Macht

Antwerpen is veruit de grootste stad van Vlaanderen en heeft de tweede grootste haven van Europa, waarvan, rechtstreeks en onrechtstreeks, 150.000 Vlaamse werknemers en hun gezinnen moeten leven. Dit is geen Antwerps chauvinisme, dit is een statistische vaststelling! Toch kan de stad niet rekenen op Vlaamse, laat staan Belgische benevolentie. Vlaanderen zou trouwens Vlaanderen niet zijn indien niet de kip met de gouden eieren steevast op het kapblok gelegd zou worden.

Na de Tindemans-periode, in de jaren ’70 van de vorige eeuw, beschikte Antwerpen niet meer over een stabiele vertegenwoordiging in Brussel. De macht verplaatste zich gaandeweg naar Gent (Martens en Verhofstadt), zelfs naar Brugge (Dehaene) en Ieper (Leterme) om uiteindelijk te belanden in Waalse handen (Di Rupo, Michel, Wilmés), van waaruit ons land thans ruraal-communistisch geleid wordt. En de Vlaming? Hij laat begaan, zolang hij zijn natje en zijn droogje maar heeft … wat met de woordbreukige Lachaert – Gentenaar, leugenaar en ’s lands vereffenaar – wel eens sneller dan verhoopt op de helling kan komen te staan.

Centjes

Sinds mensenheugenis is in ons land het federaal “grootstedelijk beleid” in handen van een bucolische Waal. Nu is dat Denis Ducarme. Van zijn 38-koppig kabinet – waaronder twee chauffeurs – is niemand “expert” grootstedelijk beleid. De Vlaamse regering kent niet eens de bevoegdheid! Maar Vlaanderen heeft wel een minister van “Dierenwelzijn” – de “marmot” Ben Weyts! – én een heuse minister van Brussel: ukkepuk Benjamin Dalle, opgegroeid in de West-Vlaamse metropool Damme (11.000 inw). Dit is geen Antwerpse arrogantie, dit zijn disproportionele politieke feiten!

In 1983 fusioneerde het door leningen geteisterde en daardoor armlastige Antwerpen met zijn deels even armlastige randgemeenten: 6 jaar na de grootste fusieoperatie ooit en net na de investering van de laatste federale cent in de fusie van Luik, het Napels aan de Maas gerund door Capo dei Capi André Cools, die zijn schandaalpolitiek in 1991 bekocht met ongeveer een kilo lood in z’n lijf. Antwerpen werd opgezadeld met de fameuze historische schuld en kon zijn plan trekken. Dit is geen Antwerps zelfingenomenheid, dit zijn objectieve financiële (af)rekeningen.

De stad en de Haven

Door die historische schuld werd slechts mondjesmaat in de stad geïnvesteerd. Broodnodige openbare werken werden uitgesteld en stadskankers konden zich ongehinderd uitzaaien. Een rist uitgeregeerde socialistische backbenchers waar men nationaal geen blijf mee wist, werd burgemeester: de “loden jaren” van Antwerpen … De stad verkommerde, verkrotte en al wat blank was trok eruit weg, de Antwerpse ziel tegelijkertijd met zich mee torsend. Wat aanspoelde was van een dermate uitkeringsgerechtigd allooi dat de Antwerpse maatschappelijke spiraal nog slechts één richting kende: de neerwaartse! Vanuit de kleinste vlekken uit “la Flandre profonde” tot diep uit Wallonië dreven de hangmat-exoten langs de Schelde de stad in en gooiden hun pluizige trossen stevig vast rond de werkloze bolders op de kaaien.

Gelukkig was er nog de haven! Al ging het ook hier niet van een leien dakje: de haven groeide ieder jaar gestaag verder, maar de geregionaliseerde Vlaamse Havencommissie zag er strikt op toe dat de kindjes even veel kregen als de groten. “Wallonië zonder kustlijn”, nam het virulent op voor het kleine Zeebrugge: Vlaanderen kopieerde blind de Belgische “wafelijzerpolitiek en richtte zich nog liever op Gent, ondertussen door Zeebrugge voorbijgestoken, dan Antwerpen een cent meer te gunnen: wat is dat toch met die Vlaamse devotie voor de underdog? Gelukkig is er nog de privé die de driehoek Rotterdam-Antwerpen-Zeebrugge meer en meer als één delta begon te zien …

