Taalverloedering

Het gaat niet zo best met het Nederlands, beste lezer. Het gaat zelfs helemaal niet goed met het Nederlands. Onze moedertaal lijdt! Daar zit deels het veelvuldig en hip gebruik van steenkool-Engels en marketing-Amerikaans voor iets tussen. In vreemde talen klinkt alles direct een hap afstandelijker, meer omfloerst en daarom een stuk netter; ook al bewijst men tegelijk de taal niet eens machtig te zijn. Die linguïstische stunteligheid vormt dan weer de basis voor een bijzonder particuliere vorm van vergevingsgezindheid bij de toehoorder, die weet wat de spreker eigenlijk wilde zeggen, maar in het kinderlijk gestamel van de redenaar geen offensieve charge wenst te zien.

Deels heeft de aftakeling van onze taal toch ook te maken met een snel wijzigende begripsinhoud van woorden waarvan de draagwijdte ondertussen volkomen uitgehold is. Taal wordt dan zoals de stam van een statige zomereik die iets te enthousiast samenzwoer met de freesmachine van de pensée unique: afgezien van een frêle schors blijft er van de boom zo goed als niks over, van de boodschap al evenmin. In feite zegt men zelfs glad het tegenovergestelde van wat iedereen met open ogen te zien krijgt. Men zou deze evolutie de “semantische verloedering van de taal” kunnen heten, maar “banaal en dwaas gelul” kan ook, hoor!

De kluchten-hitparade!

Nu geeft die verloedering soms wel aanleiding tot dolkomische kluchtigheid! De hoofdvogel wordt in deze afgeschoten door Petra -Paul- De Sutter, onze reeds geruime tijd en tot in het kleinste gaatje gepimpte en als vrouw verbouwde minister van Ambtenarenzaken. Zij liet in Het Nieuwsblad optekenen: “Ik noem mezelf een boeddhiste”; wat voor “haar” onder meer betekende: “vrede hebben met jezelf (…)”. Of zij de vrede “voor” of “na” zijn/haar gewelddadige operatie bedoelde, is niet helemaal duidelijk. Wat wel duidelijk moge zijn, is de voorspelbare reactie van de ware boeddhist. Hij kan, als boeddhist, alleen nog maar aards afwezig de wenkbrauwen fronsen en het zo gauw mogelijk op een lopen zetten naar een voortijdig maar daarom niet minder welverdiend nirwana!

Alexander De Croo kaapt met een banddikte het zilver weg. Een kwestie van millimeters! In Knack verklaarde hij: “Politici horen niet te bepalen hoeveel bloot vrouwen moeten tonen (…)”; waarop men, zo kwam ons ter ore, in Italië een diepe zucht van verluchting slaakte. “De enige maatstaf die er voor mij toe doet”, aldus nog de eerste minister, “is of het hygiënisch is”, in welk geval het volstaat dat Eveline haar kont flink schrobt met weldadig schuim om onze premier buitensporig te plezieren. Gelukkig voor haar mét inachtneming van de royale afstandsverplichting. Bijna hadden we deze week compassie met de man gekregen: ontdaan van alle gezag en prestige moest uitgerekend hij de niet-gevaccineerden de les spellen. Nooit zagen we een seks-bezeten kluns zichzelf zó bespottelijk het decor in fietsen!

Net met stip binnengekomen maar al gelijk op plaats drie staat Anuna De Wever, het “duurzame” pubertje met die vreemde vorm van hersenverlamming! Het enige vaccin dat haar had kunnen helpen, met name studeren, heeft ze lichtzinnig geweigerd! En geen Van Ranst die haar de voordelen ervan op een rijtje zette. Ze is onlangs 20 geworden, maar nog steeds weet ze niet of ze nu een meisje of een jongen is, terwijl haar leeftijdsgenoten al doorgaans opgeschoten zijn tot kloeke mannen of zelfstandige vrouwen. Noemde Gert Verhulst een oude, witte, hetero man die de klimaatcrisis compleet minimaliseert en een mening geeft over iets waar hij totaal géén kennis over heeft. What else is new? (Voor het gebruik van het Engels verwijzen naar wat hierboven al uiteengezet werd en die twee keer “over” zal wel met haar spijbelgedrag te maken hebben.) Kan tellen voor een halfwas die zelf van onwetendheid haar handelsmerk heeft gemaakt!

