De minder aaibare maoïst Marc Van Ranst oreerde in De Morgen en Het Laatste Nieuws: ‘We zijn te geobsedeerd door wat er in Peking gebeurt’.
**
Dat was vroeger wel even anders bij de Chinagezinde communisten, zoals haarscherp beschreven in het boek ‘De dokter is uw kameraad niet’ van Louis Van Dievel. Zijn fictie verhaalt ongezouten over de niet-fictieve Jan Van Duppen, de dokter/arbeider/ politicus die aan de AMADA-PVDA-sekte is weten te ontsnappen. Peking dicteerde en de PVDA volgde. Een beetje zoals de WHO vandaag. Een hoogst onvriendelijk clubje, blijkt uit het pittige boek. Wellicht heeft Marc Van Ranst in die kringen zijn afkeer voor handen schudden opgedaan. We kunnen ons levendig voorstellen dat die middens niet bevolkt worden door smetteloze personen.
‘De oudere witte komiek’ Urbanus, zo wordt hij neergezet en neergehaald met een gretigheid die aan de beeldenschennis doet denken. Zijn misdaad tegen de menselijkheid? Hij vond dat men humor wel diende te begrijpen alvorens die te bannen, dat witte Vlamingen het ook niet per se met z’n allen gemakkelijk hebben gehad en dat een madammeke wier handtas was geroofd misschien iets minder sympathie kan opbrengen voor de boze betogers. Wat een bloederigheid in de hertenblik waarmee de sociale seuten hun sukkelgroep observeren. Troost u, beste lezers, in ‘tScheldt zal ‘blank’ nooit een scheldwoord worden. Waarmee niet gelachen mag worden, daarmee kan men enkel wenen.
Extreemlinks mag duidelijk meer dan extreemrechts binnen de ‘objectieve’ duiding die men ons als levertraan oplepelt. De kwaliteit die De Standaard zichzelf toedicht is van een bedenkelijke aard als je ziet hoe een niet te stelpen opiniediarree met verve het bekladdingskampioenschap wint. Van Steven De Foer tot Marc Reynebeau en al hun sexy collega’s ertussen: de behoefte tot publiekelijk biechten heeft bij de krant elke gêne doen verdampen. Dag na dag pimpt men slachtoffers van ‘The Man’.
Historici worden opgegraven uit hun academische sarcofagen om het witte verleden zwart te maken. Naast de kurkdroge nieuwe lay-out van de krant gutsen de zelf verachtende aanklachten tot op uw schoot. Bij De Standaard behandelt men zijn oudere lezers als inwoners van een woonzorgcentrum in tijden corona: weg ermee! We kunnen aannemen dat de lezersschare van dit volksvijandig vehikel explosieve uitbreiding heeft genomen in de Brussels Matongewijk. Ware het niet voor de zaterdagse boekenbijlage, dan zouden we De Standaard enkel doorbladeren op de leesplek van een café waar de drank onuitputtelijk is. Anders is het te uitputtend om al die klappen in het gezicht te verduren.
***
