Er zijn weinig supermarkten die zich tijdens de donkere coronamaanden zo goed uit de slag trekken als Zelfbedieningszaak De Wetstraat, hartje Brussel. Bij de versafdeling Openstaande Topfuncties is de overrompeling zo groot dat er tussen socialisten, liberalen en groenen net niet wordt gevochten.
**
Het is een terugkerend ritueel bij elke coalitiewissel. In weerwil van de overal rond getoeterde leugen dat het niet om de postjes gaat, gaat het in de gordijnen van de macht enkel en alleen maar om de postjes. De krant De Tijd (28112020) rekende voor dat er in de halfdonkere achterafkamertjes ver weg van het parlementaire schijntheater dezer dagen met 75 topbenoemingen druk wordt gepuzzeld en geschaakt. Wie verslaafd is aan macht en aan publieke en semipublieke functies die makkelijk om en bij de 300.000 euro per jaar schuiven, heeft altijd en overal een cocaïne-weegschaaltje bij de hand.
Nu de N-VA niet langer aan de federale Belgische regering deelneemt, zullen de pluchen zitjes en met leder beklede canapés van de troepen De Wever weer worden ingenomen door ecologisten en socialisten. Oude tijden herleven! Je hoeft niet eens de nummer één in de pikorde te zijn om bij te verdienen wat een geschoolde arbeider, verpleegster, onderwijzer, coiffeur of journalist op meer dan tien jaar hard werken niet bij mekaar krijgt geharkt. Een zitje in de Raad van Bestuur van pakweg NMBS, Belfius, de luchthaven van Zaventem, De Post, Infrabel, Belgacom en andere schiettenten waarvan de overheid hele of halve aandeelhouder dan wel toezichthouder is, tikt per zitting gauw een paar duizend euro aan. Dat is meer dan tienduizenden Belgen op hun renteloze spaarrekening hebben staan.
Op prostest van vakbonden hoeft u niet te rekenen. In veel Raden van Bestuur hebben ze zelf hun bijklussende rode, blauwe of groene hesjes zitten. Politieke partijen – allemaal in hetzelfde bedje ziek – gebruiken de benoemingscarrousel niet alleen als machtshefboom. Gesjeesde, door het ijs gezakte toppolitici, kabinetschefs en minnaressen en minnaars die voor bewezen diensten passend dienen te worden beloond, kunnen altijd wel ergens worden geparkeerd.
Heeft oud EU-commissaris Karel De Gucht een verleden als brievenbesteller of pakjeskoerier in Berlare? Nee. Maar hij zit wel in de Raad van Bestuur van De Post. Kwalificaties doen er niet toe. Als het telefoonboekje en het netwerk van de betrokkene maar kunnen worden ingezet. Stoort u zich ook aan het getelefoneer en ge-sms in het parlementaire halfrond? Dààr zijn al die vogels de helft van de tijd mee bezig: ritselen, fixen, wheelen en dealen. Niet tot ’t nut van ’t algemeen. Tot de dikte van hun eigen zak.
Knarsende winkelkarretjes
Heel af en toe kan in die rangen een min of meer verlichte geest worden geteld. Pierre Wunsch, gouverneur van de Nationale Bank, heeft uit eigen beweging beslist dat wat hij verdient, met 10 procent naar beneden kan. Met 450.000 bruto per jaar heeft de man nog voldoende marge om een pizza uit te halen of een Thaïse kroket door een onderbetaalde koerier te laten thuis bestellen. Alle begin is moeilijk. Wie droomde dat de vakbonden het gebaar van Wunsch zouden toejuichen, heeft het verkeerd. Aan de royale loonbarema’s en quasi vanzelfsprekende loonsverhogingen bij de aangesloten kaderleden van de Nationale Bank, wordt voorlopig niet geraakt.
Ondertussen knarsen de winkelkarretjes van alle politieke partijen door de geïndexeerde toelage – zeg maar subsidie – die er in alle stilte weer is doorgejaagd. N-VA kon best leven zonder een indexaanpassing maar de rest van het halfrond ging daarin niet mee. ‘tScheldt zou trouwens ook zonder die indexatie kunnen leven, mocht het van de overheid 10,6 miljoen krijgen.
Ecolo en Groen zijn samen goed voor 9,8 miljoen. De PS op haar eentje voor 7,8 miljoen. PTB/PVDA vangt een schamel arbeidersjaarloon van 6,3 miljoen. Het door het Belgische establishment en alle andere partijen uitgespuugde Vlaams Belang kan ook dit jaar weer een paar arme mensen maaltijden toebereiden met de 7,8 miljoen haar toebedeeld. Alle partijen samen zijn goed voor een jaarlijkse subsidie van 68,2 miljoen euro.
Zouden er echt zoveel miljoenen in een bruine ongeadresseerde enveloppe onder de tafels van sterrenrestaurant Comme Chez Soi zijn geschoven om van een politieke partij iets voor mekaar te krijgen? De stapel bankbiljetten die alle partijen samen vandaag van de belastingbetaler krijgen is te hoog en te breed voor de ruimst bemeten geheime bankkluis. Laat staan dat één doosje lucifers van Frank Vandenbroucke – vandaag opnieuw minister – voldoende is om Zelfbedieningszaak De Wetstraat in brand te steken. Naar het crematorium ermee!
***
