Bij het overlijden van Stranger Bob Van Staeyen haalden de media het ene na het andere lovende portret van deze Antwerpse groep uit alle dozen die ze nog open kregen.

De Strangers waren dan ook een begrip voor jong en oud. Hun plezante types die ze bij elk lied uitbeeldden. Hun muzikaliteit, hun vocale harmonie, hun komische timing, hun sappig taalgebruik, er was telkens zoveel. Hun optredens maakten een pak toeschouwers gelukkig. Hun verschijnen in de media deed mensen er nog dagen enthousiast over navertellen. Alle bejubeling is meer dan terecht.

Maar.. deze fijne mensen kregen op een bepaald moment wel op hun broodgesmeerd dat ze racisten waren en oeps, weg was hun boterham. Nooit heeft de VRT zich verontschuldigd voor de boycot die ze de jongens oplegde. Wanneer vandaag de loftrompet wordt afgestoken voor al het pionierswerk van de Strangers wordt telkens zedig gezwegen over deze onrechtvaardige en totaal absurde behandeling van 4 volkse zangers die gewoon het publiek wilden amuseren.

Door in 1992 op een volksfeest van het toenmalige Vlaams Blok een gastoptreden te verzorgen werden ze gebrandmerkt. Plots bleken het doorslechte sujets in de ogen van de weldenkende cultuurbobo’s. Hun platen klonken niet meer op de radio, hun gezichten haalden het scherm niet meer, hun reputatie ging door het slijk waardoor ook kakkebroeken van organisatoren hen niet meer durfden te boeken. Bovenal was er het psychisch leed: wat hadden ze in godsnaam misdaan? Zo vreemd, vonden de Strangers.

Het leven kabbelde verder tot ze opnieuw werden gerehabiliteerd als de echte artiesten die ze waren. Op het Antwerpse stadhuis werden ze in 1997 glorievol ingehaald door burgemeester Leona Détiège voor hun 45-jarig bestaan. Het maakte de jongens blij. Toch bleven vele fans van het eerste uur boos op de VRT voor de grove behandeling. Dat de groep moreel zo werd vermalen, is meestal een voetnoot in de artikelen over hen die nu verschijnen naar aanleiding van het afscheid van Bob, de rustige Stranger met de fraaie stem. John, Alex en Nest blijven achter.

Gelukkig horen we nog steeds de hits zoals ‘Oh mijnen blauwe geschelpte’ (bewerking van ’La Paloma blanca’ van de George Baker Selection), ‘Bij de rijkswacht’ (bewerking van ‘In the Navy’ van de Village People), ‘Schele Vanderlinden’ (bewerking van ‘Gigi l’amoroso’ van Dalida) en ‘Antwârpe’ (bewerking van ‘Si tu t’appelles mélancolie’ van Joe Dassin dat op zijn beurt al een bewerking was).

Voor wie het nog ergens kan vinden is de CD met 22 ‘foute’ songs helemaal top (uitgegeven als ‘Stoute Liekes’ in eigen beheer door Georges Puttemans uit Wilrijk met natuurlijk het beruchte ‘Ziekekas’ en met ‘Vivan de vakbond’). Dat de Strangers niet aan partijpolitiek deden en louter spotliederen brachten ter vermaak via een satirische knipoog, maakt het wrang dat ze 5 jaar door de woestijn moesten. En dan nog te weten dat hun liedje ‘De gastarbeider’ een nummer was met niets dan begrip voor de positie van de eerste generatie migranten. Hun kolder en hun vrolijk hekelen werken keer op keer op de lachspieren. ‘tScheldt blijft vurige fan.

***