Vooraf

Nog maar vorige week donderdag publiceerden we een artikel over de duistere krochten van de katholieke macht in Vlaanderen, aan de hand van de uit wijwater opgetrokken CD&V-politica Mia De Schamphelaere, of bisschop Johan Bonny sierde de voorgevels van al wat zich Regimepers noemt.

Voor de advocaten die zich nu aan het voorbereiden zijn om ‘tScheldt een legale dreun te verkopen omdat we Mia De Schamphelaere profileerden als de vleesgeworden seksbom die het hoofd van mannen met een afwijking voor katholieke kwezels op hol brengt, hebben we slechts één woord: kijk niet naar ‘tScheldt. Kijk naar Knack.

Het is dáár dat we de mosterd en pornografische sensualiteit rond lijf en leden van Mia De Schamphelaere haalden. Het is niet onze fout dat Mia in het verleden een triootje had met Walter Pauli van De Morgen, Koen Meulenaere van Knack en Walter Clippeleyr van Het Volk. Althans dat is wat wij leren van de tientallen artikels in Knack waarin elke ronding en zondige mondhoek van Mia De Schamphelaere tot in detail werd beschreven.

En terwijl ‘tScheldt rustig een reeks artikels wenste op te bouwen rond de onderhuidse macht in Vlaanderen, smeet men plots Johan Bonny in het nieuws die zo’n beetje zijn baas, de Paus, zonder scrupules en glijmiddel langs achter pakte.

Terwijl iedereen denkt dat Johan Bonny zijn kans om kardinaal te worden nu wel op zijn buik kan schrijven, zijn wij hier om U te zeggen, dat dat reeds langs beslist was. En juist omdat Bonny al enige tijd zorgvuldig uitgerangeerd werd door het Vaticaan, en Bonny daar perfect van op de hoogte was, had Bonny de vrijheid om zijn Vaticaanse baas te bashen met enkele homo-vriendelijke uitspraken. De uitspraak van Bonny over homo’s werd deze week dan ook in het Vaticaan onthaald op een simpel schouderophalen en de uitspraak ‘who cares’, maar dan in het Latijn.

Om deze laatste alinea en het obscure verband met Mia De Schamphelaere te begrijpen nemen we U opnieuw mee op speleotocht in het tunnelwerk van de macht in Vlaanderen en haar op Jeezekeszalf gebouwde Kerk.

Het huilende retabel van het Lam Gods

We spraken één van onze bronnen in het duister van de Vijdkapel in de Sint-Baafskathedraal in Gent. Symbolischer kon het niet. Als een moderne Marc Coucke kocht Joos Vijd zich in de jaren 1420 enkele vierkante meters in wat toen de Sint-Janskerk heette. Kinderloos als hij was wenste hij een steentje met zijn naam erop achter te laten op deze aardkloot. Dat steentje werd een kapel. En om de kapel op te smukken bestelde hij een retabel bij Hubert Van Eyck. Hubert begon in 1420 aan de Joos Vijdtafele, een ‘tafele’ die wij nu kennen als het Lam Gods.

Net zoals het Lam het offer symboliseert in het “Lam Gods” werd onze bron tot 3 x toe geofferd op het altaar van de Kerk. Hij had reeds 3 x bisschop moeten zijn, maar hogere krachten beslisten keer op keer in zijn nadeel.

St. Gallen Mafia

In 1996 werd er niet alleen door dure vogels geaprès‑skied in het mondaine Sankt Gallen. Een merkwaardig geheim gezelschap van gerokte mannen van Vaticaanse inslag had zich teruggetrokken in Sankt Gallen om de modernizering van de Kerk te bespreken. De groep had geen echte naam maar werd informeel de “Saint Gallen Group” genoemd. De mysterieuze groep besliste elk jaar in of rond Sankt Gallen samen te komen. In 1999 werd de groep uitgebreid met de Belgische kardinaal Godfried Danneels. Onder het nuttigen van ruime hoeveelheden Aperol Spritz en Almdudler durfden de ingewijden zich soms al lachend de “St. Gallen Mafia” noemen. Deze ‘mafia’ (met één f naar het originele Italiaanse woord voor maffia) wilde de Kerk van binnenuit hervormen door progressieve krachten aan de macht te brengen.

