” Naar jaarlijkse gewoonte werd onlangs in de kantoren van de openbare omroep het flitsende solidariteitsfestijn “De Warmste Week” afgetrapt met ditmaal als thema “Kunnen zijn wie je bent”.

De progressieve geldklopperij, die een gerecycleerd en seculier kerstgevoel moet simuleren, gaat dan toch eens over iets wat velen na aan het hart ligt. Na decennia van links zwelgen en rechts kotsen, schiet men aan de Reyerslaan eindelijk in de roos! Het leek wel een ode aan de nationale schietbaan – de “Tir National” – die er gevestigd was nog voor de Brusselse skyline onherstelbaar werd verminkt door die audiovisuele zwam!

Iedereen moet zichzelf kunnen zijn. Ik zag het zo voor me, in kleur nog wel! Daar op het slotfeest in Mechelen, de stad van gluiperige diversiteitsnar Bart SSomers die zonder omzien of schuldbesef andermans zuurverdiende geld uitdeelt aan nymfomane ragebollen van vreemde origine.

De “beste burgemeester van de wereld” die zich, thuis en op broederlijke wijze, verenigt met trossen uitgestotenen die opnieuw zichzelf mogen zijn? Daar wil je toch bij zijn! Ja, ik zag het waarlijk voor me: bespotte Vlaams nationalisten samen zij aan zij met een delegatie overstroomde daklozen uit de Waalse Vesdervallei; geen blik waardig gegunde anti-vaxxers schouder aan schouder met genuanceerde desalniettemin gebroodroofde wetenschappers die wél weten waar de klepel hangt; tot op het chassis uitgemolken en met de “CO2-vinger” nagewezen automobilisten hand in hand met de twee resterende fietsers die nog wel rechts rijden en stoppen voor het rode licht; de wegens vermeend racisme “genegerde” en geschoffeerde slachtoffers van de “multicul” die hun verhaal op de valreep toch nog kwijt kunnen en, samen met échte vluchtelingen op de loop voor de moordende islam, alsnog hun kont tegen de krib van ondankbaar Moors hangtuig mogen gooien; geminachte rokers die de verkoop van valse sigaretten in schier elke Pakistaanse nachtwinkel mogen aanklagen eensgezind naast compleet uitgeklede cafébazen die de coronajunta van wetenschappelijke nietsnutten net niet overleefden; rechtse intellectuelen die eens niet voor immoreel schuim worden versleten door even potsierlijke als opportunistische onbenullen van links …

Een samenleving, boordevol diverse ideeën, waar niemand zichzelf nog moet censureren! Al die door progressief Vlaanderen uitgebraakte sukkelaars die, onder het hoogstpersoonlijke toezicht van sultan Somers, niet alleen zichzelf mogen zijn, maar waarvoor bovendien nog gecollecteerd wordt ook! Dat is een droom! Toch? Maar dan wel een die slechts duurde tot de wekker voortijdig afliep en de afgrijselijke “rapmuziek” van Kaney West – de nieuwe aanwinst van Wijnegem – door de slaapkamer galmde.

Iets later deed ouwe rukker Peter Van de Veire er nog een schepje bovenop, dezelfde man die vorig jaar nog snokkend “zichzelf was” op sociale media! Hij kwam aandraven met Vic, een snotaap van vijf, die een meisje wil zijn. Vic vroeg zich af waarom hij een piemel had. Ukjes van die leeftijd stellen zich nu eenmaal constant idiote vragen; de “waarom-fase”, weet U wel! Even vaak zijn die ukjes trouwens het meest gediend met een kort en eenduidig antwoord, waarna er ongetwijfeld weer andere prangende vragen zullen opduiken in het prille leven van zo’n koter. “Omdat jij een jongen bent, Vic!” kon als antwoord daarom meer dan volstaan. Maar dat was buiten Peter de Zelfbevlekker gerekend die, vermoedelijk met de hand in eigen broek, de kinderlijke vraag en de glasheldere volwassen repliek, op geheel eigen wijze, moest problematiseren. De toon was alweer na luttele momenten gezet: de droom sloeg nog voor de ontknoping om in zijn contrapuntisch tegendeel.

Jezelf zijn? Het is tegenwoordig nog slechts weggelegd voor koppige inboorlingen van heel ver weg of voor lieden die eertijds met heel veel barmhartigheid verpleegd werden in instellingen voor geestelijke gezondheidzorg. Niets dat zo in de contramine zit als de normaliteit, niets dat zo wordt gefêteerd als de abnormaliteit. De dwazen hebben het roer overgenomen en komen ongestoord vertellen wat wij moeten denken en doen. Voor de afwijking en het uitheemse worden niet alleen sloten geld vrijgemaakt op de reeds schromelijk ontspoorde begroting, maar wordt nu ook nog eens gecollecteerd!

21 ambassadeurs staan in de startblokken klaar om ons onverschrokken en zonder gêne te komen vertellen wat er in hun persoonlijk luilekkerleventje nu weer allemaal is fout gelopen. En ’t zal onze schuld wel zijn! Stéphan Tanganagba was te arm naar z’n goesting, de school van Kawtar Ehlalouch was te wit voor een moslimgeit die zich niet wil aanpassen aan haar nieuwe vaderland en Gloria Monserez kon op straat niet genoeg vrouw zijn. Ziet U de bui al hangen, lieve lezer? Het wordt weer allerindividueelst gemekker van professionele slachtoffertjes die het vreselijk vinden dat niet alle rijkdom van de wereld door het kleine Vlaamse volkje in hun maar al te graag ontvangende schoot wordt geworpen of zich erover beklagen dat hun “eigen afwijking eerst” niet op een alle problemen verterend serieux kan rekenen!

De globalistische waanzin van “iedereen op de wereld gelijk” en “het Westen is overal en altijd schuldig” zal in Mechelen nog maar eens onbeschaamd door onze strot geramd worden, willen of niet! Maar als Meryame Kitir, de omhoog gevallen vakbondstroela van Ford-Genk, uw en mijn zuurverdiende westerse miljoenen met een strikje eromheen naar Syrië en Libanon weet door te sluizen, zal dat het “zichzelf zijn” van de Warmste-Week-Kneusjes ditmaal niet in de weg staan. De globalisering heeft Kitir zelf trouwens ook geen windeieren gelegd. Zij zal, onder het luidkeels kwekken van de Internationale, wél “zichzelf” kunnen zijn; uiterst milieuvriendelijk hergebruikt als ze werd door het volslagen uitgeholde Vooruit van King Connah dat zijn natuurlijke achterban al decennia voorhoudt om uitdrukkelijk niet meer zichzelf te zijn!

Tussen de twee Mechelse belforten, gebouwd door onze nijvere voorouders, staat straks een schare kleurrijke exoten en zonderlinge eenzaten met open handen te brullen voor nog meer erkenning en finaal voor de laatste duit uit uw reeds kaalgeplukte beurs, omdat het kleinste struikelsteentje dat wegens integratieonwilligheid toevallig op hun marmeren pad terecht kwam gewichtiger zal geacht worden dan de tuimeltrein die onbelemmerd neerwaarts dendert naar uw en mijn gewisse, volgens hen zelfs meer dan verdiende, armoede!

**

***