Hoe zou het momenteel in Italië zijn, het land dat als eerste in Europa geteisterd werd door het Covid-19 virus?

**

Om die vraag naar waarheid te beantwoorden, sluit U best alle Vlaamse kranten: politiek correcte agenda’s, halve waarheden en verzwegen feiten brengen ons immers geen stap verder. Bij gebreke aan een vertrouwenswaardige pers die naam waardig, ging ’tScheldt dan maar persoonlijk een kijkje nemen. En het moet gezegd: het land begint min of meer op z’n pootjes te vallen … wat corona betreft althans.

In vergelijking met het blijvend geklungel en gestuntel in ons land, mag het zelfs tot voorbeeld strekken. Maar dat kan inmiddels van gelijk welk ander Europees land gezegd worden! Reden ook waarom België bovenaan de lijstjes met de meeste doden per miljoen inwoners prijkt. De pandemie in Italië wordt dan ook niet bestreden door wispelturige experten waarvan het opperhoofd meer heil ziet in de zekerheden van Mao’s Rode Boekje dan in de wetenschap, zeker wanneer die wetenschap, meer dan wordt aangenomen, evenzeer in het duister tast. Italië mag dan corona-gewijs nu zijn draai gevonden hebben, zo is het niet van in den beginne geweest! Bij aanvang van de crisis was het ook hier huilen met de pet op. En dit heeft dan weer alles te maken met de vergelijkbare politieke knoeiboel waarin zowel ons land als Italië gevangen zaten.

Salvini trekt de stekker eruit en maakt inschattingsfout

Toen Matteo Salvini (Lega) in augustus 2019 de stekker uit de regering met de PD (socialistische koepelpartij) en de Movimente 5 Stelle (M5S, het populistische noch links, noch rechts, noch rechtdoor allegaartje van incompetenten) trok, speculeerde hij op nieuwe verkiezingen. Dat bleek echter een foute speculatie! Een stembusslag is wel het laatste waarmee de moderne democraten 2.0 geconfronteerd willen worden. Met wat trekken en duwen van de eerste Siciliaanse president van Italië, Sergio Mattarella (DC, christendemocraten), werd op 5 september 2019 een nieuwe, “electiofobe” coalitie gesmeed tussen de PD en M5S (zonder de Lega); twee partijen die mekaar overigens al jaren in de haren vliegen. Aan Giuseppe Conte, een zakenadvocaat zonder partij en huidige premier, om de twee bij tijd en wijlen ieder hun eigen hoek van de boksring te wijzen. Dat lukt tot hiertoe aardig omdat onderwijl, onder druk van de M5S, een wet werd aangenomen die voorziet in het terugschroeven van de beschikbare parlementaire zitjes met 33%. Vele van de huidige politieke lichtgewichten in beide partijen zouden bij nieuwe verkiezingen niet eens nog herkozen geraken. De electoraal verkruimelde M5S en de onkunde van de PD om – na de doortocht van koekenbakker Matteo Renzi (vorige premier) – het gruwelijk tij voor de partij te keren, reduceert sindsdien de Italiaanse federale politiek tot een oefening in het “vastklampen aan de parlementaire zetel”. Salvini spreekt al maanden van het “poltronavirus” (poltrona is het Italiaans voor zetel) dat de politiek op het hoogste niveau totaal verlamt. Een coalitie van partijen die nog slechts een minderheid van de Italianen vertegenwoordigen, waarvan de ene het gros van zijn kiezers kwijt is en de andere ruziënd over de Romeinse sampietrini (kasseien) rolt: Belgischer kan de Italiaanse politiek niet worden!

