Waarschuwing: Het volgende artikel gaat over het inner sanctum van Bart De Wever en de N-VA. Het artikel werd geschreven in opera-vorm. De inhoud werd volgens de wetten van een klassieke opera verdeeld over 5 korte bedrijven zijnde:
Akte 1: Expositie
Akte 2: Intrige
Akte 3: Climax
Akte 4: Catastrofe
Akte 5: Peripetie (ontknoping)
Indien U hier bent voor een snelle journalistieke hap gaat U bedrogen uitkomen. Het lezen van de opera kost minstens 10 minuten uit Uw zondige leven om de volledige draagwijdte te laten inzinken.
**
Akte 1: Expositie
U weet ondertussen dat ‘tScheldt als een eenzame politiek niet-correcte planeet rondzwerft in het universum. Waar de Regimepers geen last van heeft, daar hebben wij last van. Zoals bijvoorbeeld het ontbreken van miljoenen euro’s aan subsidies van de overheid. Waar de Regimepers wel last van heeft, daar hebben wij dan geen last van. Zoals bijvoorbeeld de vrijheid van het vrijelijk citeren van de wijze woorden van de tweehoofdige president van de Melkweg en uitvinder van de Pan Galactic Gargle Blaster, dhr. Zaphod Beeblebrox. Het voordeel hiervan is dat je zijn wijze woorden, die wijzer zijn dan deze van Alexander De Croo, alleen maar kan utiliseren als je niet-gesubsidieerd bent.
Buiten het feit dat wij inderdaad lichtjes last hebben van het ontbreken van subsidies, al was het uit principe, hebben wij ook last van de maffia binnen de N-VA.
We begrijpen dat de overgang van de wijze woorden van Zaphod Beeblebrox naar de N-VA, en vooral de maffia binnen de N-VA, enigszins naar adem doet happen. Maar wij kunnen er ook niet aan doen dat de planeet genaamd ‘tScheldt scherp op de snee van werkelijkheid en waarheid laveert.
Bart-Von-Trapp-De Wever
Zoals iedereen ondertussen weet was onze Gouwleider niemand minder dan Bart De Wever. Zijn scherp intellect en historisch bewustzijn afgeroomd met een azuurblauwe kraag naar voorbeeld van het kapitein Von Trapp kostuum waren al langer leidraad voor de schrijfselen van ‘tScheldt. Helaas laat Bart-Von-Trapp-De Wever zich niet omringen door zoetgevooisde mensen als Max Detweiler (Richard Haydn in het echt, zie onderaan dit artikel), maar door nep-maffia figuren als Erik Van der Paal. Wij mogen de kwalificatie “nep-maffia” in de mond nemen omdat onze redactie onderzoek deed naar de échte maffia. En daar heeft Erik Van der Paal niets mee te maken ook al wil hij de buitenwereld doen geloven van wel.
Erik Van der Paal
We hadden onszelf beloofd niet meer over Erik Van der Paal te schrijven. Alhoewel hij een boezemvriend is van Bart De Wever en als lobbyist dingen bij elkaar lobbyt die je alleen bij elkaar kan lobbyen vanuit de lommerte van een zware eik zoals Bart De Wever. Alhoewel hij met zijn fijnbesnaarde kennis van farmacologische genotsmiddelen binnen het ‘War on Drugs-team’ van Bart De Wever een pivotale rol van belang speelt. Alhoewel hij met zijn immer aanwezige bodyguard de N-VA-toppers steevast een gevoel van veiligheid en aanzien verschaft. Alhoewel hij met zijn legendarische tentakels tot in de stoofpotten van Waalse pensioenfondsen zoals OGEO reikt en alzo de N-VA de sociale onderbouw verschaft die het zelf moeilijk georganiseerd krijgt. Alhoewel hij al 36 keer veroordeeld is in de politiekrechtbank maar steeds met zijn persoonlijke kanskaart “Verlaat de gevangenis zonder betalen”, afgestempeld door Bart De Wever, zijn vrienden continu en steevast van wijze raad en vulgaire moppen kan blijven voorzien.
Helaas dwingt en dringt de immer naar roem en glorie op zoek zijnde Van der Paal zich op en dit in het vermoedelijk minst belangrijke dossier in de vaart der volkeren, met name het ‘tScheldt-dossier.
