Met de focus op door COVID-19-getroffenen is niets mis. Je zult het immers maar meemaken. Hoe meer besmetten hoe meer uitputting van verzorgingsmogelijkheden met uitvallen van personeel en uitstellen van ‘niet noodzakelijke’ ingrepen tot gevolg.

Los van deze cruciale overweging is de mediahysterie er toch helemaal over aan het gaan. Journalisten dwingen hun praatgasten tot een stellingname pro-maximaal recht op gezondheid. Wie andere factoren tracht te belichten, ontdekt zichzelf plotsklaps in een fout kamp van corona-ontkenners, complot-theoretici of ronduit harteloze materialisten te zitten.

Wanneer de ziekenhuiscapaciteit overschreden wordt, dan kan men toch veldhospitalen inrichten of lege hotelkamers vullen met het geld dat men anders aan tijdelijke werkloosheid moet uitkeren? Natuurlijk onvoldoende, maar dat gebeurt al in het buitenland. Gezondheid is het allerbelangrijkste, stelt men keer op keer. Dat is juist waar het een individu en diens geliefden betreft, maar voor een samenleving in haar geheel is dat relatiever. De geschiedenis toont aan dat epidemieën heelder groepen burgers wegvaagden, doch de wereld bleef verder draaien met hen die gelukkig niet bezweken. Scholing, economie en daaraan gekoppelde welvaart + vooruitgang, cultuur, defensie, het ging allemaal verder zonder lockdown. De meerderheid van de bevolking overleefde op Darwinistische wijze de mysterieuze evolutie die we leven noemen.

Mensen in leven houden om ze nauwelijks te laten leven, dat hebben we gezien in het onterende rusthuizenfiasco. Wanneer iemand zonder finaal familiebezoek dan sterft komt de statistiekslokop de overledene prompt als coronadode markeren. Zo kennen we een 94-jarige dame die een half jaar op sterven lag en uiteindelijk als coronaslachtoffer werd gecatalogeerd.

Na de lockdown constateerde men leerachterstand, faillissementen, depressies, huiselijk geweld, zelfmoorden, eenzaamheid, cultuurverschraling, sportuitdoving, begrotingen in het rood, het is intussen met overweldigend cijfermateriaal in kaart gebracht. Wanneer gezondheidseconoom Lieven Annemans daar dan op genuanceerde en overtuigende wijze over communiceert, wordt hij bits aangevallen door het virologische korps en bokste VRT-leukerd Lieven Verstraete hem afgelopen zondag tijdens De Zevende Dag in de verdomhoek met de vraag of hij nu wel besefte wat hij had aangericht met zijn streven naar een evenwicht. Moesten we niet voor de korte pijn gaan? Moesten we niet alles inzetten op gezondheid? Annemans bleef intellectueel overeind maar de vijandigheid omdat hij niet klakkeloos mee balkte in het doemdenkerskoor was snijdend. Hoed u voor media-mantra’s.

Met de 10.000 COVID-overlijdens en de bijna 5000 patiënten in de klinieken blijven er toch nog altijd 10.985.000 Belgen over die min of meer gespaard blijven van het Chinese virus of er beter tegen kunnen. Een absolute minderheid bezwijkt onder de akelige corona-infectie. Nogmaals, alle respect voor de inzet van de zorg voor deze onschuldige slachtoffers en alle begrip dat de instanties er alles aan doen om het gezondheidssysteem niet te laten crashen.

Toch wordt het leven van de gezonde burgers in dit land lamgelegd, hun vrijheid ingesnoerd en hun welvaart uitgehold. In Nederland spreekt met in diverse debatprogramma’s over het feit dat we de dood hebben weggemoffeld. Niemand mag nog sterven, want leven we niet in een maakbare maatschappij? De capriolen van de natuur zijn grillig en we kunnen niet meer doen dan het beste waartoe we in staat zijn. Punt. Laat intussen echter alle mogelijke levensvreugde voorradig opdat er met meer enthousiasme en minder vermoeidheid kan gezorgd worden voor medemensen die soms fragieler blijken dan ze zelf dachten.

Voor de ene biedt het geloof een vertroosting; voor de andere lonkt de wetenschappelijke hoop. Wat hen bindt is smaak in het leven, want hun smaakzin is niet weg. Het is niet zomaar dat mensen in Italië en Spanje woedend op straat komen tegen de gedwongen beperkingen. Als ze durfden kwamen er ongetwijfeld meer betogers naar buiten. De media slaan hen echter onafgebroken met apocalyptische statistieken om het hoofd. SP.A-Minister van Volksgezondheid Frank Vandenbroucke sprak over een nakende tsunami en werd daarmee op CNN geciteerd. Wauw voor hem.

Controle en opsporing zijn de toverwoorden van het moment geworden. Wanneer piept Amnesty daar eens over? Misschien kan deze regering enkele veiligheidsexperts uit Teheran laten overvliegen om onze kledingvoorschriften te komen controleren? Zo ver komt het bijna nog als je tenminste sommige pandemiefundi’s bezig hoort.

De Amerikaanse denktank Freedom House publiceerde recent het onthutsende rapport ‘Democracy under lockdown’ en dat sprak boekdelen. Niet enkel dictatoriale regimes misbruiken de coronacrisis maar ook de meer reguliere democratieën gebruiken het om vrijheden in te perken. In het Verenigd Koninkrijk kwam het stadsbestuur van het uit een dal klimmend Manchester in opstand tegen de regering Boris Johnson door een nauwelijks doorgesproken lockdown voor een stad wier kwetsbare welvaart daarmee op de helling komt te staan. Zelfs lokale Tories steunden de Labour-burgemeester. Het toont aan dat blinde angst een povere raadgever is voor een beleid vol van holle bullet points.

Laten we leven zoals in het oude normaal, niet te wild doen, leren uit eerdere lockdown-fouten en solidair beschermen waar we kunnen. Knuffel gerust uw ‘quarantaine kittens’ en uw ‘pandemie-puppies’. Gezond verstand stelt ook soms regels in vraag, want gezonde mensen tellen ook mee.

***