Het Klooster

En toen kwam Corona: de pandemie die ons leven moet en zal veranderen en voorzien in een nieuw, globalistisch en door de farmaceutische firma’s van Bill Gates gefabriceerd “normaal”. Het nieuwe virus mag dan hard toegeslagen hebben, zeker in brandhaard Bergamo, ook in Italië was het zaak de pandemie op te kloppen tot een nieuwe pest. Iedereen die na het ingaan van de lockdown aan wat dan ook stierf, werd gerekend tot de coronadoden! Ook in Italië vind je genoeg mensen die niet of slechts van ver met corona in contact zijn gekomen. De situatie in Bergamo werd geëxtrapoleerd naar gans het land en de crisis totaal! Enkel op die manier kon de regering Conte II – net zoals Wilmès II een doorstart zónder verkiezingen – de aandacht afleiden van de meer diepgaande problematieken waarin het land verzeild is geraakt. En ook de gebezigde technieken komen verbazend sterk overeen. Desinformatie en gegoochel met statistieken en gemiddelden is er één van. Onsamenhangende maatregelen een ander. De verspreiding van informatie werd aan banden gelegd en enkel wereldkundig gemaakt via “het klooster”: een koosnaampje voor de staatstelevisie die gold als enige, en dus gemanipuleerde bron. De informatie die Conte op televisie gaf, bleek vaak incorrect en een herhaling van wat al gezegd was of hij kondigde decreten af die nog moesten gestemd worden door het parlement: datzelfde parlement, dat zijn rol toch nog iets serieuzer neemt dan onze dociele bende napraters, werd majeur impediment, zeker voor de moderne machthebbers met een wel heel bizar idee van democratie! De op 29 juli verlengde noodtoestand (tot 15 oktober) moet evenzeer in dit licht gezien worden.

Conte’s drieste optreden

Het enige waarin Italië “op zijn Italiaans” uitblonk, was het college van experten: liefst 350 Marcskes Van Ranst die het allemaal beter wisten maar waarvan geen enkele ooit in de roos gooide. Het “voordeel” van dat college was wel dat in Italië de politiek de primauteit bewaarde en Conte zich dacht te moeten opwerpen als redder des vaderlands. Dat hij dit immers niet straffeloos zou doen, stond in de sterren geschreven. Vergeet niet dat Conte geen dynastieke politicus is en nooit verkozen werd; een probleem waar “Super Mario” Monte (een bijnaam die hij kreeg voor zijn werk als Europees commissaris) ook al mee af te rekenen kreeg als premier tussen 2011 en 2013. Conte’s drieste optreden bij de afhandeling van de pandemie maakte hem nog minder populair dan de zelfverklaarde “advocaat van het volk” al was. Wild om zich heen trappend, gaf hij het college van experten en de oppositie er publiekelijk van langs maar zelf eigende hij zich gedurende de coronacrisis presidentiële prerogatieven toe: zo werden bijvoorbeeld de nieuwe, nog goed te keuren decreten afgekondigd – en later weer ingetrokken of gewijzigd – eerst op facebook en nadien, zo rond middernacht, via de officiële televisiekanalen die aan de president van de republiek voorbehouden worden! In Italië wordt terecht nog veel belang gehecht aan zulke politieke tradities en gebruiken. Zo kom je bijvoorbeeld noch het Montecitorio (Kamer), noch het Palazzo Madame (Senaat) binnen zonder colbert en das. Politici die geen van beiden dragen, worden hierin voorzien door de parlementaire kledingverantwoordelijke. Een probater middel tegen geitenwollensokken ecologisme bestaat m.i. trouwens niet! Geen wonder dus dat bij zoveel impertinentie de steun voor deze halfslachtige regering zienderogen daalde, zelfs bij gemodereerd links dat meer en meer neigt naar het kamp van Salvini.

Echte verbetering kwam er pas na de regionalisering van de corona-aanpak. Weg van Rome, dicht bij de mensen. Maar nu ook weer niet te dicht: een opbod van schijtlaarzen van burgemeesters in een kinderlijke poging om hun “five minutes of fame” te verzilveren, blijft in Italië vooralsnog uit! Cijfers geven heeft weinig zin omdat ze verschillen van dag tot dag, maar voor wie toch een algemeen beeld wil hebben: van de 246.118 bekende geïnfecteerden, werden er 198.446 genezen verklaard en stierven er 35.107. Een opmerkelijk beter resultaat dan in ons land. Bovendien zijn de recent besmetten er behoorlijk minder erg aan toe. Lombardije – de brandhaard – had de afgelopen dagen geen enkele coronadode te betreuren, idem voor Valle d’Aosta, Ligurië, Toscane, Umbrië, Sardinië, Trento, Veneto, de Marche, Abruzzen, Molise, Basilicata, Calabrië, Campanië (Napels) en Sicilië. Lazio (met Rome) telde er twee, Puglia één, Emilia-Romagna (met Bologna) één (cijfers Corriere Della Sera 27/7). Italië is dus pakken veiliger dan België! In de laars herneemt op vele plaatsen daarom het min of meer gewone leven, met muilkorven indien nodig, maar vooral zonder als het maar enigszins kan. En ook zónder priemende ogen naar de “muilkorflozen” van zij die menen de vleesgeworden moraliteit te moeten incarneren. Velen dragen ‘m nog slechts uit plichtsbesef, aan de elleboog, hangend aan één oor of rond de hals.