Akte 2: Intrige
Omdat Erik Van der Paal van een aantal hoge N-VA-pieten toestemming moet krijgen voor enkele grote bouwprojecten in het vaderlandse Antwerpen zit Van der Paal met een voor de mensheid minuscuul probleempje. Voor hem is dat probleempje echter zo lastig als een ontstoken eksteroog of een psychosomatische maagzweer. Dat probleempje overheerst de enkele nuchtere uren per dag die hem ter beschikking staan. Tot het obsessionele af. Dat probleempje heet ‘tScheldt.
In 2018 was Van der Paal betrokken bij de overname van ‘tScheldt omdat hij de hoogbejaarde oprichter/eigenaar kende. Gedreven door zijn narcistische brein gaf hij zich jarenlang binnen N-VA-kringen uit als de eigenaar van ‘tScheldt, net zoals hij zich uitgaf voor dé machtigste man achter de schermen van Vlaanderen, dé rijkste werkloze van Antwerpen, dé meest betrouwbare ‘kameraad’ van iedereen die bij hem mocht aanschuiven in ‘t Fornuis, dé fixer van Bart De Wever, dé meest loyale weldoener van weerlozen en arme vrouwen, en niet onbelangrijk dé belangrijkste steun en toeverlaat van conservatief rechts in Vlaanderen. Niet omdat hem dat interesseert, maar omdat het dé ‘legacy’ van zijn vader is, die de N-VA hielp te ontstaan met gelden waarvan de oorsprong niet altijd zo zuiver was als het water rond het MAS. Van der Paal wilde altijd al de voetsporen van zijn vader overstijgen en een nog belangrijkere schakel worden in de werken achter de macht van alles wat rechts is in Vlaanderen.
De jarenlange grootspraak dat hij zogezegd eigenaar was van ‘tScheldt brak Van der Paal dit jaar zuur op. Zijn N-VA-vrienden uit de hoogste regionen klopten de afgelopen maanden meermaals op zijn deur met de vraag wat hij allemaal aan het doen was met dat satirisch blaadje van hem. Want stel je voor, in ‘tScheldt stond plots dat Peter De Roover en zijn ex-kabinetsmedewerkster Els Van Doesburg de fysieke en politieke geneugten van de diepste draai hadden ontdekt. En dat ze samen een huis hadden gekocht! Oei, drama, theater, orkaan, watersnood!
Zo’n satirische artikeltjes zagen de N-VA-zwaargewichten niet zitten. Beschaamd kreeg Van der Paal niet uitgelegd dat hij eigenlijk geen eigenaar was en dat hij een beetje te veel ‘gestoeft’ had, een trekje niet vreemd aan rijke Antwerpenaren. Van der Paal boog het hoofd, bekende ootmoedig en stak het op zijn innerlijke demonen, zijn waterzuchtige nietigheid, zijn loslippige maffia-obsessie, zijn erfelijke trilhaarziekte, zijn kleine Kallmann-penis en zijn uit de hand gelopen Nightingale-syndroom.
De grote N-VA-jongens keken elkaar even diep in de ogen en dachten er allemaal het hunne van. Van der Paal besefte dat hij niet werd geloofd en dat zijn idiotie een eigen leven was beginnen leiden.
Akte 3: Climax
Dus huurde Van der Paal enkele weken geleden een landloper in, ene Vincent Van Akeleyen, gaf hem een auto en instrueerde hem naar alle grote redacties te rijden. Op de Golf van Brasschaat staat de landloper bekend als blaaskaak, parvenu en oplichter van alleenstaande oudere dames. Zelf maakte Van der Paal dag na dag een vals Twitter-account aan en begon als een gek te twitteren dat hij NIET de eigenaar van ‘tScheldt was. Van der Paal pochte op de hem kenmerkende wijze dat hij een privé-restaurant ging bouwen aan zijn huis in Schoten en dat iedereen die NIET geloofde dat hij de eigenaar van ‘tScheldt was, er gratis ossentong in madeirasaus kon komen eten.
Alleen de redacties van De Morgen en Knack lieten zich vangen door de sirenenzang van Van der Paal. Zij publiceerden dat Van der Paal NIET de eigenaar van ‘tScheldt was. De respectieve redacties begon vervolgens het water in de mond te lopen bij de gedachte aan gratis ossentong in madeirasaus. Wisten zij veel dat Van der Paal altijd en aan iedereen gratis ossentong in madeirasaus belooft maar nooit zijn beloftes nakomt.
Maria Gonzalez
Omdat de meeste redacties niet meegingen in het spelletje van Van der Paal bedacht hij een nieuw ‘verhaal’. Een van de redenen waarom Van der Paal scheef bekeken werd door zijn N-VA-broeders was een dossiertje dat in ‘tScheldt verscheen over een zekere Maria Gonzalez.
