Fans van “The Planet of the Apes” kwamen weer ruimschoots aan hun trekken in DS Weekblad van 11 mei 2019, weekendbijlage van Vlaanderens zelfverklaarde kwal-iteitskrant … met aperte nadruk op het bloedgiftige neteldier, dat spreekt! “Black” was alweer categorisch “beautiful”; “wit” weer vet schuldig aan alles wat fout liep. “Ape shall not kill ape!” Interviewster van dienst was Ann-Sofie Dekeyser, kandidaat op de short-list van de “meest onkritische journaliste ooit”. Voorwerp van het interview was Dalilla Hermans, “het meisje met de granaat op haar hoofd”. Het blijft trouwens gespannen afwachten tot die afgaat! Kan natuurlijk ook zijn dat zij gewoon een punthoofd heeft gekregen van alle kromredeneringen die ze met ontstellende vaart uit haar mond laat stromen. Dan heeft ze illustere voorgangers: Perikles bijvoorbeeld, de Atheense staatsman uit de 5de eeuw v.C., had ook een punthoofd, reden waarom hij steeds met een helm werd afgebeeld. Hij stierf aan de pest, binnen de door hem opgetrokken “lange muren” rond de polis. Een lot dat Dalilla ooit ook zal overkomen als ze zich blijft opsluiten in haar intellectueel Madurodam.

Dalilla Hermans, het “negerinnetje met een missie”, mag in het interview schitteren als nooit tevoren. Ze heeft een boekje geschreven, misschien wel laten schrijven – mogelijk door Jeroen Olyslaegers – om het trauma van zich af te schrijven. Klinkt zó 19de eeuws! Doet denken aan Bertha Pappenheim alias “Anna O”, hysteriepatiënte van Jozef Breuer, leermeester van Freud, die genas van een spontane hypnose door het allemaal “eens te kunnen zeggen” tegen haar psi. Wat dat trauma precies is, wordt echter nooit duidelijk. Racisme, zegt ze, maar bij nadere lectuur heeft haar psychische kwetsuur vooral van doen met een ander “r-woord”: revolutie wil ze! Van het zuiverste cultuur-marxistische allooi nog wel. En daarvoor heeft ze de politiek, het onderwijs en de media nodig. Antonio Gramsci zal ze wel niet gelezen hebben, erdoor beïnvloed wordt ze des te meer!

“Wie”, zo vraagt Dekeyser wat afwezig, “gaat die revolutie dan voeren?”. “In Antwerpen”, zo gaat Dalilla’s kaduuk betoog, “heeft al 65% van de min 25-jarigen een migratieachtergrond, daar kan geen Dries tegenop. De revolutie zal plaatsvinden, sowieso”. Zelf ziet ze zich als een zwarte Zenobia op de barricaden staan, de afstandsbediening in de hand. “Denk aan de rellen in Brussel rond oudjaar”, probeert ze zichzelf napoleontisch te lauweren, “Als ik toen had geschreven: het is tijd, steek het in de fik, zou ik niet kunnen instaan voor de gevolgen”. Beste lezer, tracht U een idee te vormen van de splijtende commentaren in de media moest fameuze Dries zoiets gezegd hebben! Maar Dalilla mag het allemaal van Ann-Sofie. Geen duimbreed wordt deze pikdonkere Rosa Luxemburg in de weg gelegd. Vreemd, want enkele alinea’s eerder had ze zichzelf nog verheerlijkt door te stellen dat een uurtje “Hermansiaanse logica” volstond om die domme racisten op andere gedachten te brengen, terwijl eenieder toch weet dat vermeende domheid vermenigvuldigd met echte domheid slechts gekwadrateerde domheid oplevert.

De vijand dan? Dat is het “witte patriarchaat”. Datzelfde patriarchaat dus dat ervoor gezorgd heeft dat deze Vlaamse Sylvana Simons de gruwel van Rwanda kon ontvluchten om zich vervolgens groot te zogen aan een kuip vol kansen. “Als ik niet in België was terechtgekomen, leefde ik niet meer”, versprak ze zich even. Waarna uiteraard – wie zag het niet aankomen? – pater René ervan langs krijgt die moeder en kind uit elkaar trok. Samen sterven in de Rwandese horror, dat zou pas romantisch geweest zijn! Nu moet ook dat weer met een korrel zout genomen worden: de vrouw die haar wierp en haar hoogstpersoonlijk voor adoptie afstond, Agnes, woont al geruime tijd in Nederland waar zij zich evenzeer lucullisch laaft aan de goud gutsende fonteinen van het te bestrijden Westen. Met negers loopt Dalilla trouwens niet al te hoog op: haar moeder kan zo’n beetje verrekken en zelf vindt ze meer “gemeen te hebben met Hanne uit de Kempen dan met Amadou die in Matongé op het antwoord op zijn asielaanvraag wacht”. Hoe zat dat ook alweer met dat r-woord?

Zwart van ziel en buiten haar oevers tredend van Afrikaanse trots tracht deze moderne Queen of Sheba dus voor wit aanzien te worden terwijl ze al wat blank is liever zou pletten tussen de kaken van haar negerinnenkont. Als het woord nestbevuiling niet bestond, het zou moeten uitgevonden worden! Of je het nu bekijkt langs de witte of langs de zwarte kant: hier past slechts één antwoord: Dalilla, “You are not ape!”

Silvius Brabo

***

Foto: Dalilla op de plaats  waar ze zich het liefst ziet. Op de troon. Boven alle mensen. Vooral al die blanke.