In België betekende dit dat in 2010 kardinaal Danneels het plan opvatte om de sterren aan het firmament zo te organizeren dat Jozef De Kesel hem zou opvolgen als aartsbisschop van Mechelen. De rücksichtslose Paus Benedictus 16 vond dat echter geen goed idee. Hij benoemde André Léonard tot aartsbisschop van het aartsbisdom Mechelen-Brussel. Danneels was hierover ontstemd maar niet verwonderd. Zijn Sankt Gallen maffiaclubje had eerder getracht de progressieve Argentijnse jezuïet Jorge Bergoglio tot Paus te doen verkiezen en dat was in het geheel niet gelukt. In plaats van Bergolio werd Ratzinger de nieuwe Paus Benedictus 16. Nadat Benedictus De Kesel afwees als opvolger van Danneels, manouvreerde Danneels zijn ‘kandidaat’ naar Brugge. Daar volgde Jozef De Kesel de ontslagen kindervriend Roger Vangheluwe op als de nieuwe bisschop van Brugge.

In 2015 diende André Léonard zoals het hoort voor een 75-jarige zijn ontslag in bij de Paus. Wanneer de Paus de ontslaggevende gunstig gezind is wordt de ontslaggevende meestal nog een tijdje in dienst gehouden en krijgt hij ‘verlenging’. In het geval van Léonard had dat ongetwijfeld gelukt mocht Benedictus 16 nog Paus geweest zijn. Helaas voor Léonard was in 2013 Jorge Mario Bergoglio de nieuwe Paus Franciscus geworden, zonder enige twijfel dankzij de sluw uitgespeelde invloed van de Sankt Gallen Mafia. Franciscus had het niet zo begrepen op katholieke ijzervreters als Léonard en Léonard kon onmiddellijk beschikken.

Op dat moment kreeg Johan Bonny, sinds 2009 bisschop in Antwerpen, hartkloppingen. De geruchten dat de Paus Léonard niet zou verlengen hadden hem snel bereikt. In al zijn onhandigheid om een lobby op te zetten om benoemd te worden tot de nr 1 van de Rooms-Katholieke Kerk in België  maakte hij enkele inschattingsfouten. Zo voelde Mia De Schamphelaere als voorzitter van de breiwerkclub “Gilde van Onze-Lieve-Vrouw Lof” zich geroepen om de kandidatuur van Johan Bonny te ondersteunen. Bonny liet haar maar al te graag doen. Mocht Koen Meulenaere van Knack nog leven zou hij nu de lippen van Mia De Schamphelaere in extenso beschreven hebben als de gecurvde aanzet van een loftrompet. Want dat is wat Mia al jaren stak over Bonny, zijn loftrompet. Vooral, het liefst, op de weelderige recepties van de nuntiatuur in Brussel waar de vertegenwoordiger van de Paus zich naast wijn laafde aan haar karmozijn rood gestipte lippen en het veelbelovende begin van het begin van een stevige decolleté. De ene trompet was natuurlijk de andere waard. Dankzij Bonny verkreeg Mia enkele leuke functies in verschillende geledingen van het Katholiek Onderwijs. Wat op zich voor een buitenstaander zeer bizar was, omdat de Heilige Maagd Mia enkele jaren voordien betrokken was geweest in pijnlijke poging om de Guimardstraat uit elkaar te spelen teneinde via een ‘coup‘ het Katholiek Onderwijs terug een rechts conservatief élan te geven. Daarover echter later meer.

In sommige zaken is het goed om bepaalde vrienden niét te hebben. Voor Bonny was dit zo’n zaak. Alleen wist hij dat niet. De pogingen van Mia De Schamphelaere om haar kandidaat via getelefoneer, gehandkus, geringkus, geknuffel, geschouderklop maar voornamelijk geïmproviseer naar de machtigste katholieke post van het land te begeleiden, werd doorkruist door één kattebelletje richting Vaticaan vanuit een statig Antwerps herenhuis met indrukwekkende wingerd aan de voorgevel. Op dat kattebelletje stond handgeschreven ‘Bonny niet’, maar dan in het Latijn.

