« Thierry, t’peux apporter du lait au voisin ? » « Oui, maman, je cours à toutes jambes ! »
Hoi, hoi, hoi, naar buurman Hans! Thierry rende al wat halen kon. De melkbus zwierde in zijn handen. “Buurman Hans, ik heb verse melk meegebracht! Voor de duiven!” Een brede glimlach verscheen op het door de zon verweerde gezicht van de buurman. “Thierry, jongen, je komt als geroepen, Riekje heeft eieren gelegd!” Snel liep Thierry achter buurman Hans naar de duiventil. Het was een gekoer van jewelste toen ze het deurtje openden. Buurman zette Thierry op de ladder, zodat hij helemaal achterin de til kon kijken. En jawel hoor, daar zat Riekje, in de verste hoek te broeden. “Oom Hans, mag ik de kleine duifjes hebben?” “Je weet dat je moeder geen dieren in huis wil, jongen!” Thierry’s moeder Beatrijs was een hele strenge vrouw. Ze praatte altijd Frans met haar zoon. “Het is voor je eigen bestwil”, zei ze dan. “Als je goed Frans kunt, staat de wereld voor je open. Je kunt dan studeren aan de Sorbonne of de universiteit van Bergen of desnoods in Brussel.”
Maar Thierry wilde helemaal niet studeren. Hij wilde op teevee. Net als buurman Hans. Met een bos bloemen naast zich. En een mooi pak aan. “Dan volgt nu een programma in de zendtijd van de politieke partijen.” En plotsklaps het fiere logo “CD” omringd door de Nederlandse vlag. Daarna lichtte buurvrouw Wil in een hippe blouse met haar vette Amsterdamse accent de politieke situatie in het land toe. En dan begon oom Hans te praten: ”Beste Nederlanders,” zei hij, “als we Lubbers moeten geloven, dan gaat het goed in Nederland. Maar we geloven Lubbers niet!” Zo’n rake verwoording! Hij kreeg er kippenvel van.
Thierry luisterde ook graag naar buurman Hans op de radio. In de VPRO-gids keek hij altijd wanneer de Centrum Democraten in het kader van de politieke partijen aan de beurt waren. Meestal een keer in de week om vijf voor zes ‘s avonds. Hij zette dan altijd het raam van zijn zolderkamertje open en de radio lekker hard. Hij hoopte stiekem dat die vieze Turken aan de overkant het konden horen. Dat zou ze leren.
Soms, als er niemand thuis was, trok Thierry een pak van zijn vader aan en ging voor de spiegel staan. “Beste Nederlanders”, zei hij dan. En keek daarbij diep in zijn eigen ogen. Hij had eens een boek gelezen over hypnose. L’enseignement facile et rapide de l’hypnotisme van Jean Filiatre. Dat had maman gekocht in Frankrijk. Toen ze zelf aan de Sorbonne studeerde.
Thierry dacht er vaak over na waarom buurman Hans zo weinig succes had, terwijl hij toch wel goede dingen zei. Hij gaf hem zelfs een keertje het Franse boekje over hypnose. Maar kreeg het de volgende dag ongelezen terug. “Die gekkigheid is niets voor mij, jongen. Geef mij maar een mooie foliant van K. Norel, dat is pas een schrijver.”
Op 3 november zou buurman Hans 85 zijn geworden. “Verguisd en gemeden, maar niet vergeten” mijmerde Thierry.
Filmpje Centrum Democraten: klik HIER
Ardy Beld
