ACTUEEL
Sommigen vragen zich af waarom het edele schrijverskorps van uw lijfblad zich wegsteekt achter schuilnamen. Of dacht u echt dat Blatt Leser, Gerard Van Clapdorp, Rammer, Sinjoor, Homo Criticus, El Diablo, Katelijne en tutti quanti op onze identiteitskaarten staan te blinken?
Neen, uiteraard niet. En daar zijn gegronde redenen voor.
Katelijne is bang om aangerand te worden wanneer ze de metro in Brussel pakt. Gerard Van Clapdorp zijn rollator is al eens gesaboteerd, en één keer is echt genoeg. Rammer wil niet dat zijn zes kinderen te weten komen wat hij allemaal bij elkaar schrijft (vooral de jongste, Mohammed, zou er niet mee kunnen lachen). El Diablo is al eens streng gestraft door de Broeders Alexianen toen ze zijn tekeningskes zagen (potloden afgepakt!). Sinjoor wil niet dat zijn cipiers lucht krijgen van zijn vertelsels (ze zouden hem vrijlaten). Homo Criticus zou last krijgen met de echte homo’s en Blatt Leser vreest werkelijk de dag dat zijn werkgever zijn identiteit ontdekt. Het zou nogal stuiven, daar in de statige gangen van de Markgravestraat. De Galerij van de Prominente Venten zou van de muur vallen van het gedonder. Gedaan met de plakkerige knuffels van Luwel de Grijpende Gruwel; stante pede op straat. Vluchten naar de buren van Antwerp Headquarters kan ook niet, want die zijn het ook al afgetrapt. Wij houden dus gewoon van ons lijf en leden. Een beetje beducht zijn is verstandig.
Gelooft u ons niet? Ooit onthulde uw nederige dienaar dat Maya Detiège in haar tweede jaar Farmacie aan de Antwerpse Universiteit betrapt was op spieken, door professor Haemers, juni 1987 om precies te zijn.
Even later onthulden we dat deze socialist loog dat het kletterde toen ze op Wereldwijvendag in De Standaard kouterde dat ze op een grote farmaceutische multinational gewerkt had, en daar gediscrimineerd werd door de venten (‘ikke minder verdienen dan een man die een mindere job doet’), waarna ze zich uiteraard (‘ik ben door een feministe opgevoed, dus ik liet me niet doen’) efficiënt verdedigde tegen de stoute van grote piemels voorziene manspersonen. In werkelijkheid heeft ze altijd (via de mama) een vetbetaald jobke in de socialistische zuil gehad, het liegebeest. Twee keer deze trien in haar hemd zetten, dat was teveel voor het toen in opperste staat van bronstigheid verkerende mannetjesdier dat zich tegen haar aan mocht schurken: Chris Dusauchoit. Die kroop in zijn pen, vond uw dienaar en stuurde onderstaande mail, op 7 maart 2012 om 23:39:09 uur om precies te zijn, vanuit zijn toenmalig e-mailadres [email protected]
Leest u even mee (het gsm-nummer hebben we wel veranderd: één cijfertje eruit gehaald, mochten er malloten onder onze lezers zijn die hem een slaapwel-zielig-lichtgeraakt-eikeltje-smsje wilden sturen).
Subject: anoniem baggeren via internet
Hey anoniem onderdeurtje. Wie ben jij eigenlijk? Ik ben Chris Dusauchoit. Ik ben de man van Maya. Ik ben een vent en heb een naam en mijn telefoonnummer is 0477/25350. Mijn echte emailadres heb je nu ook. Ik heb twee ballen en een gore bek en nog veel meer spieren en een donders goeie advocaat. Durf mijn vrouw nog eens anoniem lastig te vallen, wants. Ik vind je, en je echte woonplaats, in een vingerknip. Oké? Dan kan je verder praten, als je nog durft. Anders stop je er nu mee.
Chris. ‘friends come and go, ennemies (sic) accumulate’.
Heftig, niet? Het kan verkeren. Ofschoon deze botergeile in opperste staat van bronstigheid verkerende bonobo in alle kranten 23 keer verkondigd had dat hij met zijn Maya ging trouwen (iemand mijn vrouw noemen als ’t niet waar is, is wel straf), heeft hij inmiddels zijn honneponnetje feestelijk in de steek gelaten (voor een zelfverklaarde echte vent een beetje zwakjes). Vandaar dat we nu opnieuw het gevaar in de ogen durven kijken en Maya nog eens in haar hemd durven te zetten.
Wat Dususwa nu met zijn twee ballen aanvangt is ons onbekend.
Blatt Leser
**
Illustratie: Chris Dusauchoit en Maya Detiège
**