Kromme Woorden

Woorden, lieve lezer, ze trekken niet recht wat krom is. Het oeverloos en overtuigd herhalen van leugens en onwaarheden, hoe absurd ook, zal de door eenieder waar te nemen werkelijkheid geen spat veranderen. De semantische verloedering blijft tenslotte niet meer dan banaal en dwaas gelul, hoezeer men de zaken taalkundig ook tracht te verbloemen en op te smukken.

Kersverse poging daartoe is de voorbedachte en opzettelijk opgewekte omvorming van het woord “verplichting” naar de samenstelling “gedwongen keuze”. Met het binnensmokkelen van het woord “keuze” tracht men dan een illusie van democratie te suggereren en de vrijheid te strelen die nochtans kromp tot een verre hallucinatie van wat zij ooit was.

Aan voorbeelden geen gebrek! Vaccinatie zou nooit verplicht worden, dixit uitgemergeld scharminkel Vandenbrouck, maar wie zich niet vrijwillig laat prikken, bestaat straks maatschappelijk niet meer. Heel veel dwang en nog meer gareel om de nek voor een vrije keuze, dachten we zo? In een democratie kiest men door de band genomen voor wie men wil, maar als dat het Vlaams Belang – en soms zelfs al de N-VA – is, wordt men vriendelijk verzocht de werkvloer onmiddellijk te verlaten, zeker als het van syndicalist Marc Leemans afhangt; de enige Leemans die uw vriend/vriendin niet wil zijn. U wordt door Koen Kennis de “vrije keuze” gelaten om in de stad uw auto te bezigen, maar U zal wel tot de laatste rijdende centimeter gekoeioneerd en getreiterd worden. Waar zit dan nog de onvoorwaardelijkheid van de keuze? Beweren dat men in België 150 km/h. mag rijden, als men de boetes maar netjes betaalt en het rijbewijs terstond inlevert, is in dit opzicht eenzelfde non-redenering.

Kwaadaardig

In dat verband kan trouwens nog een ander, ditmaal kwaadaardig, voorbeeld aangehaald worden: kent U Kris Peeters? Niet de CD&V-politicus maar de gelukkig “ex”-mobiliteitsambtenaar van Antwerpen. – Terzijde, mogen wij de families Peeters in Vlaanderen beleefd maar met aandrang verzoeken geen van hun telgen nog “Kris” te heten, nu het statistisch onweerlegbaar bewezen is dat het met deze naam nooit nog goed kan komen? Waarvoor dank! – Deze Kris Peeters dus, laat in een interview in de “frut” optekenen dat de verkeersvisie in havenstad Antwerpen tot keuzes leidt – en nu komt het! – “zoals de nadruk op parkeerplaatsen en een vlotte doorstroming van het autoverkeer”. Bestaat er nog een Antwerpen dat we misschien over het hoofd zien?

Na de volledige verwoonerving van de binnenstad en de daaraan gekoppelde decimering van parkeerplaatsen; na de file-genererende versmallingen van rijbanen, het liquideren van rijstroken en de aanleg van chassis-verscheurende verkeersdrempels; na de invoering van speel- of fietsstraten en andere lichtzinnigheden, durft deze “expert” zulke onzin uitkramen? Blijft zo’n ideologische activist dan werkelijk stekeblind voor de pelotons aanstootgevende arrogantie, permissiviteit en egocentrisme op twee wielen (elektrisch of mechanisch) die dagelijks de stad in bollen en voetgangers de stuipen op het lijf jagen, of erger?

De Linkse Leugen

Semantische verloedering, zeg gerust banaal en dwaas gelul, bedreigt weldegelijk onze schone moedertaal. Het kan omschreven worden als het herhaald verkrachten en omkeren van de waarheid met dit enige doel een dystopische en imaginaire antithese te creëren – die dan rechts genoemd wordt – waartegen onweldenkend links het tegengif op zak heeft.

Alleen is deze vermeende dystopie een roze droom, zeker vergeleken met totalitair en onvrij links! Links, dat niet eens de realiteit onder ogen wil zien, mankeert aldus de essentiële taalvaardigheid om nog te overtuigen. Hen staat immers enkel de walgelijke leugen ten dienste die altijd eindigt in de vermeende legitimatie van een allesbehalve aanlokkelijke en kromme onzin; een onzin die geenszins door gebrekkig Engels of averechts Nederlands kan recht getrokken worden.

**

Illustratie: Anuna De Wever met tut (van onbekend grootmeester op het internet)

**

***