Een zakenman sterft zonder wettelijke erfgenamen en laat zijn fortuin na aan een zevental trouwe medewerkers. Philippe Muyters krijgt 65 %.
Een collega zonder kinderen laat zijn huisje en wat spaargeld na aan een zevental loyale vrienden. Zelfs hier krijgt Muyters 65 %.
Dit zijn geen belastingen meer, dit is onteigening.
De successierechten zijn dan ook de meest ontdoken en ontweken belastingen.
Niemand is daar nog voor, zo schijnt het.
Naar aanleiding van de demarches van koningin Fabiola en de stichting Astrida liet professor Michel Maus optekenen dat de successierechten verworden zijn tot de belasting van de kleine man. Deze belasting gaat al sinds 1997 naar de drie gewesten. In 2014 heeft Vlaanderen het tarief voor stiefkinderen gelijk gemaakt aan dat voor natuurlijke kinderen. Dat was al bij al een beperkte hervorming. Vanaf volgend jaar gaat het Vlaams Gewest de registratie- en successierechten ook zelf innen. Tot nu toe deed de federale belastingdienst dat nog. Je zou dan bij de verkiezingen verwachten dat toch iemand daar nog een idee of een plan voor heeft. Maar het is oorverdovend stil in de verkiezingsprogramma’s.
Groen zegt wel iets, maar dat is vreemd genoeg dat ze de successierechten willen afschaffen en plaats laten ruimen voor een jaarlijkse vermogensaanwasheffing. Let hier vooral op het tussengeschoven woord ‘aanwas’. Wie dus geweldig rijk is maar niet nog rijker wordt, omdat de aandelen gezakt zijn of de intresten laag blijven, betaalt geen belasting. Slappe koffie, dat groene programma, ik had beter verwacht. Maar dat is toch iets, want de andere voorstanders van één of andere vermogensbelasting, PVDA en (in mindere mate) sp.a, zeggen niets over die oude reëel bestaande vermogensaangifte en vermogensheffing, wat de successierechten toch zijn.
Vreemd. De liberalen willen een ‘forse verlaging’. Dat is normaal. Wie nog in alle talen over deze belasting gezwegen heeft, is de Vlaamse minister van Financiën, Philippe Muyters. Het is alsof hij die belasting niet wil, hoewel door de stijgende opbrengst ervan zijn begrotingen in evenwicht gebleven zijn. De federale wetgever heeft in 2013 eindelijk een antimisbruikbepaling ingevoerd, maar na protest van notarissen en fiscale planners, is daar maar een beperkt lijstje van verboden constructies uit voortgekomen. De ontwijking kan dus rustig verder georganiseerd worden.
Het zogenaamde duolegaat, hét modelvoorbeeld van een constructie die met de beste wil van de wereld niet tot doel en strekking van de wet kan gerekend worden, werd na enige aarzeling opnieuw door de federale minister van Financiën, Steven Vanackere, gedoogd. De instellingen die graag een fiscaal graantje meepikken, hebben er meer dan ooit propaganda voor gemaakt.
Samengevat: iedereen vergeet graag de successierechten.
Bij al die nonchalance wordt ook wel vergeten dat er nog mensen zijn die verondersteld worden de bestaande wet te doen naleven. Nu internationaal de druk op verborgen vermogens toeneemt, zijn er bovendien ook meer en meer erfgerechtigden die zich van hun vroegere vergetelheid bewust worden, en die er niet helemaal meer gerust op zijn.
Om al deze redenen, ziehier mijn voorstel aan de volgende Vlaamse regering.
- Er wordt best nog gauw een restitutieregeling uitgewerkt voor vergeten of ontdoken successierechten
- De tarieven van 45 %, 55 % en 65 % worden ook teruggebracht naar 35 %
- Het aan het lage tarief van 3 % belaste minimum wordt opgetrokken van 50 000 naar 250 000 euro
- Tezelfdertijd wordt de mogelijkheid tot schenking aan 3 % of 7 % evenzeer beperkt tot deze250 000 euro
- De sinds 2013 bestaande antimisbruikbepaling wordt ernstig ingevuld.
**
Karel Anthonissen, voormalig Belgisch belastingambtenaar en gewestelijk directeur van de Bijzondere Belastinginspectie.
Titel in Archief ‘tScheldt: 1142 KA – ACTUEEL
Dit artikel verscheen ook in Trends.
**
