Alsof er geen urgentere problemen aan de orde zijn, buigen onze politici zich over de occasionele billenkoek. Oud-minister van Justitie Koen Geens en een paar christendemocratische medestanders zijn de mening toegedaan dat de pedagogische tik voortaan strafbaar dient te zijn. Ook binnen het gezin. Over de pijnlijke mokerslag die duizenden weerloze kinderen treft – het achteloos uit elkaar gaan van hun moeder en vader – wordt met geen woord gerept.
Billen bloot
Het is dat het zo’n ontluisterend gedoe is om met mijn billen bloot achterwaarts voor de spiegel te gaan staan. Om te checken of de sporen van de paar pedagogische tikken die ik heb gekregen toch nog zichtbaar zouden zijn. Ik heb het bij mijn vrouw tijdens het wisselen van mijn onderbroek even nagevraagd. Nee. De – uiterst zeldzame – corrigerende tik van mijn moeder heeft geen spoortje nagelaten. Helemaal hersteld! Zowel lichamelijk, emotioneel als mentaal. Alvorens misverstanden zich zouden kunnen opstapelen: een kwetsbaar kind een klap verkopen, hoort niet thuis in het ideale opvoedingstraject. Een klap in het aangezicht hoort helemaal niet. Maar het gebeurt wellicht elke dag en in elke sociaal-culturele biotoop dat een kind een tik voor de billen krijgt. Om welke reden dan ook. Lijfstraffen zijn in het beschaafde deel van de wereld verdwenen. In de klas hoor je niet langer met je blote knieën in je klompen te gaan zitten, in de hoek te staan, op de gang gezwierd, de armen in de lucht tot je er helemaal duizelig van wordt. De Witte van Ernest Claes hoort in de literaire canon thuis. Maar is qua pedagogisch model door de tijd ingehaald. De pandemie heeft nog maar eens onderlijnd dat geweld tussen mannen en vrouwen, minnaars en minnaressen, tussen ouders en kinderen, tussen kinderen en hun vrienden, tussen burgers en ordehandhavers en ordehandhavers en burgers de wereld niet uit is. Te vrezen valt dat dit nooit zal lukken. Omdat de mens in het beste geval tot een veredelde diersoort hoort.
Traumatische turbulentie
Het is te gek voor woorden dat zelfs een christendemocratische partij niet in de gaten heeft dat de focus niet op de occasionele pedagogische tik moet liggen maar elders. Bij de mokerslag bij heldere hemel waar tientallen kinderen in dit land elke dag mee te maken krijgen: het uit elkaar gaan van hun ouders. Mama is verliefd op de postbode. Papa wil in zee met de bazin van zijn stamkroeg. Mama en papa zijn twee keer op rij niet samen klaargekomen zoals de damesbladen het graag zouden willen. Mama en papa kunnen zichzelf niet zijn, ze groeien niet meer als mens, niet tussen de lakens noch in de monotone sleur van elke terugkerende saaie dag. Mama en papa trekken het niet meer. Mama en papa geven het op. We laten jullie – Kevin, Wopke, Merel en Kyara – in de steek. Waarna het helse over en weer tussen twee verarmde biotopen begint.
De verwarring, de ontgoocheling, de kapotte kinderdroom. Weg behaaglijk warm nest, weg geborgen zekerheid, weg spontaan vertrouwen, weg emotionele stabiliteit. Het duurt in de regel niet eens zo lang maar wanneer de puberteit zich aandient, laten de meervoudige gevolgen van die cesuur zich gevoelen. Onvrede, onzekerheid, negatief zelfbeeld, mindere of slechte schoolresultaten, foute vrienden en vriendinnen, drugs, baldadigheid, zelfmutilatie, obesitas, anorexia, woede en frustratie. Traumatische turbulenties, onvervuld verlangen, gapende leegte. Sla er een willekeurig interview in de bladen of de kwaliteitskranten op na. Het aantal acteurs, actrices, schrijvers en televisiegezichten dat dankbaar terugblikt op het uit elkaar gaan van moeder en vader is zo goed als nul. En jawel, ze bestaan, de gelukkige en tevreden nieuwe relaties, de tieners die zich beter voelen in een nieuw samengesteld gezin. Maar de regel is het niet. Eerder de zeldzame uitzondering.
Van een christendemocratische partij – maar ook van de rest van het politieke landschap, ook op links – mag worden verlangd dat zij focust op de maatschappelijke problemen die er toe doen. Niet op de occasionele pedagogische tik. Het huwelijk is geen Facebook-filmpje. Een baby geen Instagram-borrelmoment. Maar een levenslang engagement. En als het even tegenzit, een offer.
***
