Juist omdat het MeToo-verhaal zo in de mode is doen wij er bij ‘tScheldt normaal niet aan mee. Maar wat is nog normaal tegenwoordig, nietwaar? Nu de artistieke elite zich gepakt voelt door de politiek scherpt ze haar klauwen en gaat ze extra op zoek naar fout gedrag. En zo belandde het volgend verhaal op de redactie…

De voorzitter van het Kunsthuis Opera Vlaanderen Ballet Vlaanderen vzw is André Gantman (N-VA) en hij zit dus aan het roer. Niet dat hij daadwerkelijk het schip bestuurt of zelfs de koers uitstippelt. Dat gebeurt enkel in het diepst zijner gedachten. André Gantman treedt graag buiten zijn eigen oevers. Zo vertelde hij aan al wie het niet horen wou dat hem gesmeekt werd kabinetschef van Jan Jambon te worden om aldus de Vlaamse cultuursector van zijn inzichtelijke kwaliteiten te laten profiteren. De heer Gantman vindt immers dat zijn filosofische boeken een onmisbare bijdrage vormen tot de mysterieuze canon waarover zo veel wordt gespeculeerd.

Ooit was advocaat Gantman Antwerps personeelsschepen voor de VLD. Zijn goede relatie met Bart De Wever leidde er in januari 2013 toe dat hij N-VA-fractieleider in de Antwerpse gemeenteraad werd. Met zijn ervaring moest hij de onervaren ploeg bijeenhouden. De opluchting bij die N-VA’ers was immens toen zijn termijn erop zat. Zelfs de sterkste mens kan op den duur de zoveelste anekdote over Jean-Jacques Rousseau niet meer aan. Naast het fractieleiderschap werd hij beloond met het voorzitterschap van de intercommunale Water-Link.

***

U kan dit artikel verder lezen dankzij Uw abonnement. Met de abonnementsgelden proberen we artikels te brengen die niet altijd evident zijn, en al zeker nauwelijks te lezen zijn in de Regimepers.

***

In 2017 volgde dan het voorzitterschap van het Kunsthuis. Gantman meent De Wever van binnen en van buiten te kennen en legt aan iedereen de strategie van de Grote Leider uit, schetst diens blijvende dieetfrustratie en pronkt volgaarne met zijn ‘vertrouwelijke’ sms’en aan ‘Bart’. De uitvergroting van zijn belang op het politieke schaakbord neemt groteske vormen aan. Dit is allemaal nog ‘Menschliches, Allzumenschliches’, maar de voorzitter betreedt soms moerassig terrein. Syndicale kwatongen vertellen ons dat chassidische joden hem als snelloket benutten om bij het Antwerpse waterbedrijf hun achterstallige facturen niet zo snel te hoeven vereffenen als andere wanbetalers en om op die manier te vermijden dat hun watertoevoer wordt afgesloten. Een vrijzinnige jood die gelooft in broederschap met het eigen volk is natuurlijk erg mooi, zij het niet erg fraai. Ook niet fraai zijn de frotterend aanvoelende benaderingen en de indiscrete opmerkingen tegenover het veelal blond vrouwelijk schoon dat zijn pad kruist in de artistieke wereld en daarbuiten. Uitspraken zoals ‘Bij mij functioneert het nog’ of ‘Ik heb ook mijn behoeften’ horen misschien eerder thuis in de kroeg dan in de cultuurtempels van vandaag.

Ooit was dat wel even anders: waar is de tijd dat wijlen Yvonne Lex de collega-acteurs uitnodigde om onder elkaar op het kleinst mogelijke oppervlak een en ander bijeen te kakken. André behoort duidelijk tot een andere generatie dan de huidige ‘sensitieve’ luitjes. Vrouwelijke politieke collega’s krijgen dan weer herhaaldelijk de volgende mop te horen: ‘Het leven is als een penis, soms heel hard maar dat blijft niet duren’. Natuurlijk veroordelen wij deze spielerei niet, begrip als we hebben voor een 69-jarige die ooit ergens moet hebben gelezen dat macht erotiseert. Voor zover wij weten rijdt de man, die gelukkig getrouwd is met zijn derde echtgenote, zelfs geen scheve schaats bij het zich begeven op glad ijs. Indien ze bij de N-VA liever avances dan averij krijgen, moeten ze deze fragiele flanken afdekken, want de avances van de oude knol veroorzaken weinig lol bij hen die de erotische ‘complimenten’ ontvangen.

In de balletwereld hanteert men inmiddels handige trucs om André bij de ballerina’s fysiek weg te houden. Intussen worden de geruchten over seksuele intimidatie vanuit meerde hoeken hard gemaakt. Dit alles culmineerde in een incident tijdens een bijeenkomst van de Raad van Bestuur van het Kunsthuis. Dit orgaan bestaat uit politiek benoemde bestuurders, uit enkele experten en tevens uit onafhankelijke leden met een expertise in bredere sectoren. Deze professionals weten hoe een bedrijfscultuur te optimaliseren. Op een recente vergadering ervoer voorzitter Gantman een anticlimax toen een vrouwelijke directeur van een succesvol bedrijf een verrassend pakje bijhad in de vorm van een open brief die ze voorlas. Die bevatte een aanklacht tegen het aanmatigende en vrijpostige gedrag van de voorzitter. Terwijl diens vrouwonvriendelijkheid aan de kaak werd gesteld heerste er een ongemakkelijke stilte. Een verdediging bleef uit. Praatvaar André bleef stil, wellicht om beter te horen wie het voor hem opnam maar dat viel dus dik tegen. Boven onze kenner van de Verlichting hangen donkere wolken. Nu blijkt hij enkel nog een ster binnen de joodse gemeenschap. Pech dat Antwerps Open VLD-schepen Claude Marinower een pak sterker staat met zijn veeltalig verfijnde speeches, zoals iedereen op en rond het stadhuis al heeft kunnen vaststellen.

André loopt bijgevolg niet hoog op met Claude. Jammer dat die jongens niet wat beter kunnen samenspelen. En wat maakte Gantman toch een drama toen Jean-Marie Dedecker mee op de West-Vlaamse kieslijst van de N-VA prijkte. Na zijn duizendste dreiging uit de partij te stappen haalde hij ter compensatie voor zijn bezwaren een verkiesbare plaats binnen voor Michael Freilich van Joods Actueel. Wie durfde ook alweer te beweren dat zijn ster tanende was? Dit is althans zijn versie van de feiten. Of het werkelijk zo is verlopen weet men enkel binnenin de cockpit. Hoe dan ook, Gantman is trouwens eveneens bestuurslid bij het Museum Kazerne Dossin vzw. Hij ziet erop toe dat de juiste versie van de geschiedschrijving wordt gerespecteerd. Momenteel aast hij daar op het voorzitterschap. Wordt dit echter een stap te ver na de zoveelste faux pas van ‘den Dré’?