De EK-finale was nochtans begonnen onder goede anti-racistische auguren. Ook de Engelse linkiewinkies hadden hun knielies gedaan, zoals voorgeschreven door het woke-voetbalreglement. Deze aanbidding van de heilige George Floyd had de boys geen windeieren gelegd, want na amper 3 minuten was het al goal!

Nadat de fratelli na één uurtje eveneens gescoord hadden, bleef het na verlengingen 1-1, en werden het penalty’s. De Engelse eindbaas Garfield Southgate zag de bui al hangen. In zijn doel stond wel Jejoen Pickford, bijgenaamd ‘Dancing Pick’, maar de Italianen hadden met hun Mara Donnarumma een keeper die meer weg had van Zean-Marie ‘Ik pak alles’ Pfaff, dan van Arpad ‘Alles in m’n kas’ Fazekas. Daarom bracht de Engelse bondscoach, twee minuten voor de eindfluit, de doelschopspecialisten Marcus Rashond en Pancha Sancho in het spel: zo was het raciale evenwicht in zijn tot dan toe witte ploeg enigszins hersteld.

De twee stapten vol blackproud de grasmat op: zij zouden die blanke spaghettivreters wel een chocoladen poepje laten ruiken. Het werden twéé scheten in één fles. Maar geen nood: er bleef nog altijd de achttienjarige Nigeriaanse miljonair Bukajojo Saka om de winning goal te maken, en alzo de zwarte held der Britse multiculturele natie te worden. Dat zou in één klap ook een les in diversiteit zijn voor al die witte voetbalracisten, de albino’s van Albion, die Wembley monocultureel gevuld hadden met hun nationalistische kleuren en gregoriaanse gezangen.

Het anti-racistisch droomscenario werd evenwel een rampenfilm toen de jeugdige hoop-der-natie in de plompe handschoenen van de Milanese Mussolini trapte, en zo de beker back to Roma stuurde. De arme miljonair was er het hart van in, en barstte in een hartverscheurend snikken uit, zoals Bertje ‘de bleiter’ Anciaux in slechte tijden. Terwijl de Laffe Kaffers – zoals Raymond de Italianen in een liedje noemde – een dolle tarantella dansten, droop de Engelse bondscoach in stilte af, in het besef dat hij met zijn anti-racistische opstelling Engeland genekt had.

Dat hij hierbij politiek correct gehandeld had, was maar een schrale troost.

***