Verbindend praten met elkaar, dat wordt ons allen onvriendelijk gevraagd door de zelfverklaarde elite in Meningenland.

**

Nu het klassenbewustzijn vervangen wordt door culturele identiteit neemt het belang van een overtuiging toe. Je hebt in dit land wel degelijk recht op een eigen mening, zolang die aan een leiband hangt. Loslopende ideeën kunnen voor je het weet anderen immers kwetsen.

Pas dus op dat je niet aan ‘rasbevoorrechting’ doet. In de praktijk betekent dit dat enkel een antiblank discours nog aan de hedendaagse criteria beantwoordt. Zo hield men aan de UCSIA in Antwerpen in april dit jaar de workshop ‘Decolonizing Philosophy’. U kunt zich al voorstellen hoe het eraan toe ging. Eén orgie van zelfhaat, kortom een soort zwarte mis tegen de witte ziel. ‘Door mijn schuld, door mijn grote schuld’, klinkt onze belijdenis tijdens de mis. Dat is zowat het enige uit het katholicisme dat nog getolereerd wordt door de linkse roedel van het politieke correcte circus. We worden net als in de tijd van Stalins showprocessen gedwongen onze ‘misdaden’ publiekelijk te bekennen. Toen waren het zonden tegen het communisme; nu is dat tegen het cultuurmarxisme.

Het is al zo vaak aangekaart, aangetoond en aangeklaagd door denkers die het intellectueel beter kunnen brengen dan wij het hier kunnen opbrengen. Jawel, Vlaanderen kent gelukkig nog kritische stemmen die zelfs af en toe aan bod mogen komen via columns of interviews in de reguliere pers. Het gevolg is bijna altijd dat deze mensen worden weggezet als ouderwets, zeurderig, conservatief, onvoldoende geïnformeerd, niet-empathisch, van slechte wil, niet echt academisch, eerder rechts, zeer rechts, de weg bereidend van extreem rechts, je eigenlijk toch wel zelf ultrarechts. Na de voltooiing van de karaktermoord kan hun hinderlijke waarheid worden gecatalogeerd als nepnieuws.

Op één week tijd brachten Knack, Humo, De Morgen en De Standaard ‘analyses’ van extreem rechts, hun netwerk, hun spilfiguren en vooral hun gevaarlijkheid. Deze niet altijd zo gefundeerde artikels komen zo uit een script van een Hollywoodthriller met stiekeme nazi’s die de slechterik uithangen. De fascisten-racisten-seksisten galopperen door onze democratische instellingen! De bokkenrijders komen van rechts! Hou uw vrouwen en kinderen in huis! O neen, we weten niet meer van welk geslachtelijk merk die zijn. Misschien weten ze het nog niet. Misschien weten ze het wel nooit. Wat wij wel weten is dat de woke-benadering der genitalia mag wegspoelen in de allergrootste bidet.

Wij voelen geen behaagdrang naar die club toe. Wij doen niet aan ‘deugpronken’. Wij wensen niet te belanden in het zinkgat van een absurde moraal. Lach ze uit, zowel in hun gezicht als achter hun rug, al die woke-wezels, al die kwezels van het antiracisme-syndicaat, al die laffe dorpspolitici uit de Wetstraat. Wij willen hun monologen niet helpen uitvergroten tot dialogen. Wij hebben gewoon geen zin in verbindend praten wanneer woorden al voorgebakken zijn. Wij zien een realiteit waarin de ambetanteriken onbeschroomd het volume van gewone mensen met normale manieren willen dimmen. Wie zich verzet wordt een aanzetter tot geweld genoemd. Dan blijft inderdaad de lach over. Zin voor nuance hebben we nog; zin in nuance steeds minder. Toon Hermans met zijn ‘de duif ist tot, meneer’ uit zijn ‘mislukte goochelaar’-sketch parafraserend: ‘De dialoog is dood, meneer’.

***