We zijn verdeeld en gelukkig maar ‘Wij moslims moeten niet in de val van de N-VA trappen en elkaar openlijk bekritiseren en verdeeldheid tonen’.
Dat advies kreeg Dyab Abou Jahjah van veel van zijn vrienden…
***
Dit artikel werd door De Standaard geweigerd.
From: Hans Cottyn
To: <a href=”mailto:[email protected]”>[email protected]</a>
Cc: Anni Van Landeghem
Subject: RE: opiniebijdrage
Beste Karel, bedankt voor je reactie, maar we zullen er geen plaats voor kunnen vinden. Er is erg veel aanbod, en we moeten strenge keuzes maken. Graag tot een volgende gelegenheid.
Groet, Hans Cottyn
Chef opinie De Standaard
***
‘Eigenaardig natuurlijk, want de mensen die veronderstellen dat Arabieren en moslims een eenheid moeten vormen, zijn altijd de eersten om verontwaardigd te reageren als over moslims die iets mispeuteren iets gezegd wordt’.
Nog eigenaardiger wellicht, maar de vorige zin komt van Abou Jahjah zelf (De Standaard, 22 april 2016).
Mijn kritiek op Twitter, dat hij een Arabische nationalist is, heeft blijkbaar gewerkt. Hij neemt afstand van het islamitisch en Arabisch identitarisme, om maar eens een modewoord te gebruiken. En gaat hij verder: ‘… alleen romantische nationalisten en racisten ergeren zich aan de veelheid van meningen en tendensen binnen een ingebeelde gemeenschap. … Ze zijn communautaristen, ze zien alleen een wij en een zij op basis van geloofsgemeenschap, ras of nationaliteit’.
Nou nou, wat een bekentenis! Moet ik hem nu geloven?
Helemaal niet!
Eigenlijk zit het stuk zo in elkaar. Hij begint met toe te geven dat in de moslimgemeenschap ook wel ‘eigen volk eerst-gedachten’ leven. Maar verder in het stuk blijkt dat dan toch weer de schuld te zijn van de anderen. ‘De moslims doen dat omdat het beleid communautaristisch is en het de moslims zelf afbakent als een ‘gemeenschap’, als een maatschappelijke en politieke fremdkörper, en in een hoek duwt’.
Zo is hij er dan toch weer in geslaagd de rollen, zeg maar de vraag ‘wie is hier de racist’ om te keren. De lezers van De Standaard weten dat ik geen nationalist ben. Maar er is toch een verschil. Als ik Vlaamse nationalisten met leeuwenvlaggen zie in de Vlaamse wielerklassiekers, dan vind ik dat best sympathiek. Maar als ik Turkse nationalisten met hun rode halvemaanvlaggen zie in de Europahal in Genk of in de straten van Gent, dan denk ik: ‘jongens, ga in Ankara zwaaien!’. Daar zit het verschil wat velen niet begrijpen. Ik denk dat je altijd een beetje meer chauvinist, patriot, nationalist, identitair, communautair (vul maar in) mag zijn in het eigen land dan op een ander, sportmanifestaties uitgezonderd.
Als mijnheer Jahjah hier een politieke gemeenschap wil koesteren, dat hij dan een Vlaams of -voor mijn part- een Belgisch gevoel koestert, zoals de Fransen in Frankrijk, de Nederlanders in Nederland, de Denen in Denemarken.
De manier waarop men het groeiende Arabische en Turkse moslimnationalisme in Europa verhult en ontkent, en ‘ons’, de zogenaamde autochtonen, dan nog ‘communautarisme’ verwijt, dat is een brug te ver.
**
Titel van dit artikel in ‘tScheldt Archief: 1245 ActII – ACTUEEL II
**