Op het openbaar vervoer en in winkels blijft het een verplichting (waaraan iedereen zich mooi houdt), maar eens buiten kan het ding niet snel genoeg van de mond. Sociale afstand blijkt ook al een vrij abstract begrip in deze veel fysiekere cultuur. Geen hond die er bovendien om maalt om een hand of omhelzing te geven en geen carabinieri of agent die, omdat hij het pakken van de echte boeven wat omslachtig vindt, op het idee komt om onder je neus te komen hangen en zich ervan te vergewissen of het reukorgaan wel volledig verpakt zit. Boetes werden nochtans vastgesteld (van 200 tot 450 €) en zijn behoorlijk (al zijn ze verre van zo disproportioneel als bij ons) maar dienen niet om plaatselijke begrotingen in evenwicht te krijgen. Het veel striktere België krijgt de pandemie niet onder controle, in Italië loopt het met de spreekwoordelijke Italiaanse flair echter op wieltjes. De cijfers bewijzen het. Bergamo, de ergst getroffen stad, is officieel coronavrij! De opvolging en handhaving van de maatregelen in Italië gebeurt op veel spontanere wijze dan in ons land: streng, maar met oog voor menselijke feilbaarheid en in het volkomen besef dat het “nieuwe” normaal geen nastrevenswaardige orde moet worden, maar een uitzondering moet blijven. Italië mag dan een land met een grote “verdeeldheid” zijn (tussen noord en zuid, tussen de federale staat en de regio’s, tussen partizanen en fascisten, tussen republikeinen en monarchisten …), met een bekrompen Vlaamse “polarisatie” (tussen linkse moraalridders en rechtse “bezetenen”, tussen fietsers en automobilisten, tussen stadsvernielers en stedelingen … tussen mondmaskerdragers en niet-dragers) valt het in het zuidelijk land best aardig mee.

Dit wil natuurlijk niet zeggen dat alles nu koek en ei is in het zuidelijk land. Allengs komen de echte problemen terug boven drijven en het hoeft niet eens te verbazen dat die problemen niks met corona te maken hebben. De “kanon op mug”-strategie heeft vele Italianen op de rand van de afgrond gebracht met een torenhoge werkloosheidsgraad en zelfs regelrechte verpaupering tot gevolg. Italië dat al eeuwen bekend staat voor zijn luxegoederen (de economische achilleshiel) produceert veelal producten die er in de internationale handel als eersten afvallen en er als laatsten terug bijkomen. En ook met het toerisme wil het nog niet lukken, de emotionele oproep van de knappe maar volslagen incompetente Virginia Raggi (M5S), sindaca (burgemeester) van Rome, ter gelegenheid van de inhuldiging van de “bevroren” led-verlichting op het Pantheon ten spijt. De Confcommercio, de Italiaanse confederatie van bedrijven in de commerciële, de toeristische en de tertiaire sector (700.000 leden) berekende voor dat 93% van de Italianen in eigen land blijven (ze krijgen er een premie voor!) en het buitenlands toerisme gedaald is met maar liefst 80%. In Milaan staat niemand (!) aan te schuiven voor de Dom (Kathedraal) en ook de straten liggen er kalm bij. In parken en bermen zie je veel meer Italianen picknicken dan anders, de BBQ binnen handbereik (dat mag hier nog). Voor het toeristische land bij uitstek betekent corona een aderlating van jewelste! Reden waarom Diego Della Valle, meerderheidsaandeelhouder van Tod’s & Hogan (schoenenmerk), opgeroepen heeft om de Italiaanse commerce te steunen. Want als de Italianen het niet zelf doen, dan zal de maffia het wel doen! In het zuiden floreert die als nooit tevoren! Met een bedrag aan wereldwijde werkingsmiddelen, waarvan de compleet onbekwame EU zelf nog duizelt, schrijven ze de ene witwassende lening na de andere uit aan zelfstandige neringdoeners waarvoor het moeilijk kiezen is tussen het faillissement aanvragen (en zich dus in vreselijke armoede storten) voor de kleine maar fijne zaak die ze jarenlang hebben opgebouwd of het maffiose zwaard van Damocles boven het hoofd weten bengelen.