En aldus geschiedde.

Paus Franciscus benoemde niet Bonny tot aartsbisschop van Mechelen, maar wel… Jozef De Kesel. Dat betekende ook functioneel voor enige tijd einde oefening voor Bonny. Want België zou België niet zijn als de deal voor machtige jobs ook niet een onfris federaal kantje kende in de Kerk. De aartsbisschop van Mechelen, de numero uno van de Katholieke Kerk in België dient namelijk afwisselend een Waal of een Vlaming te zijn. Met De Kesel fris gewassen en geschoren op de troon in het aartsbisschoppelijk paleis in Mechelen hadden de Vlamingen nu een roerganger. Bij het verscheiden van De Kesel, of bij zijn ontslag, kan hij dus niet opgevolgd worden door Bonny. Het zal opnieuw eerst een Waal moeten zijn. Bonny weet dus al een tijdje dat zijn carrière haar eindpunt heeft bereikt, wat hem de vrijheid gaf deze week te zeggen wat hij te zeggen had over homo’s. Maar dat had evengoed over ruimtevaart, incest of macrobiologie kunnen gaan. Het had zelfs een oproep kunnen zijn om vrouwen priesters te laten worden. Zijn woorden hebben in zijn Kerk geen gewicht meer.

Van bisschop over aartsbisschop naar kardinaal

Net zoals de pikorde in een Vlaams kippenhok kent de Kerk een nauwkeurig afgelijnde machtsstructuur. In het geval van Bonny weten we ondertussen hoe en waarom hij structureel uitgerangeerd werd. Maar er is meer.

Toen Bonny vanuit Rome tot in Antwerpen werd geparachuteerd om er bisschop te worden koos hij als secretaris en woordvoerder ene Olivier Lins. In een vorig leven was Lins parketmagistraat van Antwerpen. Gezien de toestand waarin justitie verkeert en de gewone Vlaming eigenlijk in permanente rechtsonzekerheid leeft, besloot Lins de overstap te maken van de burgerlijke naar de kerkelijke macht. Hij werd de persoonlijke pottenbakker van Johan Bonny. Hij plaatste de carrière van Bonny op een draaitafel en trachtte deze zo vorm te geven dat deze tot de top van de macht in België zou rijzen. Het plan was van bisschop Bonny eerst een aartsbisschop te maken en vervolgens een kardinaal.

Dat was ook de bedoeling van de op het eerste gezicht goedbedoelende maar op het tweede gezicht machtswellustige Mia De Schamphelaere. Zij had immers geleerd dat macht in treintjes en wagonnetjes komt. Bonny was haar treintje, zij was zijn waggonnetje. Opnieuw, soms is het best om bepaalde vrienden niét te hebben. Zonder dat ze het van elkaar wisten werden de plannen van De Schamphelaere en Lins vanuit het Vaticaan met argwaan bekeken. Lins, begiftigd met de blik van een jurist zag als eerste dat zijn boetseerwerk door hogere krachten werd tegengewerkt. Hij verruilde de speeltuin van de Kerk voor het aardappelveld van justitie. Hij is nu rechter in Antwerpen. Gezien de magistratuur als een coloradokeverplaag justitie verziekt en de samenleving meer schade dan verschoning brengt had Lins beter in de Kerk gebleven, ook al was de politieke carrière van Bonny in de Kerk al lang niet meer dan een immobiele zoutzuil.

