Trouwe lezers van dit stoute, onafhankelijke periodiek weten dat wij geen fan zijn van het Mechelse groene woelwater Kristof Calvo. Een politiek talent. Ontegensprekelijk. Maar velen danig op de zenuwen werkend wanneer hij drammerig zijn eigen grote gelijk etaleert. Gezegend met een narcistisch ego dat nog groter is dan het nieuwe NMBS-station van Mechelen, is het Calvo gelukt tot het absolute gremium van het groene politbureau door te dringen. Hij is, zoals dat heet, sinds jaar en dag ‘incontournable’.

Klimaathysterie

Maar toch gaat het fout. In de aanloop naar de verkiezingen van 26 mei 2019 trok Calvo zeer tegen de zin van voorzitter Almaci de Kamerlijst in de provincie Antwerpen. De kleine maar ietwat forsige Borgerhoutse reuzin van Turkse komaf diende tevreden te wezen met het Vlaams Parlement. De verwachtingen voor Groen waren hooggespannen. De partij dacht en droomde te kunnen meesurfen op de door Greta en Anuna ontketende klimaathysterie. Die een vegetarische scheet in een te recycleren petfles zonder statiegeld bleek te zijn. De groene windmolen kon geen deuk in een pakje bio-boter wieken. Het diende het vermaledijde Vlaams Belang met ruime voorsprong te laten voorgaan. Groen moest tevreden te zijn met een plekje in de overvolle piepzak. Een partijtje als een ander.

Basisdictatuur

In de aanloop naar de uiteindelijke formatie van de Brakelse Regering Alexander De Eerste staan de zenuwen bij Groen strak gespannen. Wie mag van/voor Groen minister worden? Calvo, die het regeerakkoord De Croo/Magnette mee heeft onderhandeld, denkt op beide oren te mogen slapen. De jonge snaak die evenveel fans als vijanden heeft, droomt zelfs van het vice-premierschap. Maar het wordt niks, helemaal niks. Tot diep in de ochtend zit het gremium van Groen samen teneinde Calvo te ontmannen en Mevrouw/Mijnheer Petra De Sutter en Tinne Van der Straeten naar de regering te sturen. De inspraakcultuur van Groen is nog pijnlijker dan een maoïstische klucht. Wanneer iedereen zijn basis-democratisch zegje heeft gehad, beslissen de apparatsjiks, Almaci op kop. Ze ruikt haar kans schoon zich van een bedreigend hemellichaam te ontdoen. Exit Calvo.

Machiavelli

Toen de mensen nog wel eens een boek lazen, schreef de Gentse magisch-realist Johan Daisne de roman ‘Hoe schoon was mijn school’. Zij die hallucinerend zijn blijven dromen dat Groen het anders en menselijk schoner zou doen dan pakweg het Vlaams Belang, zijn er aan voor de moeite en hun naïviteit. Het gaat er bij ‘het andere’ Groen net zo ruw, grof, achterbaks en leugenachtig aan toe als in eender welke partij. Van uiterst-links tot uiterst-rechts. Met Groen wordt het niet anders, menselijker, eerlijker of – gruwelijk misbruikt woord – verbindend. Groen is net zo’n smerige Augiasstal als de stinkende stallen die het zegt te zullen schoonvegen. Wouter Van Besien zit in de weg? Liquideer hem! Freya Piryns doet het met een liberale jonkheid uit een zwart nest? Liquideer haar!

Anders gaan leven? Anders aan politiek gaan doen? Niet de postjes maar de inhoud? Respect voor elke mens? Dankbaarheid voor bewezen diensten? Dwaas gekakel in een lucht van leugen, achterklap en kiezersbedrog. Messentrekkerij, egotripperij, genadeloze afgunst, wreedaardige wraak. Met dit staaltje Machiavellistische Oude Politieke Cultuur heeft Groen op een pijnlijke manier bewezen niet anders te zijn de anderen. Dat een vrouwelijke voorzitter zich minder hard en macho zou gedragen dan een door macht gecorrumpeerd en tieten bezeten manspersoon, klopt evenmin. Ook bij Groen worden vriend & vijand als sluikstort in een foute zak gedumpt.

Meyrem Almaci heeft de linksvoetige bakfietspartij die ze heeft geërfd eigenhandig ten grave gedragen.

Niet eens op een waardige manier.

***

Illustratie: Kristof Calvo internet cartoon: auteur onbekend

***