Kennis & Cordy, het lijkt wel een advocatenkantoor voor kwaaie zaken maar beide zijn respectievelijk schepen en districtsburgemeester in Antwerpen. Het duo is alweer bevallen van een vondst om de Antwerpse burger duurzaam te treiteren. Let op (!): “Duurzaam” heeft hier betrekking op het getreiter, niet op de vondst! Nu moet zo nodig de Meirbrug autovrij. Van inspraak is deze keer niet de rede, dat moet sinds Corona blijkbaar niet meer. Het ziet ernaar uit dat die intellectuele keutels doorgaan tot de laatste autochtone Antwerpenaar met een zucht de stad heeft verlaten. De cirkel zal rond zijn of zal niet zijn, zullen we de ooit populaire promiscue kanaalduiker maar parafraseren. Na de val van Granada was het de laatste Moor die met een zucht de stad verliet, nu zijn wij het!

Na het LEZ, de speelstraten, de fietsstraten en de handenvol geld kostende verwoonerving van de historische binnenstad – bovenop alle andere file veroorzakende versmallingen, circulatieplannen (nu ook voor voetgangers!) en onleesbare kruispunten – gaan ze als twee handen op één moddervette buik nu ook de Meirbrug aanpakken. Niet voor iedereen was de “Blijf in uw kot!”-aanbeveling blijkbaar even vruchtbaar, zeker niet voor deze Paling en Co van de stadsvernietiging. O, en vergis U niet, net als de bekende strip is Paling de korte dikke en Co de lange smalle.

Klaarblijkelijk zijn beide heerschappen in een interne partijstrijd gewikkeld voor de titel: “Onvervalste Dokter Dood van ’t Stad”. Dat hun “experimenten” daarbij zonder uitzondering de bewoners treffen ten voordele van de shoppers en ander efemeer volk, lijkt wel het laatste van hun zorgen te zijn. Toen Keizer Karel zijn blijde intrede hield in Antwerpen kon hij nog onder de indruk geraken van de schoonheid van de stad; hij werd dan ook ontvangen door een schare patriciërsdochters verkleed in nimfen en nereïden (dus halfnaakt!). Na de doortocht van Paling en Co zal werkelijk alle schoonheid en grandeur koppig opgeofferd zijn aan de autohaat. En van stadspatriciërs is al lang geen sprake meer! Hier regeren nog slechts een paar sultans, achternagezeten door een schare geheimzinnig ingezwachtelde odalisken, die zich toch niks aantrekken van God of gebod.

Kijkt de adelaar op het stadhuis nog wel heel fier maar hopeloos gedateerd richting Aken, dan vallen beide stedenbouwkundige dokters – of zijn het virologen? – in aanbidding op hun knieën neer richting Gent, waar ze ook al vakkundig elke sociale cohesie uit de stad geknepen hebben.

Kennis & Cordy geven zo wel een heel eigenzinnige invulling aan de partijafkorting. Het Nil Volentibus Arduum (niets is moeilijk voor hen die willen) van de eertijds zegevierende en nog een tikkeltje gezwollen De Wever werd onder de onkundige handen van zijn gildebroeders zonder moeite “Niks Voor Antwerpenaren”. Het lijken wel twee soldaten die zich onder de oorlog van loopgraaf vergist hebben en bij de (linkse) vijand terecht zijn gekomen: de ene zo doof als een kwartel, de andere zo blind als een mol en maar schieten op het eigen volk: “heb ik geschoten, heb ik geschoten?”, “Heb ik hem geraakt, heb ik hem geraakt?”. Ook de nieuwe N-VA collaboreert gezwind met het socialisme, al maakt het ondertussen niet meer uit of het de nationale dan wel de internationale variant is. Bij de gemeenteraadsverkiezingen was de N-VA al 2,4 % gezakt, maar het zetelaantal bleef stabiel. Nu de prognoses ook minder zetels voorspellen, zullen ze de stad eens helemaal kapot maken, sie. In militaire termen heet dat de strategie van de verschroeide aarde of op het ietwat lagere Paling en Co-niveau: “wij nie, niemand nie!”

In datzelfde verkiezingsjaar beloofde onwetende Kennis en pseudo-cordiale Cordy nog de stadsassen ongemoeid te laten. Naar vaststaande politieke traditie wordt ook deze belofte na nog geen twee jaar al met de voeten getreden. Katelijnevest, Huidenvetterstraat en Nationalestraat worden doodlopende straten: “koud” geknepen door de bloeddorstige en vernielende handen van de twee finalisten van de “dr. Mengele-contest voor stad en straat”! Als het op beton storten aankomt, zijn ze niet te kloppen, al zijn ze in “bomen vellen” toch ook haast kampioen! Heel de Charlottalei werd kaalgeplukt voor twee riante fietspaden, want de fiets lijkt veruit het enige vervoersmiddel te zijn dat – in deze havenstad! – nog geduld wordt. Voor het overige draaien hier nog slechts de betonmolens, druk doende de lelijkheid te verheerlijken en het de bewoners onmogelijk te maken om nog een mooi en “stedelijk” plekje in de stad te vinden.

Naast het Centraal Station verrijzen straks twee torens van over de honderd meter! Wie dáár vooral in beeld komt is die andere N-VA coryfee, Annick De Ridder, schepen van de haven, stadsontwikkeling en ruimtelijke ordening: een portefeuille die omgekeerd evenredig is aan haar volume. Als havenschepen weet deze “mus van Antwerpen” zich bijzonder goed te verschuilen achter de torenhoog gestapelde havencontainers, maar als het op ruimtelijke wanorde aankomt, tsjilpt ze zo breedsprakerig als was ze een albatros! De aannemers weten perfect waar ze haar nest heeft gevlochten. De vraag blijft of er nu echt geen authentieke Antwerpenaren meer te vinden zijn die dit wanbeheer en – beleid gerechtelijk willen aanvechten. Als zes aangespoelde bobo’s erin slagen de Sinksenfoor te doen verplaatsen naar een plek waar geen fatsoenlijk mens ook maar één voet wil zetten, moet het toch mogelijk zijn “en masse” dit “dorpse bewind van de lelijkheid” te bestrijden.

***