Van de Trekkracht van Dalle tot de Kater van Turtelboom in een Breder Perspectief
De Wentelteefjes van de Wetstraat
Wat doen politici zonder verstand in een land zonder ziel dat aanhoudend voorgelogen wordt door een pers zonder ballen? Zij gaan ronduit voor het status quo van de macht! Bij die kerels plakt niet de tafel, maar de zetel. Niet uw welzijn baart hen zorgen, maar de kleverigheid van de stoel waarop zij onverdiend hun grijpgrage krent hebben weten te planten.
Woordbreuk, leugens en inhoudsloos gezwets zijn aan de orde van de dag. Zonder uitzondering veranderen de vertegenwoordigers des volks zó snel en zó vaak van mening en overtuiging dat ze zelfs een ervaringsdeskundige kameleon verweesd achterlaten met slechts één kleur om uit te kiezen: het scharlaken schaamrood … en dan nog alleen op de wangen.
Geef elke tegenstrijdige uitspraak van Open VLD-coryfee Lachaert een kleur en de regenboog komt coloriet te kort. Bij de “Coene ridder” uit de West-Vlaamse CD&V-dynastie is het al niet anders! In elke schotse ruit van z’n opzichtig winterjasje past een kruisje voor elke copernicaanse omwenteling in zijn opvattingen. Om van Benjamin – U rukt toch ook? – Dalle nog maar te zwijgen! En in de kindercrèche van de Vooruit hangt het lachen of wenen ervan af of ons “mateke” z’n papfleske al mooi heeft leeg getutterd of niet.
Inhoud? Wablief?
Hoe kan dit toch? Dit kan door de denkende oude elite te vervangen door een debiele nieuwe, waartoe politici zich maar al te graag willen rekenen. Die nieuwe elite verkopen ze dan als volks. “We zijn van U”, gillen ze vals populistisch, of “Blijf in uw kot!”, of ze zingen gewoon een afgezaagd liedje: “Que sera, sera”… “Kijk toch eens hoe triviaal we ons weten uit te drukken”, houden ze zichzelf voor, in de foutieve en wereldvreemde veronderstelling dat ook U zich nooit aan een verheven denkoefening waagt. Want wereldvreemdheid is al even obligaat geworden in de ivoren torens van de partijhoofdkwartieren.
Inhoud is passé; dwaasheid werd het nieuwe chique. Maar ook deze nieuwe keur behoeft voetvolk. En dát werd de trossel naast de schoenen zwevende BV’s, die zelfs geen graten meer zien in het semiopenbaar maken van hun “gesnok op sokken” en dan steil achterovervallen als plots het “semi” in “openbaar” door hun eigen lichaamsvochten wordt weggespoeld. Op dat moment komt de pers in actie. De rangen worden gesloten en half Vlaanderen een geweten geschopt dat ze zelf niet meer hebben, althans niet als het over Bart De Pauw of Dries Van Langenhove gaat. Dat voetvolk van de nieuwe elite is even achterlijk als de elite zelf, maar een aardig stuk naiëver. Vraag blijft dan: hoe ziet in godsnaam het beleid van zo’n batterij malloten eruit?
Verandering!
Kort gezegd? Het ziet er niet uit! Wat langer opgerekt: het bedient zich van fetisjen. Verklaren wij ons toch even nader. Politici weten van niks: nu zijn ze minister van binnenlandse -, straks van buitenlandse zaken, en als echt alles tegenzit misschien zelfs van financiën. Cultuur is meestal voor de kneusjes die slechts goed bleken om voor te partij te “bussen”. Om hun herverkiezing veilig te stellen, moeten ze echter hoog van de toren blazen … alsof ze weten wat ze aan het doen zijn, wat haast nooit het geval is. Daar hebben ze dan iets op gevonden: het sleutelwoord blijkt “verandering”, liefst van die dingen die voortreffelijk functioneren. De verandering wordt vervolgens verkocht als “verbetering”, wat – evenzeer en helaas – haast nooit het geval is. Bedoeling blijft natuurlijk zo te veranderen dat alles hetzelfde blijft, toch tenminste de zetel waarop ze zitten. Dus maken ze graag alles eerst een stuk slechter, om dan tijdens de campagne op hun communiezieltje, dat ze niet meer hebben, te beloven dat alles beter wordt; wat na de verkiezingen, evenmin ooit het geval is geweest. Ginds in de verte, tussen de bergketens van de politiek, hoort U reeds de echo van een oeroud cliché weergalmen: “Het werk is nog niet af! Stem op mij, mij … mij! ”.