Gonzalez is de andere rechterhand van Bart De Wever. Als Van der Paal de maffieuse lobbyist is die met zijn bodyguards een aureool van macht en onbereikbaarheid rond Bart De Wever creëert, creëert Maria Gonzalez een aureool van intellectuele ongenaakbaarheid rond De Wever. Gonzalez wordt beschreven als een bevallige verschijning met een aaibaarheidsfactor gelijk aan standje prikkeldraad op de aaibaarheidsmeter van rondneukende politici.
Maria Gonzalez heeft net zoals Van der Paal een probleempje. Ze werd ooit geschorst in het Stedelijk Onderwijs als directrice. Er bestaan dossiers over haar die zeggen dat zij niet geschikt was en is om te functioneren in het Stedelijk Onderwijs. Dat is nogal cynisch want via via via kwam Gonzalez tijdens haar schorsing in het kabinet van Liesbeth Homans en later van Bart De Wever terecht. Daar werd ze… hou u vast… afgevaardigde voor de N-VA in de Raad van Bestuur van… het Stedelijk Onderwijs. Alleen een farmacologisch wonder als Van der Paal kan niet zien dat hier iets niet in de haak zit.
De verschijning van de dossiers over Maria Gonzalez in ‘tScheldt hadden niets te doen met Van der Paal. Maar alles met de Open Vld en het rancuneuze karakter van Lachaert de Leugenaar, Egbert voor de Vrienden. De Open Vld organiseerde namelijk loge-gewijs enkele huiszoekingen bij ‘tScheldt na satirische artikels over Sihame El Kaouakibidinges-het-zijn-zo-goed-als-altijd-witte-mannen en de zelfverklaarde grootste serial-entrepreneur van Irak tot in Vlaanderen Zelfa-iedereen-is-racist-Madhloum. De onderzoeksrechter was zogezegd op zoek naar data over Zelfa Madhloum maar hij nam ineens alle dossiers mee die niet te heet en te zwaar waren. Ook het dossier van Maria Gonzalez.
In een bui van recalcitrante irritatie besloot ‘tScheldt alle dossiers die door de onderzoeksrechter waren meegenomen te publiceren, zo ook het dossier Maria Gonzalez.
Kreeg onze Erik Van der Paal daar even de wind van voor in N-VA-kringen. Opnieuw was Erik Van der Paal op achtervolging aangewezen, want zijn grootheidswaanzin als eigenaar van ‘tScheldt dreigde hem weer in te halen.
Van der Paal en zijn landloper zaten uren samen en bekokstoofden een verhaal dat ze aan alle redacties lieten lekken in de hoop dat de redacties de ware aard rond ‘tScheldt zouden onthullen. De ware aard, dat wil zeggen, dat Erik Van der Paal geen eigenaar was van ‘tScheldt en niets vandoen had met de publicatie van het dossier over Maria Gonzalez, de andere rechterhand van Bart De Wever.
Het verhaal dat Van der Paal en zijn eveneens van alcohol overlopende vriend Van Akeleyen verzonnen en hun pogingen het verhaal de laatste dagen verkocht te krijgen aan alle redacties in Vlaanderen is de reden van dit artikel.
Maria Gonzalez en de Turk
Het verhaal dat Van der Paal vandaag aan het lekken is, klinkt als volgt. Maria Gonzalez was getrouwd met een Turk. Ze is gescheiden van de Turk nadat de Turk betrokken raakte bij een soort afrekening aan de schoolpoort nadat was uitgekomen dat Maria Gonzalez als directrice een affaire had met een van haar leerkrachten. Klinkt als drama in Hollywood. En dat is het ook een beetje. Alleen is Hollywood in dit verhaal een achterstandsbuurt in Antwerpen. Tot zover is het verhaal over Maria Gonzalez waar. Het debacle tussen Gonzalez en haar Turk stond onverbiddelijk hard en bijzonder kleurrijk te lezen in de dossiers die geleid hebben tot het ontslag van Maria Gonzalez.
Vervolgens verkracht Van der Paal de waarheid door een nieuwe wending te breien aan het bovenstaande. De Turk van Maria Gonzalez was boos omdat ze hem liet staan. Dus kopieerde hij de dossiers over zijn rondpoepende echtgenote en hield ze bij tot op het moment in zijn leven waarop hij zijn wraak als een koude schotel kon serveren. Zie voor wraak als koude schotel later in deze opera. Dat moment kwam er! Volgens meesterverteller Erik Van der Paal had de vrouw van een medewerker van ‘tScheldt een affaire met niemand minder dan de Turk van Maria Gonzalez! De Turk zag zijn kans schoon en gaf het dossier aan zijn maîtresse in de hoop dat die het aan haar man zou geven die het dan zou publiceren in ‘tScheldt!!