De noodzaak om vakantie in “eigen” land te houden, heeft overigens nog een ander nadeel: ook moslims geraken niet op hun jaarlijks uitje naar Marokko of Turkije. Het aantal hoofddoeken in het straatbeeld blijft weliswaar matig, zeker voor wie België gewoon is, maar is toch gevoelig gestegen. En ook in Italië geen spoor van multiculturele verbroedering: die blijft slechts bestaan in de hoofden van ivoren-toren-academici die hun koele kantoren met airconditioning niet buiten geraken. Moslim versus Europeaan, het blijft een onderkoelde relatie. En dat heeft niks met de Europeaan te maken! Maar het echte probleem situeert zich nog zuidelijker. Vergeet al wat U al gelezen heeft over Lampedusa: het is nog veel erger dan dat! De Lapedusiani willen de noodtoestand, niet voor corona, maar voor het terugdringen van de vluchtelingen die bij honderden per dag, duizenden per week het eiland, dag en nacht, overspoelen. Wedden nochtans dat de VRT die ene dorpsgek op Lampedusa zal vinden die voor de camera komt vertellen dat hij toch zo inzit met die dutskes van avonturiers? De toestand begint echter stilaan onhoudbaar te worden en laat zich over heel Italië voelen. Nooit in het verleden kwamen zoveel vluchtelingen aan. De havens van het eiland zijn scheepskerkhoven geworden, de bewoners hebben moeite met de bescherming van eigen spulletjes en ’s avonds blijven ze best gewoon binnen. Maar ook ik het Noorden komt men er niet meer onderuit. Wie de stoptrein neemt van gelijk welke onbekende vlek naar Milaan ziet ze in elk station: de aangespoelde negers van Lampedusa. Ze zitten er, hangen er, liggen er languit te slapen, misschien brengen ze wel het thuisfront op de hoogte van hun geslaagde campagne met hun “state-of-the-art-mobieltjes”. Ze dagdieven en lanterfanten in een decor dat het hunne nooit zal zijn: haveloos, compleet initiatiefloos, niet wachtend op de trein, maar op een linksdraaiende, goedgelovige Godot met een zak geld en voordelen, zonder muilkorf maar mét coronabesmetting! Aan de verplichte quarantaine van twee weken hebben ze lak, liever ontsnappen ze uit de kampen, hun eigen “illegaal geluk” tegemoet. Vorige week braken er 23 avonturiers uit in Umbrië, thans honderden in Sicilië.

De derde golf

Bij ons droomt de machtsgeile Van Ranst al openlijk van de derde golf, in Italië kennen ze niet eens de tweede, maar als die er komt, weet elke Italiaan wie ervoor verantwoordelijk zal zijn. Een paar dagen terug nog werden er 129 besmetten in één lot aangetroffen. Als druppel op een hete plaat wil de regering nu een quarantaineschip voor 400 aangespoelden huren. Kostprijs: 4,8 miljoen € per 92 dagen, meer dan 50.000 € per dag; het eten, uiteraard aangepast aan de verschillende religies, niet mee in de kostprijs gerekend. Blijft maar binnen, lieve Europeaan, respecteer maar een avondklok, laat U maar muilkorven, open uw portemonnee maar voor disproportionele boetes bij de minste onopzettelijke overtreding… de verspreiding van corona laten we wel over aan de echte “specialisten van elders” die niet diep genoeg in de watten kunnen gelegd worden! In Milaan wordt zelfs het water uit openbare fonteinen gebruikt als douche en hoelang zal het duren voor de spuwincidenten weer gaan toenemen? BLM, weet U wel! Nog een geluk dat ze Kathleen Van Brempt alles in het oor moeten fluisteren of ze had het, na de klimaatvluchtelingen, al over de coronavluchtelingen gehad!