Patrick Janssens

En toen kwam Patrick Janssens … marketeer, holprater en geldwolf. Met een socialistische staatsgreep onttroonde hij eerst zijn voorgangster Visa-Leona om dan de “stadsmarketing” als bekrompen en kortzichtige visie op de rails te zetten. De stad kon hem gestolen worden, als zijn urbane kwellingen maar mooi bekten in hippe slogans! “’t Stad is van A”, bijvoorbeeld. Toegegeven, hij zorgde voor een zachte opkuis van de stad. Maar wat heb je aan opgepoetste witte stenen als ’t stad zwart van het volk ziet? Vroeger waren de stenen dan misschien wat morsiger, maar ze waren tenminste van ons! Electoraal begreep Janssens als geen ander dat de stemmen niet meer te rapen waren bij de natuurlijke achterban, die de stad bleef ontvluchten: van de weeromstuit werden Mohammed en Fatima op het schild gehesen. Het getto Borgerhout werd onder Janssens het politiek laboratorium voor linkse “soumission” – op een paar “oude inheemse bomen” na, wier definitieve kap slechts een kwestie van tijd was, bleek Borgerokko toch al “uni-cultureel”!

Met het Oosterweeldossier overspeelde Janssens echter zijn hand. Stadsvreemde import van dorps ressentiment en maghrebijnse marginaliteit stemde in een niet verplicht referendum de Lange Wapper weg: terwijl de traditionele Antwerpenaar thuis bleef … omdat het voor één keer eens kon! Heel Europa staarde met open mond naar de tot op de draad versleten “politique politicienne” in de Vlaamse havenstad. Vlaanderen echter lachte in zijn vuistje: Freddy Willockx – de “schêle Vanderlinde” uit Sint Niklaas – deed daags na het referendum al een bod op de gereserveerde fondsen voor een ringweg rond zijn negorij (9 keer kleiner dan Antwerpen).

In de vergelijkbare Italiaanse havenstad Genua (600.000 inw.) stortte op 14 augustus 2018 de Morandi-brug in, nog geen twee jaar later werd een spik-splinter-nieuwe brug in gebruik genomen. Na decennia passen en meten staat Antwerpen nog steeds en meer dan ooit in de file, zijn de plannen voor Oosterweel ondertussen volkomen ontoereikend ingeperkt en wordt de industrie- en havenstad … op de fiets gezet. De Lange Wapper had nochtans vanaf 2013 operationeel kunnen zijn.

Bart De Wever

In 2012 greep de “grote leider” met z’n “kracht van de verandering” het momentum om Janssens blèrend in de armen van Gene Bervoets te drijven. Dat die krokodillentranen niet ongewroken gingen blijven, stond toen al in de sterren geschreven. Dat de noodzakelijke “verandering”, uiteindelijk veel gelijkenissen zou vertonen met een platte “voortzetting” had toen niemand kunnen denken. De reden daarvoor is tweeërlei: (1) Janssens mag dan niks voor de stad gedaan hebben, voor zijn “vriendjes” zorgde hij wel proper! Gevolg: een administratie die van kop tot teen overladen zit met Janssens-getrouwen. Tot op de dag van vandaag! De oorlog met de vastgeroeste ambtenarij werd, meer dan op punten, gewonnen door deze laatste. (2) Burgemeester van Antwerpen ben je ter plaatse, niet in Brussel. De toen nog snelgroeiende N-VA had, buiten De Wever zelf, geen valabele mandatarissen die zelfstandig konden werken. Daarom moesten aldoor brandjes geblust worden in Brussel (Vlaams en federaal), in Antwerpen schitterde De Wever vooral door afwezigheid.

De gevolgen konden niet uitblijven. In de stad werd het beleid gedelegeerd naar de kolderieke B-figuren Kennis en Cordy. De ene een “Zurenborg-BoBo” die in dezelfde gezondheidsfanatieke bubbel toeft als de christendemocratische “no-mercy-gouvernante met het rugzakje”; de andere een “namaak-Antwerpenaar” uit Oostende die Antwerpen als industrie- en havenstad blijft verwarren met de zandbak van zijn jeugd en daardoor geen duimbreed in de weg gelegd wordt door het in overdaad aanwezige woestijnvolkje, wiens iftarfeestjes hij blijft platlopen in ruil voor stemmen.