PAUZE
Tegen zoveel infantiliteit kunnen wij niet op. Daarom lassen we nu 2,10 minuten pauze in om het bovenstaande te laten bezinken.
Naast het feit dat U door het bovenstaande kan genieten van het criminele door alcohol en andere substanties doorweekte brein van Van der Paal, suggereren wij U tijdens de pauze te luisteren naar een fragment uit Carmen, waarbij de onweerstaanbare Anna Caterina Antonacci iets zingt over demonen en liefde. Het fragment, hoe kan het anders, duurt 2,10 minuten.
Voor het fragment, klik HIER
Akte 4: Catastrofe
Enkele hoofdredacteurs van de redacties die Van der Paal en zijn knecht benaderden met het bovenstaande infantiele verhaal contacteerden ‘tScheldt. Niet om meer uitleg te vragen. Niet om wederwoord te verkrijgen. Wel met condoleances dat Erik Van der Paal ooit in het leven van ‘tScheldt een rol had gespeeld.
Het verblijdt ons dan ook om de ware toedracht over de Maria Gonzalez dossiers bij wijze van vakantieliteratuur aan de ‘tScheldt lezers te openbaren.
Daarvoor moeten we naar het infame restaurant ‘t Fornuis, een eettent in Antwerpen die door Van der Paal als lokale refter wordt gebruikt.
Er wordt meer gelekt in ‘t Fornuis dan sauzen uit de pan
Van der Paal gebruikt ‘t Fornuis niet om lekker te gaan eten, maar om indruk te maken op zijn genodigden. Indruk maken is in het vocabulaire van lobbyist en drankinternist Van der Paal een ander woord voor informatie delen, lekken, herfraseren, verdraaien, vermommen, puntig slijpen, afvlakken, weggommen, aanscherpen, kruiden, frituren, afromen, bakken, braiseren, smoren, stomen of stoven.
De werkelijkheid achter de informatie wordt op die manier waarheid of on-waarheid. Afhankelijk van het doel van Van der Paal worden waarheid en on-waarheid in ‘t Fornuis feilloos bereid tot de meest succulente gerechten denkbaar. Terwijl de smaakpapillen door kok Johan Segers gezinnestreeld worden spijst Van der Paal zijn gasten met data, verhalen, mysteries, wonderen en nekschoten door Bulgaren als de gasten niet doen wat afgesproken wordt.
Zo komen we tot Maria Gonzalez en haar dossiers die het daglicht niet meer mochten zien sinds ze tot de top in het kabinet van Bart De Wever wist op te klimmen.
Bij aanstelling in de politieke kabinetten van Homans en De Wever kreeg Maria Gonzalez iets mee waar ze zichzelf in het begin niet bewust van was. Macht.
Dus wie ging haar onderwijzen in de macht die ze niet kende? Inderdaad, Erik Van der Paal.
Lek 1
Op een zachte zonnige avond zat Van der Paal in ‘t Fornuis en sommeerde hij Maria Gonzalez te komen. Maria Gonzalez, pas aangesteld in het kabinet, liet alles vallen waar ze mee bezig was. Ze vervoegde Van der Paal in ‘t Fornuis. In die dagen was Van der Paal nog een volle zoon van Bacchus en een passionele minnaar van Cybele. Zijn brein dicteerde hem dat hij Don Vito Corleone was en dat de wereld aan zijn voeten lag. Wist hij veel dat hij die wereld niet veel later bijna zou verlaten na een uit de hand gelopen bacchanaal. Hij luisterde naar Maria Gonzalez net zolang hij een aandachtsboog ter beschikking had. Bij Van der Paal duurt die gemiddeld dertig seconden. Hij onderbrak Gonzalez. Hij legde met verrassend vaste stem een afgemeten aantal problemen op tafel. Allemaal problemen die Maria Gonzalez vanuit het kabinet voor hem kon oplossen. Met nog vastere stem dicteerde hij Gonzalez de problemen ‘te regelen’. Gonzalez trok bleek weg. Zij had totaal geen zin in dergelijke machtsspelletjes. Na een afleidend manoeuvre van een ober die langskwam om snoepgoed op tafel te zetten zei ze tegen Van der Paal dat zij zo niet in elkaar zat. Ze gaf toe bang te zijn haar baan te verliezen indien ze zich op deze manier zou laten ‘meeslepen’. Ze gebruikte daarbij bewust het woord ‘meeslepen’ en niet het meer toepasselijke werkwoord ‘gebruiken’.
