De zon schijnt hier genadeloos hard op de blanke huid: steden blijven voor de eeuwigheid geronnen geschiedenis uitademen en gloeien tegelijk van een levende cultuur: de natuur daarentegen oogt ruw en ongerept, maar de weidse landschappen blijven adembenemend mooi, zelfs diep numineus … en de vrouwen zijn elegant. Dit móet Italië zijn!
Over die vrouwen overigens meteen het volgende: getatoeëerde exemplaren zijn er net als bij ons legio, maar de huidschilderingen lijken toch een stuk discreter. Schouders, enkels en onderrug blijven geprefereerde zones voor versiering: stripverhalen op hoofd, armen en benen komt men echter minder vaak tegen, want geef toe: slechts afgrondelijke lelijkheid is gebaat bij de verhulling ervan onder een geometrisch patroon of monochrome trompe l’oeil. Het zal de aloude “sprezzatura” wel zijn die de zelfbewuste en gracieuze Italiaanse vrouw belet haar met de leeftijd rimpelende huid te maskeren onder al even kreukelende inkt, al gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat uw dienaar niet alle plekken kon bekijken.
Sinds kort zit de Italiaanse lucht daarenboven boordevol vitale zuurstof. Die zuurstof heet Matteo Salvini (Lega), de Vice-premier en Minister van Binnenlandse Zaken in het kabinet van Giuseppe Conte (M5S), die er als geen ander in slaagt de premier naar de kroon te steken. Veel bijval krijgt hij in het politiek correcte Vlaanderen niet. En net daarom weet geen enkel artikel in de Vlaamse pers de Italiaanse sfeer écht te grijpen, reden waarom ‘tScheldt zelf een kijkje ging nemen, weg van de blinde vooringenomenheid die de doorsnee Vlaamse journalist zó flagrant kenmerkt en vooral zonder het boek van “De Standaardpen” Ine Roox die er in haar “Italië, de schaduwkant van een zonovergoten land” in gelukt is al wat Italië tot Italië maakt (het katholicisme, het familie- en gezinsleven, het oppervlakkig machismo van de Italiaanse man dat genadeloos smelt onder de vurige ogen van “la mama” of “la nonna” …) te verpletteren tussen de hamer en het aambeeld van de obsolete linkse vooruitgangswaanzin.
“Lo Stivale” (de Laars) eert zijn tradities, en dat steekt het journaille van bij ons mateloos! Salvini regeert onder het motto “prima gli Italiani” (Eerst de Italianen), de Italiaanse variant op “eigen volk -” of “onze mensen eerst”, een gruwel voor de slechts economisch gedetermineerden ter linker zijde. Daarenboven doet hij ook nog eens wat hij zegt en dat is zowaar ongezien in de Europese politiek van de laatste dertig jaar. Onvermoeibaar blijft hij tegen de “overzetboten” vol migranten zeggen: “I porti sono chiusi!” (de havens zijn dicht!), ook al dreigt men ermee zijn persoonlijke aansprakelijkheid in te roepen voor de rechtbanken. Rechter door zee kan zelfs een migrantenboot niet varen! Niet alle problemen van Italië (denk aan de torenhoge jeugdwerkloosheid – al naargelang de cijfers en de leeftijden blijft één op de twee jongeren werkloos – of de wijdverspreide corruptie van de openbare diensten en de maffia-infiltratie) zijn daarmee opgelost, maar vele Italianen geven Salvini het voordeel van de twijfel en zijn aanhang groeit nog elke dag – ook in het zuiden – al was het maar omdat de olifant in de kamer opnieuw een naam heeft.
