Vanaf het grote woonkamerscherm keek een loensende dame met twee vlechten streng naar Hans. Ook toen hij zijn gezicht van het beeldscherm wegdraaide, voelde hij haar dwingende blik op zich gericht. “Heb jij vandaag al iets voor het milieu gedaan?”, begon ze op fluistertoon. Daarna luider: “Ik wil dat je in paniek raakt, nu!”

Zijn green phone liet een vogelgeluidje horen. De nieuwe eco-puntenstand was binnen: 255.000. Nog even en Hans zou zijn ruime appartement moeten verlaten. Bij minder dan 250.000 punten stroomde hij automatisch door naar de categorie “vervuiler”. De categorie mens die wegens een onverantwoorde omgang met het klimaat het recht op een eigen woning had verspeeld.

Het was inmiddels zeven uur ’s avonds en tijd voor het dagelijks caritatief sporten. Hiervoor stonden in de milieuruimte zogenaamde velokickers paraat. Zodra je ging zitten en je voeten op de trappers zette, werden deze met automatisch, klimaatneutraal klittenband vastgezet totdat de energie die diezelfde dag was verbruikt, weer compleet was opgewekt. Normaal gesproken was hiervoor ongeveer anderhalf uur fietsen nodig, maar vandaag had Hans gezondigd. Hij was namelijk door zorgen geplaagd iets vroeger wakker geworden en had een kwartiertje onder de leeslamp Alleen op de wereld gelezen. De papieren hardcover versie! Dat kostte hem zeker vijfduizend punten. En een half uur extra velokicken. Daar had hij natuurlijk vanmorgen aan moeten denken, maar zoals dat zo vaak gaat, was de drang om te ontspannen sterker geweest.

Al meer dan 10 jaar werkte Hans nu als Teamleider Subsidies op het Ministerie tegen Klimaatverandering. Evenzoveel jaar geleden had Extinction Rebellion officieel de macht overgenomen in wat nu The Green Continent heette (de Europese Unie naar de stand van 2045 met Zwitserland, Moldavië, Noorwegen, het Vaticaan en Groenland). Een van de allereerste maatregelen van de beweging was het uitroepen van de Klimaat- en Ecologische Noodtoestand en het opheffen van alle ministeries om deze samen te voegen onder één noemer: het Ministerie tegen Klimaatverandering. De Anuna’s van gisteren, waren de ministers van vandaag geworden. Indertijd was Hans zeer actief geweest. Hij had op de ring van Brussel gelegen en in Amsterdam de Blauwbrug geblokkeerd. Dit had hem een mooie bijnaam opgeleverd: Rebelhansje. Bovendien had zijn actiebereidheid hem ook op het gebied van wooncomfort geen windeieren gelegd. Zijn zolderkamertje in Rukkelingen-Loon bij pa en ma had hij mogen inwisselen voor een riante accommodatie in de Europese wijk van Brussel.

Omdat onder het nieuwe regime het verwekken van kinderen verboden was, woonde Hans alleen. Er waren wel mensen die samenwoonden, maar dat waren meestal heel oude vervuilers die de nieuwe post-groeimaatschappij allang had buitengesloten. Teamleider was een voorbeeldfunctie. Het vertrouwen dat in hem was gesteld, mocht niet worden beneveld door ouderwetse opvattingen over samenleven in gezinsverband. Natuurlijk was hij in zijn jonge jaren wel verliefd geweest. Aan zijn liefde voor Greta konden deze romantische escapades echter niet tippen. Zij was het die het eco-puntensysteem had ontwikkeld! Zij had Europa samengesmeed! En bovenal: Ze had de klimaatverandering kunnen stoppen en het eerste CO2-neutrale continent gesticht!

Rebelhansje werd echter door een slecht geweten gekweld. En dat al meer dan twee weken. In zijn positie als Teamleider had hij een zeer hoge subsidie aan het groene burgerforum in Senegal verleend. Het bouwproject “Vert pour Sénégal” maakte destijds een uitstekende indruk op hem. De projectleider Papa Bou (le nègre vert voor vrienden) had hem alles uit de doeken gedaan. Van alle kanten clean. Windenergie, zonnepanelen, gescheiden afval. Voor Afrikaanse verhoudingen zeer goed werk. Het enige probleem was dat achteraf bij controle door de gendercommissie was gebleken dat er geen enkele transgender bij het project was betrokken! Sterker nog: er deden uitsluitend gekleurde heteromannen mee. En de handtekening van Hans stond onder de subsidieverlening. Zwart op wit.

Dat dit hem zijn kop ging kosten stond als een paal boven water. De vraag was alleen nog wanneer? Plotseling werd de deur geopend. De alom gevreesde Green Revenge XR Brigade stond in de deuropening.  Getrainde veganisten die even gemakkelijk met biologische wapens als met de bamboestok om konden gaan. Hans begon te stamelen: “Ik… ik wist er niets…van…”. Maar het was vergeefse moeite. Met een welgemikt schot uit een CO2-neutrale kruisboog werd Hans naar de andere wereld geholpen.

Weer een vervuiler minder.

**

Foto: Charlton Heston in Soylent Green (1973)

**