Na afloop hergroepeerde Van der Paal zijn gedachten. Hij wist onmiddellijk dat Gonzalez een probleem zou kunnen worden. Voor hemzelf, maar ook voor Don Bart De Wever. Hij trok zijn chequeboek en betaalde een onderaannemer van de familie om Gonzalez door te lichten. Het duurde geen maand vooraleer de onderaannemer op bezoek kwam in het kasteel van Sneeuwwitje, de bijnaam van het landgoed van Van der Paal in Schoten. De vijf honden van Van der Paal besnuffelden de onderaannemer alsof er een lekkere brok kwam binnengewandeld. “Dat is exact wat dit is”, zei Van der Paal 20 minuten later toen hij de dossiers over Maria Gonzalez diagonaal had gelezen. “Dit is een lekkere brok”. “Hiermee eet ze voor de rest van haar leven uit mijn hand”. Van der Paal nodigde de onderaannemer uit voor een opvolgend gesprek in restaurant Bitterpeeën, een iets informelere refter die hij bijna dagelijks frequenteerde en waar hij tijdens corona zou betrapt worden met 16 anderen. De betrapping leverde hem ondertussen 2 maanden cel op van de politierechtbank.
Van der Paal voegde het dossier toe aan de honderden andere dossiers die hij in zijn hoekkamer bewaarde voor de tijd die gekenmerkt wordt door het woord ‘rijp’. Het is die tijd die onherkenbaar komt, vermomd als oordeel en afrekening, een jobstijding met een strikje van Van der Paal eromheen.
Het dossier bleef in de hoekkamer van Van der Paal totdat hij geconfronteerd werd met maalstromen waarin het zelfs voor Van der Paal moeilijk schipperen was. Van der Paal kocht inschikkelijkheid door het Gonzalez dossier op het juiste moment te laten lekken naar de media inzonderheid Apache en ‘tScheldt al verliep dat laatste via een merkwaardig tussenstation waarover in de toekomst meer.
Terwijl Bart De Wever, Maria Gonzalez en de top van de N-VA dachten dat het dossier Maria Gonzalez via een amoureuze weg bij ‘tScheldt belandde, kwam het dossier van hun eigen lobbyist tot bij ‘tScheldt. Uiteraard is dat nogal een explosief gegeven. Maar wie bij de N-VA eerlijk nadenkt over het stratego dat Erik Van der Paal al jaren speelt, al kent hij het verschil tussen een mineur en een sergeant nog altijd niet, weet dat het verhaal van de gescheiden Turk van Maria Gonzalez ‘goulash‘ is.
Lek 2
In ‘t Fornuis lekte het niet alleen Maria Gonzalez-dossiers maar ook Tunnelplaats-dossiers en Land Invest-dossiers. Apache probeert al jaren Erik Van der Paal te linken aan Bart De Wever en scheefgegroeide constructies met weerhaken tot in de pensioenkassen van Wallonië. Van der Paal, voor hen die de laatste jaren geen kranten lazen, was de eigenaar van Land Invest, een bouwfirma met een reukje aan én weerhaken tot in de pensioenkassen van Wallonië. Hoewel Apache heel erg hard haar best deed om de waarheid te achterhalen en de omgeving BUITEN ‘t Fornuis vol hing met camera’s en afluisterapparatuur miste Apache één ding, camera’s en afluisterapparatuur BINNEN ‘t Fornuis.
Laat nu net ‘tScheldt zich via een briljante hack van een werkloze nerd toegang hebben verschaft tot de aanwezige afluisterapparatuur van Russische makelij die al jaren in ‘t Fornuis hangt. Apparatuur waar zeer omzichtig mee moet worden omgesprongen want ze dateert vermoedelijk nog van in de tijd dat Hugo Ceusters werkte, sliep, at en de liefde bedreef in ‘t Fornuis. De Russen die de apparatuur installeerden zijn waarschijnlijk ooit onderhands betaald geweest via een pakketje zwarte facturen die Raoul Stuyck eertijds regelde voor Hugo Ceusters. Enfin, we dwalen af. Die brave mensen zijn al lang dood. Maar de apparatuur niet, die leeft nog.