Homo’s, homo’s, homo’s, zoveel homo’s

Op de pikorde onder Bonny staat sinds 2014 Bruno Aerts, vicaris-generaal. Hij is de nummer 2 in Antwerpen. Aerts is sinds 1 juli 2012 pastoor van de Antwerpse parochie Sint-Jacob de Meerdere. Zijn kerk is de imposante Sint-Jacobskerk. Aerts is van huize uit een norbertijn van de abdij van Postel. Ook voor Aerts lagen er plannen klaar om te groeien tot in het bladerdak van de Kerk. Aerts en co hadden het vaste voornemen om bisschop van Gent te worden. De vorige, om niet te zeggen de dertigste, bisschop van Gent was de salesiaan Luc Van Looy. Door diens persoonlijke goede relatie met Paus Franciscus was zijn benoeming na zijn 75ste verjaardag al een paar keer verlengd. Het plan was dat Bruno Aerts Van Looy zou opvolgen als 31ste bisschop van Gent. Van Looy had dat helemaal uitgemilimeterd. Hij had op kosten van het bisdom al een ruim appartement laten inrichten in Oostakker waar hij de bedevaarders wilde begeleiden op zijn oude dag.

In normale omstandigheden zou de deken van Gent de gedoodverfde opvolger van Van Looy zijn geweest, maar Van Looy koos voor de Antwerpse Aerts. Die kende Gent niet, en zo zou Van Looy op de achtergrond in Oostakker nog kunnen genieten van zijn in lange jaren opgebouwd lokaal netwerk. Een pottenkijker uit Gent zelf zou allicht de vrijheid van Van Looy enigzins beknot hebben.

Van Looy droeg Aerts in Rome voor als zijn opvolger. In Rome was men geneigd ja te zeggen tot men besefte dat men eerst minstens een akkoord moest hebben van de abt van de abdij van Postel én van de abt-generaal van de norbertijnen, aangezien Aerts norbertijn is.

Beide mannen kregen haast een toeval als hen werd gevraagd toestemming te geven om van Aerts een bisschop te maken. “Over ons dooie dode lijk”, fulmineerden beide heren. “Onder geen enkele voorwaarde wordt Aerts bisschop om de heel eenvoudige reden dat Aerts een homo is.” Het homo-woord was gevallen, Rome klapte helemaal dicht, schichtig om zich heen kijkend of er niet te veel volk het onheilswoord had horen passeren.

Wie werd er dan wel bisschop van Gent? Niet de deken van Gent, niet Bruno Aerts, wel de abt van Orval, Lode Van Hecke. Van Looy die dacht zijn oude dag te kunnen slijten in de schaduw van de platanen rond de Basiliek van Oostakker-Lourdes werd plots geconfronteerd met een scenario dat hij niet voorzien had. Op beleefde toon vroeg hij aan zijn opvolger om te mogen blijven in Gent, te weten zijn nieuwe luxueuse appartement. “Hell no”, antwoordde Van Hecke. “Scheer U weg van mijn grondgebied”, foeterde hij. OK, we geven toe dat dit laatste een dichterlijke overdrijving is. Maar het resultaat was er niet minder om. Van Looy werd verbannen naar Scherpenheuvel. Daar staan ook platanen rond een basiliek. Maar Van Looy kende er geen kat. Wie vandaag naar Scherpenheuvel gaat en er een oude ongelukkige man ziet zitten onder het schilderij van Theodoor Van Loon boven het hoofdaltaar, herkent onmiddellijk Luc Van Looy.

Oh nee, nog homo’s

Vanuit zijn slaapkamer in het bisschoppelijk paleis aan de Schoenmarkt ziet Johan Bonny recht op de Sint-Andrieskerk, de parochiekerk van de Sint-Andriesparochie in Antwerpen, vroeger gekend als de parochie van de ‘miserie’ (volgens sommigen nog steeds van toepassing op Mia De Schamphelaere). In de pikorde onder Bonny staat ook de baas van de Sint-Andrieskerk, pastoor Rudi Mannaerts. Mannaerts stoft niet alleen de droeve oogleden van de marmeren Sint-Petrus in zijn kerk af. Hij spendeert evenzoveel, zo niet meer tijd in de kathedraal waar Mia haar breiwerkclub al eeuwen een onderkomen vindt. Mannaerts is immers ook de voorzitter van de vzw Toerismepastoraal Antwerpen (TOPA). Als een deugdelijk opgeleid mensenvisser tracht Mannaerts de leegloop van de Katholieke Kerk te stoppen door mensen te begeesteren via de kunst in de Antwerpse kerken. Als het aan Mannaerts lag was er al lang een vrouwelijke Paus of een homofiele kardinaal in België. Nu we erover nadenken, een job hem op het lijf geschreven.