Links probeert de vice-premier al maanden stokken in de wielen te steken, maar geraakt niet verder dat wat buigzame takjes tussen de rupsen van een geöliede tank, met facebook als kanon op de koepel. Maar ook de Lega zou niet “rechts” heten als niet een “Russiagate” haar kant uitkwam. Na de klinkende overwinning van de Lega bij de Europese verkiezingen, waarbij de score van de partij verdubbelde tot 37,8 %, wordt beweerd dat een medewerker van Salvini geld ontving van Rusland. Bewijzen hiervan werden echter nooit geleverd, maar hoeft dat nog wel voor links dat, in heel Europa trouwens, het begrip “karaktermoord” tot mensonterende hoogten heeft opgetild. De vraag is bovendien of links zich niet zelf in de voet schiet met deze vooralsnog loze beweringen. Matteo Renzi, de socialistische ex-premier van Italië, wil in ieder geval niet voluit gaan in de kwestie, maar ook de coalitiepartner, de populistische M5S van partijleider Luigi Di Maio, doet er goed aan haar kritiek te milderen. Ook zij dwepen al langer met Rusland en ook zij zijn in het verleden al beschuldigd onder invloed van het Kremlin te staan. Veel te winnen heeft de M5S geenszins! Pletwals Salvini heeft er, zoals het er nu uitziet, geen moeite mee de laatste plooi in het smeltend asfalt van M5S te rechten, zo het moet.
En dat weet ook Conte maar al te goed. De technocraat geldt als de verzoeningsfiguur tussen Di Maio (partijleider M5S en tevens vice-premier) en Salvini – die robbertjes blijven uitvechten in de media – maar veel garen zal de premier er niet bij spinnen. Nu de regering laten vallen, zou alleen maar in de kaart van de Lega spelen. Eerder wordt gedacht aan een herschikking van het kabinet. Kop van jut blijven de Minister van Transport Danilo Toninelli en de Minister van Defensie Elisabetta Trenta, beiden M5S. De kans dat zij opgeofferd zullen worden, stijgt met de dag. Op die manier kan de regering blijven zitten tot na de begrotingsonderhandelingen in de herfst. Wat nadien gebeurt, is onzeker. Maar voor nu haalt Salvini, alweer, zijn slag thuis.
Dat deed hij recent ook nog met de TAV, de hogesnelheidstrein tussen Turijn en Lyon, Parijs en verder, waarvoor een tunnel van maar liefst 60 km. door de Alpen gegraven moet worden. De Lega was en is voor, de M5S was tegen. En kijk! Conte, die het dossier naar zich toe trok, stemde met de bouw in, zogezegd onder gewijzigde omstandigheden en omwille van verhoogde Europese financiële tussenkomst, wat dan weer een koude oorlog veroorzaakte tussen Di Maio en Conte, dus binnen de M5S zelf. De echte reden van de halve draai van Conte is misschien wel minder ver te zoeken. De M5S had immers, tegen haar belofte in, de kandidatuur van Ursula von der Leyen als voorzitster van de Europese commissie ondersteund, waarop Salvini alle vertrouwen in de M5S opzegde en radicale verandering in het vastgeroeste Europa definitief uitsloot. Met von der Leyen belanden we immers van de straalbezopen regen in de activistisch feministische en links politiek correcte drop. Volgens sommige waarnemers evenwel zou de harde taal van de Lega tegenover de coalitiepartner bovendien kunnen strekken tot intern gebruik. Sommige Lega-ministers ruiken reeds de bijna absolute meerderheid en sturen aan op verkiezingen om deze te verzilveren. Maar zover komt het dus naar alle waarschijnlijkheid vóór de herfst niet.
En ook dat heeft mogelijkerwijze weer een andere reden. De sterk verzwakte M5S blijft immers voor wat het institutionele beleid betreft een zegen tegenover een, bij nieuwe verkiezingen toch altijd onzekere, nieuwe coalitiepartner. Op de agenda staat een grotere fiscale autonomie voor de regio’s Lombardije en Veneto, nog steeds de echte sterkhouders van de Lega. Salvini dreigde al met de val van de regering als Conte dit zou weigeren; en Conte weet dat bij een val zijn laatste uur waarschijnlijk geslagen heeft.