Waarom spreken we van die apparatuur? Omdat die perfect kan bewijzen dat Erik Van der Paal niet alleen alcohol en andere geneugten lekt in ‘t Fornuis, maar ook documenten.
En waarom lekt Van der Paal documenten? Om macht te hebben en om wraak te nemen.
Tafelschikking
Zo was er in de tijd dat Erik Van der Paal miljoenen beloofde aan ‘tScheldt, euro’s wel te verstaan, een innig samenzijn in de chambre séparée van ‘t Fornuis. Het gezelschap van die dag bestond uit 4 personen. Ten eerste Van der Paal als Duracell-konijn. Ten tweede de landloper die Van der Paal vandaag nog altijd als mascotte meesleurt. Ten derde, aan de rechterhand van Van der Paal, een persoon die van ver iets met ‘tScheldt te maken had. Ten vierde, links van Van der Paal, een persoon die van dicht iets met Antwerpse immobiliën te maken had. We noemen voorlopig geen namen anders bestaat de kans dat Alain Remue en zijn Cel Vermiste Personen moet teruggehaald worden uit overstromingsgebied Wallonië om in Antwerpen naar de lichamen van de laatste 2 aanwezigen te komen zoeken.
Wat er ook van zij, Van der Paal speelde die middag zonder het te beseffen de rol van Edmond Dantès uit de ‘graaf van Monte-Cristo’. Van der Paal was zoals Dantès onverwachts rijk geworden doordat Bart De Wever hem verplicht had Land Invest te verkopen vooraleer Land Invest als de pest én de cholera de N-VA van binnenuit zou verteerd hebben. Daarom noemde Van der Paal zich de rijkste werkloze van Antwerpen. Maar hij had nog genoeg helderheid om wraak te nemen op diegenen die hem ooit hadden dwars gezeten in bepaalde dossiers.
Hoe wraak geserveerd wordt
Specialisten in wraak kennen het spreekwoord “La vengeance est un plat qui se mange froid”. Om nep-maffiaman Van der Paal plezier te doen nemen we de woorden tussen duim en wijsvinger en fluisteren ze in het Italiaans: “La vendetta è un piatto che si serve freddo” zoals de originele spaghettiwestern heette uit 1971 waarvan het spreekwoord ontleend werd. “Wraak wordt het best koud geserveerd”, en waar symbolischer kan de wraak opgediend worden? Inderdaad in ‘t Fornuis!
In ‘t Fornuis wordt echter niets koud geserveerd tenzij kok en eigenaar Johan beslist dat één van zijn culinaire creaties koud gegeten moet worden. In het Van der Paals wil dat zeggen dat er dringend documenten moesten gelekt worden die tegenstanders pijn kunnen doen zonder dat ze de speerworp van Van der Paal erin herkennen. De speerworp die Van der Paal in de nuchtere helft van zijn brein had klaarliggen tijdens de bovenvermelde lunch bestond uit 5 bladzijden, slordig bij elkaar gevouwen in een te klein plastic kaftje.
Het doel van de speer in het hoofd van Van der Paal heette Maurice De Velder. Van der Paal wilde afrekenen met De Velder voor gekonkel, gekuip, gedoe, geknoei, gezever, gelazer, gezeik, gekul, gemekker en gekloot in het Tunnelplaats-dossier en afrondend in het Land Invest-dossier. Van der Paal beschouwde De Velder als één van de oorzaken waardoor hij door Bart De Wever op de vingers was getikt en verplicht was geweest Land Invest te verkopen. Mocht de haat van Van der Paal voor De Velder een wagen zijn, kon je spiegeleieren bakken op de motorkap.
Het Tunnelplaats-dossier wordt in Antwerpen ook het Renault-dossier genoemd. Het betrof de verkoop van de oude Renault garage aan de mond van de Konijnenpijp in hartje Antwerpen. Het Land Invest-dossier betrof de aan- en verkoop van de Slachthuissite aan het Sportpaleis. Op die plek wilde Bart De Wever duizenden appartementjes als honingraten zo groot bouwen om tegemoet te komen aan de massale instroom van nieuwe inwoners in iets wat kunsthistorici later zullen vergelijken met een Antwerpse versie van de toren van Babel.
Het ene ei is het andere niet
Aan tafel zat die middag niet één vijand van Maurice De Velder, maar zaten er vier. Zowel de een als de ander had een ei te pellen met De Velder, die ook de eigenaar is van P-Magazine. Alleen, niemand had een ei om te kunnen pellen met De Velder ook al zaten ze allemaal in ‘t Fornuis. Er was er echter één die iets veel beters had dan een ei. Dat was Van der Paal. Hij zou zijn gram bij De Velder niet zelf halen, maar via een omweg. Aan zijn linkerzijde zat een heer die even boos was op De Velder als Van der Paal. Van der Paal zou deze heer als een schaakspeler over het bord der wraak schuiven om een rib uit het lijf van De Velder te snijden.