En nu we toch bezig zijn, zelfs onze bron in de Vijdkapel geeft in het getemperde licht van de Sint-Baafskathedraal toe niet louter een celibataire eunuch te zijn van het Koninkrijk der Hemelen, maar al heel zijn leven lang een kanselier van de mannenliefde.

De nuntius

Kenners van de kerkelijke structuur in België weten dat het ultieme doorgeefluik van informatie tussen België en Rome de apostolische nuntiatuur in Brussel is. De nuntiatuur fungeert als de ambassade van de Heilige Stoel in België. De huidige nuntius in België is de Oegandees Augustine Kasujja. Laten we het erop houden dat hij een soort slapende hond is, wachtend op zijn pensioen (op 75, hij is nu 74). Onder hem staat een erg wakkere hond, de Fransman Fabrice Rivet. Ook al is hij de nummer 2, hij bestuurt de nuntiatuur alsof hij de nummer 1 is. Rivet was in een vorige functie de privé-secretaris van kardinaal Becciu. Becciu was niet alleen kardinaal hij was ook de ‘prefect van de Congregatie voor de Heiligverklaringen’. Veel heeft hij niet van de Heiligen geleerd want vorig jaar dwong de Paus hem ontslag te nemen na enkele sappige financiële schandalen.

Waarom heeft Rome nu niet onmetelijk hard gereageerd op de homo-vriendelijke uitlatingen van Johan Bonny de afgelopen week op televisie? Omdat de homo-positieve uitspraken van Bonny via de brievenbus van de nuntiatuur in Brussel naar Rome moeten verzonden worden. En wie maakt in de nuntiatuur de wacht uit? Wakkere hond Rivet! En wat heeft Rivet met de homo-lieve uitspraken van Bonny gedaan? Met alle warmte ontvangen en verschrikkelijk omzwachteld doorgestuurd naar Rome, want Rivet is zelf… een overtuigd homoseksueel.

Conclusie

Toen Mia De Schamphelaere zich in 2016 tot wulpse wijwaterpaling en Voorzitter van de Gilde van Onze Lieve Vrouw Lof, de voortzetting van de kapel der H. Moeder Gods in de kathedraal van Antwerpen liet benoemen, kwam ze in de visvijver van bisschop Johan Bonny terecht. In deze zichzelf  instandhoudende subcultuur van bedenkelijke zelfbediening schuift Mia al jaren als een koningin op het schaakbord van de macht geruisloos heen en weer.

Haar pogingen om Bonny te helpen doorschuiven naar de absolute toppositie in de Katholieke Kerk in België faalden omdat ze in de loop der jaren onzichtbare vijanden maakte die haar plannen vanuit Rome met plezier torpedeerden. Maar niet alles wat misliep is de schuld van ûberkatholieke kwezel Mia. Bonny zelf en de talrijke homopriesters rondom hem zaten als een tampon werkelijke machtsdeelname in de weg.

**

Illustraties

*

*

*

*

*

*

*

*

*

**

Bronnen: fluisterende stemmen in de Vijdkapel te Gent en op de Calvarieberg te Antwerpen, ogenschijnlijk ongedwongen mannen op 3 van de 13 bronzen sterren in de stad, onhandige zoommeetings met mannen met biretta’s op het hoofd, afluisterapparatuur van Russische makelijk in de nuntiatuur te Brussel.

**

LEES OOK het eerste deel van deze meerdelige reeks: De verschroeiende ambitie van een katholieke kwezel (1)

**

DERDE DEEL (als de Kerk dan nog overeind staat): verschijnt op donderdag 1 april 2021 (nee, geen grap)

***