Daarnaast kan de M5S ook al niet rekenen op sterke regionale figuren. Virginia Raggi, sinds 2016 de eerste vrouwelijke sindaca (burgemeester) van Rome, bakt er niet al teveel van. De corruptie krijgt ze niet onder controle en in haar kabinet is het een komen en gaan van goede krachten die de pijp aan Maarten geven of slechtere specimen die uitgerangeerd moeten worden wegens omkopings- en andere schandalen. Volgens een internetbevraging, die slechts indicatief kan zijn, is 68 % van de Romeinen, ondanks haar speelse schoonheid, niet met Raggi opgezet. De afgelopen maanden nog werd Rome geteisterd door een vuilniscrisis, niet omdat de werknemers van de ophaaldienst (AMA) staakten, maar omdat ze het vuil niet gestort kregen op de door de maffia gerunde belten. Burgers namen het heft dan maar zelf in handen en richtten de activistengroep “Roma Fa Schifo” (Rome is walgelijk) op om de boel toch een beetje proper te houden. En ook de stakingen bij het openbaar vervoer (ATAC) krijgt ze niet onder controle. Van de weeromstuit moet ze zich onledig houden met zaken waar de Romeinen minder van wakker liggen, zoals de “fietsvriendelijke” asfaltering van de eeuwenoude sampietrini (de kasseitjes die de stad haar gezellig uiterlijk geven), de verbanning van paardenkoetsen naar de parken (net niet zo erg als in ons Gent!) of het zwaar gecontesteerde “lichtplan” dat de Eeuwige doet baden in het kilste wit Led-licht ooit, als de monumenten al verlicht worden, wat inzake het centrale Forum, de Saturnustempel daar gelaten, niet het geval is!
Raggi’s evenknie in Turijn, Chiara Appendino doet nog “beter”! Deze ecologiste van diezelfde M5S wilde van Turijn – de stad van de “Brasato al Barolo” (Turijnse specialiteit: rundsvlees gestoofd in Barolo-wijn) – de vegetarische hoofdstad van Italië maken, maar heeft ondertussen al haar derde gerechtelijk onderzoek aan haar vegetarische been: het eerste in oktober 2017 voor valsheid in geschrifte in verband met de stadsbegroting, een tweede in november 2017 voor ontoereikende veiligheidsmaatregelen tijdens een voetbalmatch tussen Juventus Turijn en Real Madrid (balans: 1 dode en 1500 gewonden) en een derde, in januari 2019, voor verduistering van overheidsfondsen. Toch ‘s geen “Brasato al Barolo” proberen, Chiara?
Dit alles speelt natuurlijk vol in de kaart van Salvini die, boven alle verdenkingen, in het van oudsher moeilijk bestuurbare Italië dagelijks bewijst dat een sterke rechtse partij wél in staat is te regeren en ook, al regerend, zijn aanhang nog kan uitbreiden. In democratisch perspectief kan dit zeker tellen! Voor de zoveelste keer ziet het ernaar uit dat Italië politiek als gidsland onderschat wordt en dat er niet gezien wil worden dat het op de rest van Europa vooruitloopt, zoals reeds te lezen was in het boek van Arthur Weststeijn en Pepijn Corduwener, getiteld “Proeftuin Italië”, waarin overtuigend werd aangetoond dat Italië met de staatsvorming “van bovenuit” in de 19de eeuw, met het fascisme in het begin van de 20ste, met de particratie van Alcide De Gasperi vanaf de jaren ’50 en met het populisme van Berlusconi en later Beppe Grillo (oprichter van de M5S) net voor en na de eeuwwende, Italië in het “roze” reed. Zou het met de “facebookstaat” van Salvini nu zijn nieuwste experiment uit de staatskundige hoed hebben getoverd?