Daartoe lekte Van der Paal de documenten uit het plastic kaftje alsof hij in een smidse was. De documenten waren voor de heer aan zijn linkerzijde zo heet dat van zodra de documenten de tafel raakten het was alsof een hete legering in een koud bad werd gedompeld en er ogenblikkelijk door de schok martensiet, een vorm van staal, ontstond. In de handen van de heer op links vormden de documenten nu een dodelijk wapen waarmee de betrokkene De Velder een rib uit het lijf kon steken.
Eerst lekte Van der Paal een “Addendum nr 1”. Het betrof een addendum aan een “dadingsovereenkomst van 21 maart 2014”. In de film is het goed om zich te laten leiden door wraak. In het echte leven is het echter meer niet dan wel verstandig. Maar wie heeft ooit gezegd dat Van der Paal verstandig was?
Vertroebeld door wraak voelde Van der Paal de diepte en de slagkracht niet meer van de woorden die op het document stonden. Hij had de documenten niet zelf getekend in 2014. Van der Paal tekent nooit iets tenzij er een pistool op zijn hoofd staat gericht. Omdat Van der Paal alles belooft en niets tekent lijken zijn bedrijven op knekelhuizen. Wie een bedrijf van Van der Paal overneemt verzekert zich best van een efficiënte doodgraver vanwege alle lijken in kasten, spleten en muren. Zo was het document dat Van der Paal lekte getekend door ene Marc Schaling, een veredelde medebestuurder van Land Invest, een prinselijke stroman van de wilde immo-dromen van Van der Paal.
250.000 euro
Vertroebeld door wraak zag Van der Paal over het hoofd dat een molensteen op bladzijde 3 het document zwaar belastte. Op die 3e bladzijde stond een geheimhoudingsverplichting. Wie van de partijen de geheimhoudingsverplichting doorbrak moest de andere partij 250.000 euro betalen. Voor Van der Paal betekende 250.000 euro niets. Het was vermoedelijk niet eens de jaarrekening die hij betaalde aan ‘t Fornuis als decor voor zijn fake maffia-bestaan. Het kon Van der Paal werkelijk geen zier schelen of Land Invest al dan niet ooit schadevergoeding zou moeten betalen na het lekken van het contract. Een lijk meer of minder in de kast zou de factuur van de doodgraver niet beïnvloeden.
Blijkt nu dat de doodgraver Jeff Cavens heet. Jeff Cavens is CEO van Triple Living. Jeff Cavens kocht Land Invest van Van der Paal, niet wetende dat hij een knekelhuis kocht. Jeff Cavens werd door de aankoop van Land Invest meteen toren van Babel-bouwer voor Bart De Wever. Cavens is ook voormalig praeses van Reuzegom. En zoals we weten lachen die Reuzegommers niet zomaar met alles, zeker niet met verzopen verschoppelingen die niet meer nuchter door het leven gaan. Zoals Van der Paal.
OGEO
“Après moi, le déluge”, stotterde Van der Paal toen hij het glas hief op de gelekte documenten. De man links van hem wist dat de documenten vuurwerk waren. Het eerste document kostte De Velder allicht een rib, het tweede document -indien goed gespeeld- minstens een heup. De man op links was niet dom. Hij was vermoedelijk de verstandigste van de vier aan tafel. Het tweede document betrof een ‘overeenkomst’ waarbij Land Invest De Velder schaakmat zette en hem op gesofisticeerde wijze buiten het nieuwe toren van Babel-project op de Slachthuissite hield. Van der Paal had middels het tweede document De Velder doen geloven dat er voor hem een apart RUP (ruimtelijk uitvoeringsplan) zou worden geregeld op de Slachthuissite. Een RUP waarvan Van der Paal op voorhand wist dat het er nooit zou komen via zijn connectie met De Wever.