La Signorina

In deze afgrijselijke omstandigheden hoef je zelfs geen glazen bol te hebben om de stijging van de criminaliteitscijfers te voorspellen. Er zijn immers nog zekerheden, hoe gruwzaam die ook mogen zijn. En net nu de eerste politieagente (poliziotta) van Italië werd gevierd, Rosa Scafa. Ze werd 95! Heel haar carrière heeft ze zich beziggehouden met achtergelaten minderjarigen en prostituees, waarvoor ze “la signorina” (de dame) was. Begonnen bij het korps uit geldnood (er moest brood op de plank komen), werd ze al vrij snel “verliefd” op de job, waarna ze er, in het kranteninterview aan haar gewijd, fijntjes aan toevoegt: “I colleghi mi hanno sempre trattata come una di loro, mai une volta che il mio essere donna sia stato un problema” (De collega’s hebben mij altijd behandeld als een van hen, nooit heeft mijn vrouw zijn een probleem opgeleverd). Zou Rosa weten dat de leden van haar geslacht volkomen ondervertegenwoordigd zijn op Lampedusa? Zou zij weet hebben van de driestheid waarmee in onze moderne samenleving, in tegenstelling tot de hare, de criminaliteit van aard is veranderd, zelfs in het land van de maffia? Het kranige vrouwtje van 95 weet wel beter! Alle Italianen weten trouwens beter! In Rome stond een gedrogeerde en verwarde Afrikaanse verrijker agressief het verkeer op te houden en gewelddadig uit te halen naar toeterende automobilisten die door hem verhinderd werden om te gaan werken; werk dat hen moet toelaten het loon te verdienen dat voor de opvang en de noden van diezelfde “nieuwkomer” genadeloos wordt afgeroomd. In Firenze gingen drie negers bloedhard en animaal met elkaar op de vuist als moesten ze eigenhandig en hoogstpersoonlijk een ingevoerde stammentwist uitvechten. In de Milanese uitgangsbuurten Darsena en Naviglia stonden dan weer twee Pakistani met kapotgeslagen flessen tegenover mekaar: resultaat een bloedspoor van 150 meter! Eerder was er niet ver daar vandaan reeds een Braziliaans transvrouwtje – of was het een mannetje? – met 50 messteken om het leven gebracht – terwijl zelfs in de tijd van Julius Caesar 23 al ruimschoots volstonden … Voor de bewoners is het duidelijk, de Corriere citeerde hen in een kop: “stop alla deriva violenta” (stop de geweldontsporing).

Het Europese Recvery Fund

En wat doet de Italiaanse senaat? Die verwijst Salvini nog maar eens door naar de rechter omdat hij, tijdens zijn ministerschap, de grenzen sloot voor het als vluchtelingen vermomde leger van veroveraars. De huidige politiek in haast alle West Europese landen heeft duidelijk het volk als eerste vijand, en de vijand van de vijand, de vlottende gelukzoeker, wordt dan de logische vriend. Hoe dat zal aflopen is nog verre van duidelijk. Premier Conte en z’n minderheidsregering kunnen weliswaar even ademhalen met de 209 miljard die zij – terecht! – van het Europese Recovery Fund hebben gekregen in de nasleep van de coronacrisis! Italië is per slot van rekening een van de oprichtende staten van de EU en de crisis was groot! Als het water in Bangladesh aan de lippen staat, in Peru de aarde beeft of de Palestijnen door hun voorraad stenen zitten, kan de EU niet snel genoeg en unaniem helpen, maar als een Europees land de grootste noodsituatie na WO II doormaakt, moeten de noordelijke landen zich zo nodig in een nationalistische kramp wringen. Het is in de geschiedenis ooit anders geweest wanneer onze contreien het hoofd te bieden hadden aan een gemeenschappelijke belager … Veel respect voor Geert Wilders, maar hier volg ik hem met de meeste klem niet! Italië is trouwens Griekenland niet. Er zit echter ook een andere kant aan de medaille: van de 209 miljard is slechts 81,4 verworven; 127 miljard wordt toegekend als lening. Dat bedrag zal blijven wegen op de begrotingen van de komende jaren en Italië EU-afhankelijk maken. Bovendien wordt de verkrijging van de fondsen gekoppeld aan het akkoord van de Europese commissaris voor Economie – maar dat is de Italiaanse ex-premier en top-grijze muis Paolo Gentiloni, uiteraard residerend onder de socialistische PD-koepel. Het akkoord heeft draaiorgel Gianluigi Paragone – ex-journalist, ex-Lega, ex-M5S, thans onafhankelijke – er in ieder geval niet van weerhouden de nieuwe partij “Italexit” op te richten, wier naam perfect aangeeft waarvoor ze staat.

