Elio Di Rupo is niet alleen PS-voorzitter en Waals formateur. Als een van de eerste hoge Belgische politici is hij ook heel open over zijn homoseksualiteit.
In zijn onlangs verschenen boek ‘Lange Nachten’ schrijft hij hierover: “Ik heb mijn universitaire studie zonder moeite kunnen afmaken. Later heb ik nog een doctoraat in de chemie gehaald, dankzij een beurs van de Britse consul zelfs gedeeltelijk aan de universiteit van Leeds.”
Aan deze universiteit maakte de jonge Elio op aandringen van de consul onder andere kennis met Michael Simmonds, tegenwoordig topman bij opiniepeiler Populus en Nick Gibb, de latere Britse minister van onderwijs. Ze brachten samen veel tijd door in de mensa, maar ook in het scheikundelokaal, waarvan Nick als amanuensis de sleutel had. Het illustere drietal werd eveneens vaak gezien in het bruisende nachtleven van de jonge industriestad.
Het trio zou bijna twee decennia lang een dubbelleven leiden. Ze waren dolgelukkig met elkaar, maar bij kerstmaaltijden, familiereünies en bruiloften vervulden ze elk apart de rol van eeuwige vrijgezel. “We hebben elkaar in een andere tijd ontmoet,” aldus Di Rupo, “daaraan zaten we vast en we hadden er vrede mee. We genoten van ons leven.”
“Het was bovendien de eerste keer dat ik door volwassenen als een gelijke werd behandeld. Het was een echte schok voor mij en tegelijkertijd een ongelooflijk gevoel. Vanaf het moment dat ik besefte dat een man vertrouwen had in mij, vroeg ik me af hoe ik ervoor kon zorgen dat ik hem niet zou ontgoochelen. Omdat de consul mij had aangeraden te werken, deed ik dat ook. Ik was zeventien en ik had al twee jaar vertraging opgelopen…
Ik kreeg de smaak te pakken en ging stage lopen bij travestietheater Black Bull in de haven van Leeds. Hier kwamen vooral zeelieden, maar ook gewone mensen van kantoor.
Maar dan kwam het einde van mijn Engelse studie eraan … Wat nu? We waren met zijn drieën; Michael, Nick en ik wilden graag in dezelfde richting. De uitbater van de Black Bull verzekerde ons dat we alle drie een enorme carrière voor ons hadden.
Voor mijn eerste optreden had ik mijn familie uitgenodigd. Ik zie mijn moeder nog voor me. Ze begreep niet goed wat er gebeurde, maar besefte wel dat het belangrijk was. Ze droeg een hoed met een voile, alsof ze haar zoon ten huwelijk gaf.
En in feite was dat ook zo. Ik ben getrouwd met de dans. Als ik even vrij heb van het regeren ga ik altijd weer dansen. In het theater of gewoon lekker thuis. Op de bank.”
Ardy Beld
***