Van al die veranderingen bent U de pineut maar ik herhaal: uw welzijn is geen politieke finaliteit. U betaalde voor en kreeg ooit uitmuntend onderwijs … tot opeenvolgende ministers, gesteund door een rist klaslokaalvreemde pedagoochelaars, het allemaal eens gingen veranderen. Niet om het onderwijs beter te maken – in welk geval U er uw voordeel bij zou doen – maar om een stel vreemde “onderwijsonwilligen” toch ook een diploma te gunnen voor ze op pensioen gaan.
U dacht de zaakjes voor mekaar te hebben: huisje gekocht in de stad mét garage? Kan U met uw te oude auto niet meer tot bij uw eigen stulp geraken. Niet voor het milieu hier te lande, maar om de welig dampende Chinese schoorsteenpijpen te compenseren. Het staalboek der mislukte hervormingen telt al verschillende volumina!
Relevantie als doel, irrelevantie als uitkomst
Al die veranderingen moeten onze leidsmannen en -vrouwen een suggestie van relevantie geven en hen uiteindelijk een plaats gunnen in de geschiedenisboeken. Maar dat is natuurlijk zinsbegoocheling! De sensatie van relevantie zit allang in het Europa van de multinationals. De bandbreedte waarop onze nationale sukkelaars mogen werken, is dus heel beperkt! De echte macht blijft stevig in handen van de reeds wegens incompetentie naar Europa weggepromoveerde knoeiers van het eerste uur, die braafjes uit de “pollekes” van de multinationale Raden van Bestuur eten. Werp een blik op het migratiebeleid en “U bent meteen mee” … zouden ze op radio één zeggen.
Maar politici zouden geen politici zijn als ook daar niks op gevonden kon worden. En dat is dan de “fetisjpolitiek” geworden: men wijst op een al dan niet bestaand probleem en tracht het op te lossen door de focus op één enkele maatregel te leggen die dan verkocht wordt als ultiem en zaligmakend. Wie de complexiteit van het leven moeilijk kan vatten, moet vereenvoudigen … tot het eigen walnootbrein terug mee kan.
Fetisjen
Voorbeelden zat van die fetisjpolitiek! Neem het verkeer, dat krioelende wespennest van alsmaar zelfzuchtigere Narcissus-reflecties. Opeenvolgende ministers van verkeer kenden maar één oplossing: de snelheid van de auto criminaliseren. Bracht bovendien een aardig centje in het laadje. Bekrompenheid is nu eenmaal des staatsmans aard! Het patserig en uitheems Mo’ke dat – eerder foeragerend op een zelfgemaakt “lijntje” dan op een voedzaam “boke” – van links naar rechts en terug over de baan laveert, wordt ongemoeid gelaten; evenzeer de vrachtwagens die de filestaarten blijven markeren, wellicht omdat hoog en droog in de cabine de eigen “staart” toch nog steeds voorrang krijgt?
Of wat te denken van de sympathiek verstrooide voetganger of de arrogante fietser, gedrenkt in doodsverachting, voor wie schier geen enkele regel nog geldt en die geen rood meer uit groen kent, laat staan links uit rechts! Waarom zou hij ook? Bij een ongeval zal de auto toch wel weer veel te snel hebben gereden – ook al stond hij bijna stil!
Omwille van diezelfde snelheid werden veel wegen geaccidenteerd met uitstulpingen, hobbels, hoogvlakten en bulten, werden rijvakken gevaarlijk versmald of kruispunten onleesbaar heraangelegd, werden heelder steden gesloopt tot landelijke woonerven, minstens ontdaan van hun authentieke uitstraling en ondergedompeld in een “Ketnet-achtige” saaiheid van bestrating … Veiliger werd het er niet op, wat de nieuwe lichting bestuurders ertoe aanzette om verder op het ingeslagen pad te gaan: “We zijn er nog niet!”, weet U wel? Hoe krom toch kan zich een kromredenering buigen?