De heer op links slaagde erin met de gelekte documenten een rib en een heup uit het lijf van De Velder te sleuren na enkele ronden in de boksring van de rechtbank. Wat geen van de 4 heren op het moment van hun lunch in ‘t Fornuis wist was dat Bart De Wever later een niet onaanzienlijke rol zou spelen in een poging De Velder te compenseren voor het Land Invest schaakspel van Van der Paal. Na de verkoop van Land Invest moest er door de hoge heren in Antwerpen meer puin geruimd worden dan bij de instorting afgelopen juni van het schoolgebouw in de wijk Nieuw Zuid. De Wever zag zich verplicht schriftelijk tussen te komen bij enkele OGEO-kardinalen en keizers, de Waalse sponsoren achter Land Invest, om de brandhaard die Land Invest ondertussen geworden was te blussen.
Akte 5: Peripetie (ontknoping)
Terug naar de lunch in ‘t Fornuis. Terwijl Van der Paal in ‘t Fornuis zijn documenten lekte werd hij gebeld door Walter Damen. Damen stond aan de deur van ‘t Fornuis. Van der Paal fladderde als een echte ADHD-er weg van de tafel waarbij zijn 3 disgenoten verder vrij inzage en kopierecht kregen om alle documenten uitvoerig te fotograferen en te bediscussiëren. Mocht Van der Paal geen ADHD hebben hij zou alsnog de tafel fladderend hebben verlaten, licht in het hoofd van blijdschap en occulte farmacologische stoffen, gevat door het besef dat zijn wraak zou voltrokken worden door de heer links aan tafel.
Walter Damen is lang geen onbekende voor Van der Paal. Damen doet zich voor als strafpleiter en voetbalbons. In wezen is hij een taxidermist en verzamelt hij opgezette lijken, zoals er veel te vinden zijn in de bedrijven die Van der Paal achterlaat. Het kantoor van Damen in Berchem heeft meer weg van een mausoleum dan een advocatenpraktijk. In de wereld der taxidermisten heerst normaal stilte en geduld. In die zin is Damen geen echte taxidermist want net zoals zijn klant Van der Paal lekt Damen soms flarden van gesprekken die hij niet hoort te lekken.
Zo speelt Damen de rol van smeerolie in de driehoeksverhouding tussen Bart De Wever, Erik Van der Paal en Maria Gonzalez. In het lekken van de dossiers over Maria Gonzalez was het Van der Paal die als volleerde pentito zijn lippen tegen het oor van De Wever legde en met krakerige stem zei dat de stad de diensten van Walter Damen moest inschakelen om het lek rond de dossiers van Maria Gonzalez te dichten.
Daarop bracht De Wever Walter Damen in stelling. Damen, geen uil, tenzij die dood en opgezet zou zijn, lichtte Maria Gonzalez in dat haar dossier waarschijnlijk in ‘tScheldt was verschenen wegens een schermutseling in het onderwijs waarvan hij op vertrouwelijke wijze kennis had verworven. In normale omstandigheden wordt een advocaat die uit de biecht klapt getroffen door een bliksemschicht. Dat is ook de reden waarom Damen nu met een verbrand voorhoofd en verkoolde ziel rondloopt.
Ondanks zijn vernuft zag Damen niet dat hij meegezogen werd in een discours dat door Van der Paal in de hoofden van Gonzalez en De Wever was ingeplant geworden. Want Van der Paal was, tot op de dag van vandaag, als de dood dat Gonzalez en De Wever er zouden achter komen dat hij hun Judas was. Niemand anders dan Van der Paal was verantwoordelijk voor het lekken van de dossiers over Maria Gonzalez. Niet een Turk, niet een onderwijzeres, niet een vrouw van een ‘tScheldt-medewerker, niet een ‘tScheldt-auteur.
We eindigen passend met de bedenking dat wat neuzen betreft, de neus van Van der Paal ondertussen de afmetingen heeft van een wolkenkrabber met een wit lijntje daar waar de horizon begint. We zouden ook minder passend kunnen eindigen met een quote van William Randolph Hearst: “Whatever begins to be tranquil is gobbled up by something not tranquil.” Laat het een doordenker zijn voor het trio Gonzalez, De Wever en Damen als ze in hun vrije tijd aan hun ‘makker’ en ‘kameraad’ Erik Van der Paal denken.
Wat Van der Paal betreft is er geen beter einde denkbaar dan de heroïsche uitspraak van Zaphod Beeblebrox, de tweekoppige president van de Melkweg uit de roman “The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy” waarmee we deze opera begonnen: “If I ever meet myself,’ said Zaphod, ‘I’ll hit myself so hard I won’t know what’s hit me.” Het wordt tijd dat Erik Van der Paal zichzelf ontmoet.
**
Beeldmateriaal
Het gelekte ‘Addendum’ door Erik Van der Paal
De gelekte ‘Overeenkomst’ door Erik Van der Paal
***
