Met sommige “vrienden” heb je geen vijanden meer nodig. Wouter De Vriendt van Groen! is er zo ééntje. Zijn partij had ‘m, na z’n studies aan de VUB, gauw teruggeduwd naar zijn geboortestad Oostende, aan de rand van het land, omdat ze daar wel veel zee en zand hebben maar vooral weinig “groen”. Daar kon hij weinig verkeerd doen!

**

Dat scheen dan toch niet echt te helpen, dus werd De Vriendt, die elke verkiezing;een beetje minder populair wordt (14.700 stemmen in 2014, 14.596 in 2019), vakkundig gedeporteerd naar de commissie Buitenlandse Betrekkingen. Binnenlands had de man schijnbaar geen nood aan betrekkingen en voor een ministaatje als België is véél buitenland hebben een zegen! Afghanistan, Libië, Libanon en andere Club Med-vakantieparken zijn tegenwoordig zijn ding; afgezien dan van Defensie, zijn tweede liefde. Liefst nog zou hij de Belgische soldaatjes zien vechten met houten geweertjes onder het uitstoten van opeenvolgende PANG!-kreten.

Af en toe, maar godzijdank toch niet teveel, mag hij nog eens iets onder zijn eigen naam in de Belgische pers laten verschijnen. Komt zijn fotootje, niet groter dan een vergeelde postzegel, bij de “pennenvrucht” te staan zodat we dit groen smoelwerk toch nog een keer in beeld krijgen en we er ons alweer akelig van bewust kunnen worden dat “het” (genderneutraal, dat spreekt!) nog leeft. Dat overkwam ons op 5 februari jl. in De Standaard, de katholieke gazet van ooit, maar nu klaarblijkelijk opgekocht, minstens van een volle zak witgewassen subsidies voorzien, door Kim-Jong Un uit Noord-Korea, de enige die zich in de artikels van dit pamfletje nog kan terugvinden.

De Vriendt wilde in een vrije tribune zijn licht laten schijnen over de zaak Mila. Het 16-jarig Frans lesbiennetje dat haar vinger graag “in de kont” van de islam wou steken. Wij gunnen natuurlijk ieder diertje zijn pleziertje, zeker de LGBTI+VWXYZ-mensjes, al was te verwachten dat zo’n verlangen wel in het “verkeerd gat” van bepaalde bruine rakkersbendes zou vallen … “Eigen gat eerst”, moeten de moslims gedacht hebben, waarna zij zoals gebruikelijk alle in Europa reeds aanwezige jihadisten optrommelde om jeugdige Mila de keel over te snijden: een bezigheid die klaarblijkelijk wordt aangeraden in de koran, een soort islamitische Kamasutra waar wurgseks en koppensnellen erotische hoogtepunten opwekken.

Na Gretl, Anuna en Kyra bracht ook Mila zo goed als alle volwassen pennen in beweging, maar nu terecht! En dan durft Peter Mijlemans in die andere vod, het Nieuwsblad, nog schrijven dat jongeren veel te weinig aandacht krijgen. Maar enfin zeg! Nu goed, de gazetten moeten ook vol geraken, nietwaar! Als iedereen dan die Mila-uier al compleet uitgezogen heeft, tot op het kurkdroge af, kon Wouter De Vriendt het toch niet laten ook nog eens een paar lijnen neer te schrijven over het voorval. Nu kun je zeggen: “liever wat lijnen schrijven dan snuiven”, maar in dit geval is deze waarheid toch hoogst betwistbaar!

“Religie”, zo schreef De Vriendts ghostwriter, “mag het mikpunt zijn van beledigingen”. Dat is waar, als de beledigingen maar geen sneeuwvlokjes treffen, want dan is voor Groen! het kot te klein! Maar met Mohammed mag inderdaad maximaal gelachen worden, zeker als Mohammed en zijn onderdanen menen een meisje van 16 met de dood te moeten bedreigen omwille van het wereldkundig maken van een “vinger-verlangen”!

En nu komt het! Na de vaststelling geeft De Vriendt een voorbeeld weg en voegt meteen de daad bij het woord; hij zal eens laten zien, si, hoe je dat zoal doet, een religie beledigen: “Als ik wil zeggen”, schrijft hij, “dat – tromgeroffel – het christendom een stompzinnig sprookje is en dat de katholieke kerk vol pedofielen zit, mag ik dat zeggen”. Ja wadde, Wouter! Wat een heroïek! Dat is, om het in defensie-termen te zeggen, ten oorlog trekken tegen Duitsland, alle Fransen doodschieten en denken dat je nu een stuk of zes medailles voor moedig verzet gaat opgespeld krijgen … Of nog anders gezegd: dat is aan de toog een hoge borst opzetten tegen een uit de kluiten gewassen bodybuilder om dan angstig weg te lopen en diens klein broertje van zes als vergelding een pets in het aangezicht te geven. Ach, Groen! Het blijft toch de partij van verraders, zelfs al heten ze De Vriendt. Hij was al de verrader van de “eigen” cultuur, de “eigen” ziekteverzekering, het “eigen” OCMW, de “eigen” defensie en nu ook nog … de “eigen” dapperheid!

***