De auto werd trouwens ook fetisj voor vele milieuministers. De auto moet voortaan elektrisch! Ondanks de diarree aan studies die periodiek bewijzen dat de elektrische wagen niet milieuvriendelijker is dan zijn dieselvariant! Maar nee, het moet en zal elektrisch. Was nog een gesubsidieerd cadeautje van tante Turtel! U kent Turtelboom toch nog? De blanke half-maan-versie van Sihame Kaioeiaikiebie, die haar ragebol overspeelde met de Turteltaks en van “bff” Rutten een troostprijs kreeg bij de Europese Rekenkamer, de beter betaalde functie van de EU in Luxemburg … alwaar Taipsy Turtel, ver weg van de heimat en volgens verschillende bronnen, vaak straalbezopen de straten van de Groothertogdommelijke hoofdstad onveilig maakt!
En zwijg me dan nog van het erg milde “killervirus” dat we, hoewel haast onbestaand klein, alleen op de knieën gaan krijgen met een muilkorf of coronasluier. Een piepklein en verzwakt beestje overwinnen door het eigen stikstofpeil, in één minuut “mondmaskerdracht”, op te pompen tot wel vier keer de door Europa toegelaten maximumgrens? Il faut le faire! Dokters worden ondertussen overstelpt met patiënten die klagen over hoofdpijn, sinus- en ademhalingsproblemen of hyperventilatie, maar de verplichting houdt stand omdat de beleidsidioten van geen wijken willen weten. De fetisj geeft hen zekerheid! En het ontslaat hen geriefelijk van na te denken.
Het R-woord
Maar de grootste fetisj blijft toch met stip het r-woord. Als de verzamelde “politieke onwetendheid” nog maar eens moet vaststellen dat hun aanpak niet pakt, komt de racismesmoes in zicht! Decennialang flop- en non-beleid van intellectueel niet toegerusten zonder inhoud werpt vandaag zijn beurse vruchten af. Het begon al in de jaren ’60, toen de liberalen nog trots waren hun “L” en triomfantelijk spotgoedkope vreemde werkkrachten begonnen te importeren. Niet omdat de luie Vlaming het werk niet meer wilde doen, maar omdat hij door de economische hausse “properder” werk vond.
Het tanend socialisme bespeurde in de Maghrebijnse instroom een electorale goudmijn. De “S” werd prompt overboord gekieperd en de “M” van Migratie als nieuwe vlag gehesen. De socialisten verloren gaandeweg al hun principes en verwaterden uiteindelijk tot sp.a, niet eens nog koolzuurhoudend!
Ondertussen leek de CD&V (toen CVP) wel als de duivel voor hun “C” en verschool zich comfortabel achter een puur economisch beleid. De cirkel was pas rond toen de maatschappelijke ruïnes van de socialistische “S” werden opgevist als reddend drijfhout voor de verzuipende OpenVLD.
Geschiedenisboeken
De gevolgen bleven natuurlijk niet uit. We kennen die tegenwoordig als de “omvolking”. Verenigd links kon, om de fameuze status quo en dus hun zetel te garanderen, electoraal niet meer terug. Zaak werd het elke vorm van tegenspraak als immoreel af te doen. Daar zijn ze dan via de fetisj “racisme” wonderwel in geslaagd. Toch verschenen er twee kapers op de kust: de N-VA, die eens in het pluche gelijk haar “V” kwijtspeelde en het in de broek doet om door links als oneerbaar versleten te worden; en het VB, dat al 30 jaar het gelijk aan haar kant heeft, maar verder geen kant op kan.
Het totalitarisme 2.0 deed z’n intrede en is “democratisch” van aard. Dat totalitarisme teert niet meer op ideeën, maar op plat populistisch opportunisme. Sindsdien gelden mensenrechten nog slechts voor de geljkgiezinden; de rest is racistisch! Vreemde zaak! Want als het zwakbegaafd clubje zo blijft klungelen, kunnen ze die vermelding in de geschiedenisboeken op hun stroperige buik schrijven: die zal dan immers van rechts naar links geschreven worden.
***