Beiden hebben evenveel politiek doorzicht en stadsvisie als een doordeweekse pornoster acteertalent heeft … maar die heeft doorgaans tenminste het oog nog wat te bieden …

Janssens’ Wraak

Zoveel amateurisme stelde de revanchistische Janssens in staat om over de bestuurlijke dood heen te blijven regeren. Door zijn zelfbenoemde vriendjes in de administratie houdt hij immers de vinger aan de politieke pols en door zijn eertijds gewillig allochtonenbeleid plantte hij eigenhandig de zaden die nu, als criminele papavers, in volle bloei staan. De niets ontziende “macromaffia” mag daarvan getuigen. Ondertussen ontploften er in Antwerpen meer granaten en tellen de huizen meer kogelgaten dan er coronadoden zijn gevallen. De “War On Drugs” leek wel een “War For Drugs”! Als de “grote leider” dan uiteindelijk de ernst van de zaak inziet en een “operatie nachtwacht” op poten zet, vindt ATV, het plaatselijk rode TV-zendertje, een VUB-prof., Sofie De Kimpe (Wie?), bereid om te verklaren dat “iedereen” wel op gelijke voet moet gecontroleerd worden. Alsof bij verkrachtingen ook alle eunuchen, na de vallende bijl op hun edelstenen, nu ook de politionele zaklamp in het gelaat moeten trotseren, of ook rolstoelpatiënten verdacht moeten zijn bij alle diefstallen met inklimming … We leven nu eenmaal in een tijd die het aartsmoeilijk heeft met evidenties.

Maar ook ondergronds zet de oud-burgemeester de oorlog voort, ook al wordt zijn stadsafbraak enthousiaster voortgezet door de nieuwe coalitie dan door de zijne. Wie met de N-VA had gehoopt een malse gele pruim in handen gehad te hebben – zelfs met een overrijp zwart randje – was er al in de eerste legislatuur aan voor de moeite! De Vlaams nationalisten bleken stedenbouwkundig al heel snel een knalrode tomaat. Het aan boord hijsen van de socialisten in de tweede legislatuur zat dan ook onwrikbaar geknoopt in het filigrein van de Antwerpse afdeling. Met het stadsbreed woonerf, de speel- en fietsstraten, de zones 30, de diesel slurpende circulatieplannen … metamorfoseerde de partij zelfs tot diepgroene limoen: de bek vertrekt er evengoed van en de zieke zurigheid tast op gelijke wijze het zoete gehemelte aan! Maar nog was het voor Janssens niet genoeg.

Op de Vlaamse en Waalse Kaai (aan de waterpoort) werd een parkeergarage gegraven. Zoals bij elk openbaar werk moet er dan obligaat door een stand-in NIMBY (Not In My BackYard) een klacht worden ingediend. Uiteraard via een dure – liefst niet al te eerbare – advocaat. Dat gebeurde ook hier. En wat blijkt nu? Een expert die nauw betrokken was bij de zaak onthulde aan ‘tScheldt twee dingen: één: de klagers hadden geen poot om op te staan; twee: een van de advocaten werd betaald door … Jawel! Patrick – “snik, snik, ik ben geen burgemeester meer” – Janssens! Gevolg: werken werden stil gelegd en de omringende horeca en kleinhandel verloren hun cliënteel. Een aantal van de neringdoeners ging failliet, anderen konden amper het hoofd boven water houden. En waarom? Omdat een oud-burgemeester, slap in de was zittend en revanchistisch van aard, het nog steeds niet kan verkroppen dat zijn sloganesk beleid niet meer aansloeg.

Boven de hoofden van de échte Antwerpenaar – en vooral mét zijn portemonnee – wordt een revanchistisch en persoonlijk spel gespeeld dat niet de stad ten goede komt maar de virtuele glorie van eerloze derderangspolitici moet herstellen of bevestigen. Als de zon, die haar eigen gewicht niet meer kan torsen, zich achter de kim verschuilt en de maan amechtig het hemelgeweld in klimt, transformeert Antwerpen zich tot ruïneuze spookstad, allengs verlaten door de gewone burgers van weleer om de arena te ruimen voor een confrontatie tussen de verlopen fantomen uit het verleden en de pietluttige kleinburgers zonder visie van het heden.

***