Het is niet de eerste keer dat het gebeurt en het zal straks niet anders zijn: Vlaanderen krijgt andermaal een regering die Vlaanderen niet heeft gewild. Waarnemers, academici en politicologen noemen dat: democratie.
**
Het is Vlaanderen en de Vlaamse politieke partijen andermaal gelukt de regie van de federale Belgische regeringsvorming uit handen te geven. Aan de Franstalige liberaal Georges-Louis Bouchez, voorzitter van de MR en de voetbalclub Francs Borains. In gesprek met zakenkrant De Tijd (22082020) zegt Bouchez dat voorrang moet worden gegeven aan het sociaaleconomische in plaats van het communautaire. Hoe vaak dient het nog te worden gezegd dat zonder fundamentele communautaire hervormingen, de vleugellamme Belgische draak gedoemd is tot sociaaleconomisch verstelwerk waar iedereen toch weer zijn broek aan scheurt, de gulle solidaire Vlaming het meest van al. Wie droomde dat een nieuwe generatie politici van dit corona-momentum gebruik zou maken om de contouren van de samenleving en economie van morgen uit te tekenen en met verfrissende ideeën te bevruchten, is er aan voor de moeite. De paars-groene regering die de alchemist Egbert Lachaert in mekaar aan het knutselen is, dreigt te verzanden in gesteggel, halfslachtigheid en politique politicienne. Het klassieke bordje amuses waar de kiezer stilaan de buik van vol heeft of zich richting spuwemmer haast. Hoe Lachaert deze trapeze-oefening aan de ondernemers, bakkers en beenhouwers van Vlaanderen moet verkopen, is velen een raadsel.
Qua kijk op sociaaleconomische vraagstukken kunnen Open VLD en N-VA zonder veel kleerscheuren door één deur. Wat doet Lachaert? Hij kiest voor Groen/Ecolo, partijtandem die grossiert in voor economie en samenleving vitale kwesties: terugbetaling van geslachtsoperaties, verkeersvrije speelstraten en welig tierend onkruid tussen de stoeptegels. De V van Vlaamse Libelaren en Democraten kan Lachaert helemaal schrappen. Noch Magnette (PS), noch Bouchez (MR), noch Jean Marc Nollet (Ecolo) hebben enige affiniteit met de Vlaamse grieventrommel. De drie Franstalige coalitiepartners van Lachaert delen slechts één schietgebed: moge de kraan van Noord naar Zuid rijkelijk blijven stromen. Zonder transparantie, zonder afdwingbaar resultaat, zonder beterschap inzake armoedecijfers, tewerkstellingsgraad of loopbaanlengte. Toch lijkt Bouchez begrepen te hebben dat Brussel en Wallonië niet met vuur en eindeloos Vlaams geduld kunnen blijven spelen. ‘De Franstaligen moeten eerst zelf orde op zaken zetten’, zegt Bouchez in De Tijd (22082020). We zullen deze flamboyante tattoo-boy regelmatig aan zijn intentie herinneren.
Walg
De toegevoegde waarde van de tandem Groen-Ecolo voor Vlaanderen is onbestaande. Groen walgt van alles wat Vlaams is. Haar progressieve mandatarissen hielden lang voor de corona-crisis reeds de handen in de zakken om collega’s van radicaal-Vlaamse obediëntie in de Kamer niet te moeten groeten, al was het maar uit beleefdheid. ’t Vlaams werkvolk moet van Groen ook weinig goeds verwachten. Mocht de Open VLD van draaikont Lachaert alsnog op de knieën gaan en de sluiting van kerncentrales slikken, zal de energiefactuur van Mijnheer en Mevrouw Modaal pas echt de pan uit swingen. Net zoals nog meer isolatie-eisen de zwaksten in de meest geteisterde woonwijken en woontorens van Vlaanderen, Brussel en Wallonië het hardst zullen treffen. Dat een energiefactuur met 100 euro of meer wordt aangedikt, merkt iemand die om en bij de 10.000 euro per maand bij mekaar harkt in de Wetstraat niet of nauwelijks. De alleenstaande moeder achter de kassa van de Knaldi merkt dat wel. Nog geen klein beetje.
Groen is bij een uitstek een partij voor rijkeluiskinderen die zich verbeelden dat ze links zijn omdat ze een bakfiets van 2500 euro hebben gekocht en thuis twee elpees van Fela Kuti op de plank hebben staan. De kleine gepensioneerde met zijn dieseltje van tien jaar oud mag ondertussen de stad niet meer in vanwege de Lage Emissie Zone. Is zijn karretje toch nog net goed genoeg dan kan hij à 3 euro per uur parkeren op looprekafstand van de vertrouwde handelszaak voor bio-thermisch ondergoed, steunkousen voor Marcella en een tros radijzen uit volle onbespoten grond. Over Ecolo, de zusterpartij van de tandem Almaci-Calvo, kunnen we nog korter zijn. Als het aan Ecolo ligt worden in Brussel en de Brusselse Vlaamse Rand alle talen van Babel gesproken, behalve het Nederlands, ‘la langue des boches’, de taal van de Vlaamse boerkes. Vlaams onderwijsminister Ben Weyts merkt terecht op (GVA 22082020) dat het onderscheid tussen de sociaaleconomische voorstellen van Ecolo en de ongeneeslijke maoïsten van de PTB hem niet altijd even duidelijk is. En voegt er aan toe dat paars-groen voor Vlaanderen een ramp wordt. Weyts vreest – terecht – dat wat we voor Vlaanderen en de Vlamingen willen, federaal teniet zal worden gedaan.
Slingerschijt
Dat de paars-groene draaideurkomedie zich afspeelt tegen het gitzwarte decorum van de grootste economische en gezondheidscrisis sinds WOII, maakt van heel deze nu al 454 dagen aanhoudende cinema een draaideurtragedie. Een mens vraagt zich af in welke zuurstofvrije bubbel die dames en heren politici leven. Elke dag, elke avond haasten deze van zelfvoldaanheid glimmende ijdeltuiten zich van studio naar praatstoel om te spinnen, te liegen, voorzetten te geven, messen in de rug te draaien, te bruskeren en moedwillig te doen mislukken. Ondertussen vrezen duizenden moeders, vaders en singles voor hun baan, zal het straks faillissementen regenen, moeten onze kinderen en kleinkinderen veilig naar school en klimt de staatsschuld elke dag met duizenden euro. Sense of urgency? Nooit van gehoord. Business as usual! Er is maar één voorspelbaar/onvoorspelbaar vooruitzicht waar de Wetstraat en haar eindeloze stoet filialen de slingerschijt van krijgen. Precies: angst voor verkiezingen kleurt de kobaltblauwe broekspijpen kakibruin. Langs Vlaamse kant dreigen verkiezingen tot spijt van wie ’t benijdt het vermaledijde Vlaams Belang richting 30 procent te stuwen. De weldenkenden die vervolgens nog een keer die partij langszij laten, moeten goed beseffen wat ze riskeren.
Na de tandeloze Weimar republiek was Hitler aan de beurt.
***
Foto: Georges-Louis Bouchez
***
