De Vrije Universiteit Brussel is van plan haar 16.000 studenten op te bellen om hen te vragen of het alles bij elkaar een beetje lukt, met de benauwenissen van het corona-spook dat de wereld straks een jaar in een wurggreep houdt.

**

De VUB, ooit een tempel van vrijheid, onafhankelijkheid en vrijzinnigheid, laat zich gewillig meedrijven op de golven van de pampermaatschappij. De VUB gaat de komende weken haar 16.000 studenten opbellen om te vragen of het een beetje lukt. Met corona, met seks, met studeren, met eenzaamheid, met de verplicht beperkte contactradius. Die klus zal worden aangestuurd door de vaste equipe studentenpsychologen (?). Voor dit project zullen 150 studenten worden aangeworven als jobstudenten. ‘Hallo, corona-kindjes, alles lekker in jullie velletje?’. De VUB zou aan de rafelranden Brussel andere noden kunnen lenigen. Noden die veel dwingender en schrijnender zijn dan het liefdesverdriet en de knuffelarmoede van jonge twintigers. Die met de hybride SUV van genderfluïde mama naar de kleuterschool zijn gebracht. De eerste generatie die met een ticket van een paar honderd euro de wereld is mogen rondvliegen. En over een studie van vier of vijf jaar met vanzelfsprekend gemak zeven of acht jaar doet. En waar gaat je thesis over, Bram? ‘Over Lingala-dialecten langs de beneden Congo-stroom!’. Ben je zo goed als klaar? ‘Wanneer ik de cursus ecologisch verantwoord schapen scheren in Nieuw-Zeeland achter de rug heb.’

Rukken met Suzi

U heeft het goed geraden: dit is een aflevering in onze succesvolle reeks ‘Opa Vertelt’. Opa die met de karwats van een katholiek internaat in het diepste Vlaanderen is grootgebracht. En die jaren aan een stuk geen contact met de buitenwereld heeft gehad, geen mail heeft ontvangen, geen nieuws heeft vernomen, geen feestje heeft mogen beleven, geen biertje heeft gezopen, geen plaatje heeft gedraaid. Laat staan ‘een tong’. Rukken van maandag tot zaterdagmiddag. Elke avond en nacht opnieuw. Dromend van de malse tieten van Mariska ‘Venus’ Veres van Shocking Blue. Van de op natuurkracht openscheurende ritssluiting van Suzi Quatro. Moederziel alleen in een houten hok. Fluit en oksels wassend met het koude water in een plastic teiltje. Elke dag dezelfde gaarkeuken. Met de overschotten van de gaarkeuken van gisteren toebereid. Rode kool, spinazie en appelmoes. Op een bedje van appelmoes, spinazie en rode kool. Geestelijke lezing à 07u30. Eerste lesuur godsdienst à 08u15. Geen televisie, geen internet, geen slimme telefoon. Zelfs geen brief. Nooit, nooit ofte nooit heeft iemand mij en tienduizenden andere lotgenoten gevraagd of het een beetje lukte, of we ons wel lekker in ons velletje voelden, of we geen vragen, geen zorgen hadden. Of we tegen demonen vochten en hindernissen moesten overwinnen.

Onvoorzien mijnenveld

Moeten we terug die kant op? Nee, liever niet. Maar we zijn op nauwelijks een paar decennia tijd wel in het omgekeerde model terecht gekomen. De wereld zal niet vergaan omdat een paar duizend studenten in Vlaanderen even op de tanden moet bijten. En op eigen kracht haar weg door een onvoorzien mijnenveld moet zoeken. Ook corona-maanden zijn een ‘once in a liftetime’- ervaring. Net als met de rugzak naar Bali liften en chillen op de Paaseilanden. En door in je kot te blijven haal je de opwarming van de aarde naar beneden. Je geeft geen cent uit. Je hoeft de pizza van je 26ste bij voorbaat mislukte Tinder-date niet te betalen. Je draagt de kleren die je vorig jaar in de Primark hebt gekocht. Tel uit je winst. Beleg wat je hebt gespaard in Lotus Bakeries Lembeke. Een beter post-corona feest heb je nog niet meegemaakt. Straks. Misschien.

**

Foto: V.l.n.r. de VUB studentenpsychologen Linda, Katrien, Johanna, Naomi, Rebecca & Debbi

***