U weet dat men bij ‘tScheldt vaak buiten komt en dan aan de lopende band verhalen uit het echte leven optekent. Hier een tweetal voorbeelden van het nieuwe normaal.

**

Een bejaarde dame heeft in haar sociaal appartement bijzonder veel last van luidruchtige buren die hun vuilnis overal in het gebouw achterlaten, de oudere inwoners regelmatig afblaffen en bedreigen, hun echtelijke ruzies publiekelijk opvoeren, junglemuziek draaien en hun flat tot een soort van vluchtelingenkamp omtoveren. Wanneer de getergde mevrouw beroep doet op bemiddeling in deze kwestie komt de maatschappelijk assistente informeren wat er aan de hand is. Als het slachtoffer van zoveel smerigheid dan uitlegt dat het ‘met die negers niet meer te doen is’, krijgt ze als antwoord op haar verzuchtingen dat ze beter op haar woorden zou letten, want dergelijk woordgebruik kan als racistisch overkomen. Daar bleef het bij. Een fout woord is dus erger dan een wandaad volgens de asociale huisvestingsmaatschappij. O ja, de assistente was maghrebijns en de dame was Blank.

Een bereidwillige heer wil met veel plezier op het hondje letten van zijn buurvrouw die eindelijk nog eens op bezoek mag bij haar kleinkind in een andere provincie. Een mooie geste tussen buren, ware het niet dat de vriendelijke man moeilijkheden krijgt met zijn schoonmaakster. Die ziet het namelijk niet zitten om een woning te betreden waar een ‘onrein’ dier vertoeft. Zo’n wijf (het echte kreng in deze discussie) zouden wij meteen doen opkrassen, maar de hulpbehoevende heer vindt niet zomaar een vervanging. Conclusie: een compromis. Er wordt niet meer gekuist zolang het hondje in huis rond trippelt. O ja, het kuise mens is maghrebijns en de dierenvriend is Blank.

De anti-Blanke coalitie heeft een gekleurde visie op onze samenleving die er voor ons zwart uitziet.

***

Foto: Afbeelding uit 2012 die circuleerde op de Facebook pagina “Nahima Lanjri eruit”

***