In ‘tScheldt vindt u regelmatig stukken over klassieke komieken, knotsgekke formats, foute humor en sarcastische schotschriften. Denk aan onze reeks ‘Liever comedy dan komedie’ of aan de overzichten van internationale cartoons. Omdat er al zoveel boeken bestaan die je leren om succesvol te zijn maken we u attent op een vergeten publicatie die aantoonde dat het prima is om onbekwaam te zijn, naar de mening van auteur Stephen Pile in 1979. Zijn ‘The Book of Heroic Failures’ kreeg geweldige kritieken en deed de lezer schateren. Een uitstekend panorama van niet-bereikte doelen, een ribbenkrakende troost voor wie niets kan en een inspiratie voor allerlei zinloos advies. Succes wordt immers zo overschat, aldus Pile die dan maar een vermakelijke klunzenclub stichtte.

The Not Terribly Good Club of Great Britain bestaat uit leden die zo feilbaar mogelijk zijn. Hoe minder ze iets weten te verwezenlijken en hoe meer ze mislukken, hoe meer toekomst er is voor hen in deze helemaal niet exclusieve club. Onze natuurlijke staat is er een van incompetentie. Gedrenkt in het sap der sukkelaars vertoont de geschiedenis van de mensheid een bevredigend lage maatstaf. Het is niet eenvoudig om in een wereld van succes superieure mislukkingen op te sporen. Alles wat er zoal kan misgaan in menselijke ondernemingen werd schaamteloos en zonder enige scrupules bijeen gescharreld in dit olijke boek. Niet alle leden die bijdragen leverden scoorden slecht en dat is spijtig, want de bedoeling was er een waardeloos werkje van te maken. Dit alles vormt de bevrijdende inleiding van ‘The Book of Heroic Failures’. Daarna volgt een ontspannende opsomming van Britse miskleunen.

Slechtste protestmars ooit

Nemen we als voorbeeld de slechtste protestmars ooit. Op 26 mei 1979 organiseerde de Britse Communistische Partij een daguitstap naar Calais om er te betogen tegen de Gemeenschappelijke Europese markt. Men plande een mars door de straten met een jazzband en daarna een ontvangst op het stadhuis door de communistische burgemeester. Bij aankomst vernamen de 250 gemotiveerde deelnemers dat de mars was afgeblazen omdat het zwaar regende en er niet direct een eind aan zat te komen. Bovendien was de jazzband geannuleerd, want de muzikanten wilden niet optreden zonder piano, die te duur bleek te zijn geweest voor de lokale organisator. Op de koop toe waren de Britse communisten hun spandoeken vergeten in Dover waardoor een troepentocht door de straten van Calais onbegrijpelijk zou zijn geweest voor de Franse citoyens. Dus zouden ze na de lunch een korte wandeling maken naar het stadhuis. Aangezien er alleen maar een eethuis met plaats voor 250 man te vinden was net tegenover datzelfde stadhuis, kon je wel degelijk van een extreem korte wandeling spreken. Ter plekke speechen leek logisch en bovendien lonkte de passioneel naar uitgekeken receptie nog. Alhoewel.. bleek toch wel dat er een dubbele boeking was zeker? De burgemeester ontving een delegatie van voetbalscheidsrechters en met dat soort lui wil je het echt niet aan de stok krijgen. De internationale vakbondsmeeting had nog soelaas kunnen bieden, ware het niet dat die inmiddels voorbij was omdat op dat moment de Britse communisten hadden zitten schransen. De informele samenkomst met de Communistische Jeugd van Calais later die avond ging ook niet door omdat die ernstige jongeren eerder opteerden voor een diepgravende analyse dan wat te gaan zitten zuipen met die oude rode Britten. In het krantenverslag van die dappere dag citeerde men de organisator: ‘Het is toch echt allemaal wat in de soep gedraaid’ (‘It’s been a bit of a mess all round’). De revolutie zou die dag niet plaatsvinden;

Zich resultaatvrij afbeulen

Nog eentje: de man die men maar niet opgehangen kreeg. Ene Joseph Samuels uit Australië werd in 1803 opgehangen maar de 3 pogingen daartoe waren tevergeefs. De 2 eerste keren brak het touw en bij de 3de maal bleef de heer Samuels gewoon bungelen tot iedereen het beu werd. De man werd dan maar op vrije voeten gesteld aangezien de doodstraf op hem geen vat had. De minst succesvolle beul was dan weer de Britse James Berry die in 1885 tot 3 keer toe iemand probeerde op te knopen maar telkens opnieuw klemde het valluik. De gevangene werd uiteindelijk terug naar de cel gebracht tot hij voortijdig werd gelost en nog 16 jaar als vrije man leefde.

De Zangeres met naam

Zonder enige twijfel was de afschuwelijkste zangeres ooit de steenrijke en aimabele Florence Foster Jenkins. Deze excentrieke dame trad zelfs op in Carnegie Hall in 1944 én ze maakte een plaat die gek genoeg ook redelijk verkocht. Over haar werd een puike, hilarische en vooral gevoelige film gedraaid met een onnavolgbare Meryl Streep die op perfecte wijze vals zingt en daarmee je hart verovert. O, wat wil je als kijker dat ze er niet naast zit, maar jawel, hoor: de noten komen er uit maar nooit in de correcte volgorde of toonhoogte. Magistraal, zulke vrijheid van succes!

***

Foto: Florence Foster Jenkins, de vermoedelijk slechtste zangeres ooit

***