De Italiaanse politiek mag dan vol wolfijzers en schietgeweren zitten en aanleiding geven tot hilarische toestanden, het is niet de politiek of Russiagate waar de Italianen van wakker liggen. Meer slaap wordt gelaten voor twee gerechtelijke affaires: een oude verdwijningszaak en de moord op een carabiniere, beiden in de hoofdstad Rome. De verdwijningszaak dateert al van 22 juni 1983 en betreft de 15-jarige Emanuela Orlandi, dochter van een werknemer bij de Vaticaanse Bank, die 36 jaar geleden nooit terugkeerde van haar fluitles en sindsdien spoorloos bleef. De verdwijning werd reeds in verband gebracht met allerlei mogelijke kwesties: van de Turkse Grijze Wolven die Mehmet Ali Agca (aanslag op paus Johannes-Paulus II), wilde vrij krijgen, over sexfeestjes en dito slavinnen of witwaspraktijken in het Vaticaan tot de betrokkenheid van de niet meer bestaande Romeinse maffiabende van Magliana. Overigens was Orlandi niet het enige meisje dat spoorloos verdween. Hetzelfde gebeurde reeds een dikke maand eerder met haar leeftijdgenootje Mirella Gregori op 7 mei 1983, al werd de verwevenheid van beide zaken nooit aangetoond, laat staan bewezen. De zaak lag officieel nooit stil, maar kreeg toch terug een fameuze zet na een tip in 2017. In ware Dan Brownstijl ontving de familie een aanwijzing die luidde: “zoek daar waar de engel wijst”. Op het Campo Santo Teutonico – een Vaticaanse begraafplaats waar Nederlandse, Belgische en Duitse ingezetenen van Rome begraven liggen – staat er inderdaad een wijzende engel die recht naar het graf van twee prinsessen wijst: Sophie van Hohenlohe (+ 1743) en Carlotta Frederica van Mecklenburg (+ 1840). Die graven werden geopend, maar bleken beenderloos, zelfs de prinsessen lagen er niet in. Geen lichaam werd gevonden, tot men ónder de graven ging graven … De daar gevonden botten worden nu onderzocht. Zou het Orlandi-mysterie dan toch opgelost kunnen worden?
Een tweede zaak betreft de drieste moord met 8 c.q. 11 messteken, waarvan één recht in het hart, op een carabiniere in Rome d.d. vrijdag 26 juli. De Napolitaanse Vice-brigadier Mario Cerciello Rega, 35 jaar en amper een maand geleden getrouwd, controleerde in de wijk Prati, nabij het Vaticaan, twee “Amerikaanse burgers” en werd door het duo brutaal neergestoken. Rega overleefde de aanval niet. De feiten dienen nog verder onderzocht en er blijven nog veel vraagtekens, maar daar waar de Vlaamse pers het reeds zedig zeker houdt op “Amerikaanse burgers”, was de Italiaanse krant Corriere della Sera (za. 27/7) toch al iets duidelijker: de messentrekker was “di origine libanesi” (van Libanese origine) “con capelli ricci” (met krulhaar). In het onderzoek zijn al 20 betrokkenen over de tragedie ondervraagt. Heel de zaak zou te maken hebben met een verkeerd gelopen drugdeal waarbij … 3 Marokkanen en 1 Algerijn betrokken waren. Allen “con numerosi precedenti” (met talrijke voorgaanden). In alle onduidelijkheid staat nu al vast dat we nog maar eens met een kluitje in het riet werden gestuurd door de Vlaamse pers die, middels halve waarheden en een opzettelijke en blijvende verwarring tussen “nationaliteit” en “soort”, de waarheid geweld blijft aandoen. Met hun “nationaliteiten-spel” lijken de linkse media wel nationalistischer dan de gehate Vlaams-nationalisten zelf! En nu is uitgelekt dat het vriendje van de moordenaar op het Carabinieri-commissariaat werd getrakteerd op een gratis “Fifty Shades of Grey” – hij werd geblinddoekt! – is het hek helemaal van de dam. Hallo, perslui! Er werd een moord gepleegd, remember? Op een jonge kerel, net getrouwd, die bovendien carabiniere was!
Ondanks politieke perikelen en criminele slapeloosheid blijft Italië echter Italië, verzekerd van en in de tradities van de Italianen die ze voor geen goud van de wereld willen ruilen. Van de supermarkt waar alle producten na jaren nog steeds op hun aloude plaats staan, over het niet echt belemmerde gebruik van de “macchina” (auto), tot het restaurantbezoek “met de nonna en de nonno” in het weekend. Ine Roox mag het vreemd vinden maar een samenleving, die naam waardig, waar jong en oud zich nog in kan terugvinden, waar de natuur nog ruw en ongerept is en de steden nog verankerd liggen te stralen in de eeuwenoude geschiedenis en geplogenheden, desalniettemin met oog voor de moderniteit, geeft een zekerheid die wij Vlamingen al een poos kwijt zijn. En de elegante vrouwen krijg je er gratis bij. Laat de zon dan maar schijnen!
Silvius Brabo
