In het toonaangevende magazine The Atlantic (Monthly) verscheen een boeiend stuk van Edward Isaac Dovere over ‘What Americans don’t know about Joe Biden’.
**
In wezen presenteert Joe Biden (in de Senaat sinds 1972 en daarna in het Congres) zich als een gast die niet Trump is. Meer niet. Zijn economisch programma is vaag, zijn visie op sociale vraagstukken is beperkt tot slogans en voor de rest bepleit hij een voortzetting van Obama’s beleid. Men weet enkel dat hij de witte butler van de zwarte president was, bij wijze van spreken. Hij was nooit een sterspeler, maar eerder een groepslid. De laatste maanden is hij bovendien nauwelijks buiten gekomen. Zijn laatste persconferentie dateert al van april en die was dan nog via Zoom. Hij was één keer in Philadelphia voor een campagnemoment: er daagden 4 mensen op, waaronder een lokale mandataris. De streaming ervan duurde 90 minuten en trok slechts een handvol kijkers. Buiten wat lippendienst aan de Black Lives Matter-olievlek, een klad voorspelbaar gemurmel over het klimaat en het eeuwig uitpakken met zijn ‘working class’-afkomst staan er bitter weinig plaatjes op zijn politieke juke box.
Binnen een aantal focusgroepen had men bij de Democraten gepolst naar Bidens imago. Best oké, aardig, ervaren en seniel, dat waren de omschrijvingen voor Sleepy Joe (deze Trump-term was ook doorgedrongen tot bij de positief ingestelde focusgroepen). Het beeld van een fragiele ouderling die bang is voor het virus contrasteert stevig met een gezonde Donald Trump die onversaagd handen schudt, dagelijks in de media opduikt en die zich flink laat gaan bij een rally met enthousiaste fans. De meeste kiezers voor de Democraten hadden liever een andere kandidaat dan Biden gehad. Ook dat is een handicap wanneer tegen 3 november het virus mensen zal weghouden uit het stemhokje. Het vleesgeworden compromis tegenover iemand die ondanks zijn barokke persoonlijkheid sterker lijkt om de gehavende economie weer overeind te krijgen.
Zelfs wie vanuit Europa moest toegeven dat de Amerikaanse economie onder Trump boomde, Biden zwak stond en de onderbuik van het electoraat zo zijn redenen had om voor een tweede portie Trump te kiezen, haakt nu af omdat de aanpak van de pandemie in de soep draaide. Wie kan nog in die narcistische charlatan met zijn racistische leugens geloven, vragen vele commentatoren zich verbijsterd af. Amerikanen die zich na een dal opnieuw uit de put hijsen hebben meestal meer vertrouwen dan men in Europa vermoedt. Binnen een elite, die op de knieën gaat voor een door zelfhaat ingegeven romantisch gekleurd ideaal van een slavenvrije wereld, hoopt men dat het neerhalen van Trump iedereen zal overtuigen. Wij zullen mogelijkerwijs overtuigd zijn na 3 november. Het kan een ontwaken met zere knieën worden.
***