Fratelli d’Italië

Eerste politieke afrekening volgt bij de regionale verkiezingen in September, dan trekken 7 regio’s naar de stembus (Valle d’Aosta, Ligurië, Campanië, Toscane, Marche, Apulië en Veneto). Eigenlijk moesten die verkiezingen al in mei plaatsgevonden hebben, maar door Corona werden ze uitgesteld naar september. Dit zal de eerste electorale post-coronakrachtproef worden! Net voor Corona, op 26 januari, was het al de beurt aan Emilia-Romagna en Calabrië. Breed werd toen in de pers uitgesmeerd dat Lucia Borgonzoni (Lega) in het zand moest bijten voor Stefano Bonaccini (PD) – veel bijten was er trouwens niet aan, hoor! Beiden eindigden, in het van oudsher socialistisch bolwerk, respectievelijk op 43 en 51% – maar veel minder aandacht werd in onze pers besteed aan de regionale verkiezingen in het zuidelijke Calabrië waar de centrumrechtse kandidaat Jole Santelli, met steun van de Lega, een aardige score neerzette van 55%, tegen goed 30% voor de centrumlinkse kandidaat Filippo Callipo. Met respectievelijk 3,5 en 2,8% van de stemmen kwam de M5S, ooit vooral sterk in het zuiden, niet eens met het neusje aan de raam. Nu is het dus uitkijken naar de regionale stembusslag in september. Peilingen te over in Italië met, al naargelang de opdrachtgever, andere cijfers. Wie een gemiddelde trekt, komt ongeveer op volgende verdeling uit: de Lega blijft de grootste partij met om en bij de 25%; wat, heel bizar, Elisabeth Bertrard van de Nederlandse toeristische website Dolcevia liet schrijven: “Salvini mekkert wat, maar daar wordt steeds minder aandacht aan geschonken”. Als de toeristische informatie van Dolcevia even accuraat is als haar politieke, staan we er goed op … of het moet zijn dat Elisabeths Italië zich beperkt tot dat van Mini-Europa in Brussel! De PD (socialistische koepel) strandt op 20% (al geven sommige peilingen haar net geen 13%), de M5S haalt grosso modo 15% (in sommige peilingen niet eens nog 10%). Grote verassing zou wel eens kunnen komen van de Fratelli d’Italië (partij rechts van de Lega), geleid door de aaibare Giorgia Meloni. De “broeders” komen uit op 15%, de grootste stijging ooit voor de partij, wat communicerende vatengewijs de lichte daling van de Lega kan verklaren. Wat het wordt zal zoals steeds pas op verkiezingsdag duidelijk worden.

Ondertussen doet links gewoon verder waar het goed in is: met karaktermoord. In Lombardije ligt thans de Lega-“governatore” Attilio Fontana onder vuur. Hij zou – in volle Corora! – witte dokterjassen (sanitaire overalls) hebben aangekocht op rekening van de regio Lombardije en nadien weggegeven hebben aan een instelling van een bekende van hem … Tja, stel U dat, tijdens Corona, maar eens voor! En vijf jaar geleden zou hij zelfs 5 miljoen € doorgesluisd hebben naar een Zwitsere bankrekening, al weet men, zoals gewoonlijk, nog steeds niet of dat werkelijk zo is (bewijzen ontbreken vooralsnog) en of het hier een geval van belastingontduiking, dan wel -ontwijking betreft. Als er toch iets zou stinken, moet Fontane maar zijn conclusies trekken, maar van alle rechtse partijen blijft deze “galantuomo” (gentlemen) alle steun krijgen. Aftreden of niet? Een vraag die we misschien maar eens moeten voorleggen aan onze Karel De Gucht, die schijnt hier alles van te weten! Wat er ook van zij, in september valt, tenminste voor wat de 7 regio’s betreft, het verdict. Kan de partij van Conte zich handhaven door een Recovery Fund-effect, of geeft de crisis in Lampedusa, die veel cultuurverterender wordt geacht, toch de doorslag? Over Corona zal het, als God het belieft, in ieder geval minder gaan. Wij blijven duimen voor “de goei!”

***